Les Djinns, Pinkpop, Brand Bier Stage, zaterdag 7 juni 2014
Pinkpop: Les Djinns haalt de geest uit de fles
De eerste band van Pinkpop krijgt standaard de sympathy (for the devil) vote: voor de meeste winnaars van lokale talentwedstrijd is het openen van het monumentale festival immers het grootste dat ze bereikt hebben en ooit zullen bereiken, en dat besef brengt al bij voorbaat een grote glimlach. Al is Les Djinns bepaald geen clubje jonge honden, ze vliegen er wel vol vuur in. De familie staat klaar op de eerste rij met het spandoek: "Moeder verberg uw dochters, Joris on stage."
HET CONCERT:
DE ACT:
Die Joris is Joris Schreurs, toetsenist en winnaar van de Nu Of Nooit 'beste muzikant' prijs. Hij vormt met zijn vervormde riedels een hoeksteen van het geluid, dat behoorlijk duister en psychedelisch is. Les Djinns is een beginnende band met zo te zien toch al wat kilometers op de teller.
HET NUMMER:
Wat te verwachten van Limburgse geheim? Nou, van alles, en wat ze neerzetten is behoorlijk spannend. Het ene nummer is diep en groovy, het andere wat feller, met wilde vocale uithalen en stemvervorming. Toetsenist Joris Schreurs speelt een oosters themaatje tussendoor, een knipoog naar de Arabische geesten waar de band zijn naam aan dankt. We horen een Franstalig spoken word nummer, dat bij nadere bestudering vermoedelijk te herleiden is tot Victor Hugo's gedicht Les Djinns. Maar het beste is het lang uitgesponnen The Unknown, waar zanger Len David echt knap de spanningsboog oprekt.
HET MOMENT:
Gek hoor, als je ogen sluit zie je vijf Amerikanen met wilde baarden, als je ze opent kijk je ineens naar de Hermes House Band, met pakken die te wijd zitten, de verkeerde retro bloemetjeblouse en te nette forensenkapsels. Op een sollicitatie bij een winkel in kantoorartikelen zouden ze er goed mee voor de dag komen, maar nu vloekt het nogal met het geluid. Dat is echt jammer, want met name in slotnummer Like It vlamt Les Djinns even echt; bluesy en tamelijk virtuoos. Precies wat deze dag nodig heeft, met Joe Bonamassa, John Mayer en de Stones in het verschiet.
Ook opmerkelijk
Les Djinns heeft een Eric Corton lookalike als drummer. De echte Corton belooft hem na afloop even een handje te komen geven.
HET PUBLIEK:
Zoals dat gaat bij de openingsact: de fanatieke aanhang vooraan bestaat zo te zien voornamelijk uit bekenden, verder moet Les Djinns het doen met nieuwsgierige binnenlopers met een eerste biertje in de hand.
HET OORDEEL:
Al met al weer een Nu Of Nooit act die hier bewondering afdwingt, met name in de dappere poging iets origineels neer te zetten. Goed genoeg om direct een landelijke doorbraak te forceren is het niet, daarvoor is het materiaal zeker niet sterk genoeg, maar deze mannen kunnen met trots een Limburgse pint open trekken.