Limp Bizkit, Pinkpop 3FM Stage, zondag 8 juni 2014
Pinkpop: Limp Bizkit: moshing like it's 1999
Nu-metal veteranen zorgen voor een old school feestje
Voorafgaand aan hun optreden gaan de verhalen rond over de vorige keer dat Limp Bizkit optrad op Pinkpop, in 2001. De band was - of vond zichzelf - de grootste ter wereld, en iedereen was bang voor Fred Durst, de licht ontvlambare douchebag die de bende leidde. Hij zou het crowdsurfverbod ongetwijfeld aan zijn laars lappen, net zoals hij een puinhoop veroorzaakte op Woodstock. Och, en als hij maar niet zou zien dat op de posters en T-shirts de bandnaam gespeld was als Limb Bizkit. Dertien jaar later is Fred Durst terug met al die oude hits.
HET CONCERT:
DE ACT:
Dat wordt lachen. De douchebags extraordinaire van Limp Bizkit, vergane glorie in optima forma, toch? Een treurig overblijfsel van een van de dieptepunten uit de popgeschiedenis: nu-metal. Fred Durst, die zou dik geworden zijn, een vieze oude pad. Wat blijkt: Fred Durst ziet er een stuk afgetrainder uit dan in zijn beruchte sekstape. Hij heeft een volle baard met lichte grijstinten. Naast hem bassist Sam Rivers met een korte broek en zwarte sportsokken tot de knie opgetrokken. Best wel idioot, maar toch ook wel weer grappig. Ook Wes Borland is er tegenwoordig weer bij: hij ziet er spectaculair uit, als door pek overgoten. Maar Pinkpop staat bepaald niet klaar met veren. Pinkpop is klaar om vroeg op de middag los te gaan.
HET NUMMER:
Er is één moment geweest in mijn leven waarop ik dacht dat ik oud werd. Ik was twintig en Limp Bizkit speelde op Lowlands. Het terrein werd werkelijk overspoeld door jongens van zestien met honkbalpetjes achterstevoren en het gezicht zo dom mogelijk. Hun anthem: My Generation. De generatie middelvinger omhoog en dingen kapot maken. Het systeem omver gooien en het vervangen door intens lelijke leegheid, in vorm van een lompe vorm van rap en metal. Inmiddels ben ik echt oud en kan ik er de humor wel van inzien. Gelukkig maar, want My Generation komt in een versie van tien minuten lang, keihard knallen. Het is het eerste hoogtepunt in de set. "Cause we don't, don't give a fuck, and we won't ever give a fuck until you give a fuck about me and my generation."
HET MOMENT:
De echte ontlading komt aan het eind, met haters-anthem Take A Look Around en de pure puberrebellie van Break Stuff.
OOK OPMERKELIJK:
Helemaal fris is die Fredje niet hoor. Hij beweegt traag, alsof-ie bevangen is door de hitte. Hij maakt stomme grapjes ("We're gonna kick ass. Not literally. Literally kicking ass is fucking stupid"). Oh wacht, stomme grapjes zijn normaal he? Een overtuigender bewijs dat Fred niet helemaal lekker is? "Gaan jullie straks ook naar The Kooks kijken? Ik vind The Kooks awesome." The Kooks, really? Watje. Softie. Grapje? Nee, hij lijkt het echt te menen! Ook opmerkelijk: naast vaste cover Faith van George Michael ("Ik houd van de polariserende combinatie van heavy rock met pop," aldus Durst) speelt Limp Bizkit ook Killing In The Name van Rage Against The Machine, door Durst een van zijn belangrijkste invloeden genoemd. Je kunt je afvragen wat voor zin het heeft zo'n nummer te coveren en er werkelijk niets aan toe te voegen - al kun je dat ook opvatten als respectvol.
HET PUBLIEK:
Het publiek laat de kans niet liggen hard mee te brullen.. Fuck you I won't do what you told me! Het is druk bij het 3FM Stage, en de massa mosht alsof het 1999 is.
HET OORDEEL:
Nee, Limp Bizkit staat hier helemaal niet om uitgelachen te worden. Hun sound is zeker gedateerd, en de hoop op nieuwe klassiekers is allang vervlogen, maar de voormalige en nieuwe pubers van Pinkpop zullen niet teleurgesteld zijn. En Fred Durst? Die staat vrolijk flesjes water uit te delen aan de fans en laat zich met een grote glimlach in de backstage onthalen door tien gillende meisjes. "We spelen vroeg, maar nu kunnen we tenminste een biertje met jullie drinken."