HET CONCERT:
Daryll-Ann, Motel Mozaique, Rotterdamse Schouwburg, zaterdag 5 april 2014

DE ACT:
Daryll-Ann, de ultieme Nederlandse cultgitaarband is terug. Hun muziek is een innemende mix van alternatieve gitaarmuziek uit de jaren '90 en Amerikaanse westcoastpop uit de jaren '60 en '70. In 2004 stopten ze er abrupt mee, kort na het uitbrengen van een uitstekend album met de paradoxale titel Don't Stop. Dat deden ze dus wel. Maar nu zijn ze even abrupt weer terug, met een verzamelbox en een serie reünie-optredens waarmee ze niet alleen de harten van vele dertigers en veertigers, maar ook die van menig twintiger harder laten kloppen.

HET NUMMER:
Al vrij vroeg in de set valt When War Is On, van dat laatste album Don't Stop. Eerlijk gezegd had ik aanvankelijk een beetje een hard hoofd in deze reünie. Tot het moment dat ik When War Is On weer eens op de radio hoorde. Een briljant nummer, dat laat horen waartoe Daryll-Ann in staat is, op de top van zijn kunnen. Goed gezongen, prachtig gitaarwerk, catchy song, zowaar een oorlogslied. Waarom stopten ze meteen ze daarna? En waarom zijn ze nooit echt groot geworden? Dat ga je je toch weer afvragen na het beluisteren van When War Is On.

HET MOMENT:
Na een half uurtje wordt Tremble Fort van het album Daryll-Ann Weeps gespeeld. Het komt niet optimaal uit de verf. Het dreigt een beetje in te kakken. Je voelt dat het niet zo'n legendarische show gaat worden als op Noorderslag en in Tivoli. Het is het geluid, het is het wat matte publiek, het is de entourage van de Rotterdamse Schouwburg, die lang niet vol is gelopen voor Daryll-Ann. Maar het is ook de band zelf die te vaak te vals speelt. Gelukkig wordt Tremble Fort direct gevolgd door een zeer fraai uitgevoerd All By Myself.

OOK OPMERKELIJK:
Gitaarsolo's verwacht je vooral bij hardrock en fusion. Anne Soldaat is eigenlijk de minst archetypische figuur om een gitaarsolo te geven. Toch is het zijn specialiteit, de gitaarsolo zonder spierenballengedrag en te vet uitgedragen virtuositeit. Je hoopt steeds weer dat ze eraan komen die onnavolgbare Soldaat-solo's en ze komen vanavond lekker vaak.

HET PUBLIEK:
Naar verluidt komt er opvallend veel jong publiek naar de reünieconcerten van Daryll-Ann. Vanavond loopt dat niet zo'n vaart. Het zijn vooral dertigers en veertigers en het zijn er te weinig. Dat zal er aan bijdragen dat deze show niet de euforische sfeer heeft die rond enkele andere concerten op deze tour hing.

HET OORDEEL:
Het publiek was wat stug, de vocalen nog wel eens te vals. Dit was niet de ultieme Daryll-An show waar je bij had willen zijn. Toch blijft er veel te genieten over in gloedvol gebrachte songs als Serenades For The Lonely en Trip The Stairs. Met name in het laatste half uur vinden ze hun vorm en krijgt ook Rotterdam te zien hoe goed Daryll-Ann nog kan zijn, 10 jaar na de split. Stiekem hoop ik, tegen beter weten in, dat ze nog eens wat nieuws gaan maken. Alleen al omdat ik zo ontzettend benieuwd ben waar ze dan mee komen.