Jelte Tuinstra heeft een voorliefde voor slicke pop uit de 70's en 80's, die in allerlei eigenaardige combinaties langskomt. Zo is afsluiter Private Beach Party een soort kruising tussen The Beach Boys en T-Rex, terwijl in That Place de Earth Wind & Fire koortjes je om de oren vliegen. Het best laat het zich nog illustreren door de twee toetsinstrumenten die hij tegelijk bespeelt: een Juno met een scherp 80's funkgeluid, een Yamaha met een organischer 70's feel. 

Zijn laatste single On Top Of The World haalde de Spider-Man 2 soundtrack, en is hier een solide hoogtepunt in de set. Jett knipoogt naar zijn achtergrondzangeressen, wiegt zijn heupen, springt naar beneden, laat de bezwete Elvis-tattoo op zijn rechterarm betasten. Jett is een showmannetje, een uitslover. On Top Of The World is eigenlijk een veel beter liedje dan de toch wat niemendallerige doorbraaksingle, die opgedragen wordt aan jonge meisjes, oude meisjes, moeders en grootmoeders die Louise heten. 

Hoe je een festivalmoment in je schoot geworpen kunt krijgen: 3FM-dj Giel Beelen kreeg vorige week Larry Graham aangeboden om in zijn show te spelen. Maar ja, Giel is in Landgraaf, jammer maar helaas. Maar wacht: Jett Rebel - vriend van de show - vermengt live zijn single Tonight graag met een stukje Dance To The Music van Sly & The Family Stone. En dus staat Larry Graham, slapbasskoning en funkmeester, hier met zijn witte pak en hoed, zijn karakteristieke snor en zijn basgitaar. Bij aanvang van Tonight zie je de drummer al een paar keer in de coulissen loeren, even later de achtergrondzangeressen ook. Er gaat een siddering door de band heen als Graham daadwerkelijk het podium opstapt en begint te spelen. De techniek slaat er helaas ook een beetje van op hol - het duurt zeker een minuut voor alles klopt - maar dan kan Graham zijn befaamde techniek laten zien. Zo vingervlug en eigen zie je ze zelden. Zo'n Graham een uur lang met een eigen show is een lange zit, maar hier zorgt hij voor het ultieme cadeautje voor Jett Rebel.

Dat Jett Rebel aan het eind vijf minuten overhoudt, is geen wonder. Hij neemt geen moment pauze en speelt zijn songs in een tempo waar Arctic Monkeys een puntje aan kunnen zuigen. Sowieso speelt hij jakkerig, wat in dit geval heel goed uitpakt. Ook opvallend: Jett Rebel staat bekend om zijn extravagante gedrag, met een cape, vrouwenkleding en lippenstift. Hij heeft er nadrukkelijk voor gekozen dat vandaag achterwege te laten en de muziek te laten spreken.

Bij aanvang staan een paar honderd man klaar voor de dagopener, na drie nummers klappen zij allemaal mee, en tegen het eind hebben ze zich als bacteriën vermenigvuldigd tot een veld vol.

Zo op het eerste gehoor is Jett Rebel een soort Nederlandse Bruno Mars, maar daar speelt hij veel te pushy en rommelig voor. Laat dat vooral zo blijven. Liever dat dan dat hij linksaf het Chef'Special pad inslaat. Zelden zie je een debuterende act zo zelfverzekerd en overtuigend een festivalweide plat spelen. Technisch is het simpelweg heel goed wat Jett Rebel doet, en hij heeft de juiste professionele muzikanten om zich heen om hem in bedwang te houden. Juist zijn grillige aard maakt hem interessant, en het feit dat hij met zijn gedrag en zijn muzikale keuzes voorstanders en medestanders kweekt. Let maar op: dit is voor Jett Rebel nog maar het begin. Nu is hij nog het kind in de snoepwinkel, dat zich misselijk vreet aan al het zoets dat de popgeschiedenis te bieden heeft. Benieuwd waar hij over vijf jaar staat.