HET CONCERT:
Nick Waterhouse, Motel Mozaïque, Rotown, zaterdag 5 april

DE ACT:
De grote voorbeelden van Nick Waterhouse zijn Van Morrison en Mose Allison. De bekende rhythm ‘n blues artiesten van de jaren ’50, begin jaren ’60 zoals Fats Domino, Chuck Berry en Little Richard zijn natuurlijk ook terug te horen. Hij heeft zijn complete band bij zich: gitaren, drums, blazers, toetsen, congo’s, zangeres, de hele mikmak, in volle Blues Brothers stijl, maar dan zonder kippengaas. Waterhouse heeft het juiste scheurende, rauwe stemgeluid die zo typerend is voor dit soort muziek. Daarnaast is hij een uitstekende gitarist. Strakke, jazzy solo’s en heerlijke bluesloopjes. We hebben hier te maken met een band van puristen.

HET NUMMER:
This Is A Game van het recent uitgebrachte album Holly.

HET MOMENT:
Wanneer iemand in het publiek roept ‘I love you’ en Waterhouse meteen zonder twijfelen antwoordt ‘I love you too’. Ja, de sfeer is goed vanavond.

OOK OPMERKELIJK:
Na een set van een uur is de tijd op. Na luid gejuich komt de band toch nog terug voor een toegift. Dit blijkt een enkel nummer te zijn van ongeveer anderhalve minuut. Een record voor de kortste toegift van het festival?

HET PUBLIEK:
Lacht, zweet, drinkt en danst!

HET OORDEEL:
Om het dak er echt af te blazen had Waterhouse zelf nog wat harder kunnen gaan. Het blijft iets te netjes, te gecontroleerd. Dit zie je vooral terug als Waterhouse wel even die extra schreeuw geeft bij het begin van een nieuw nummer, dan slaat dit direct over op het publiek, met luid gejuich tot gevolg. Wel zorgen Nick Waterhouse en band hier voor één van de betere feestjes op het festival. Ze spelen de hele show met een dikke glimlach op het gelaat.