HET CONCERT:
Wonder, Noorderslag, Patio, zaterdag 18 januari 2014
DE ACT:
De mooiste, meest mysterieuze Mona Lisa-lach van de avond? Die schrijven we toe aan zangeres Marije de Vries. We zien ‘m tijdens de show van het Friese Wonder minstens tien keer voorbij komen, maar telkens is ie voorbehouden aan haar geliefde en gitarist Patrick Schaafstal, met wie ze Wonder oprichtte. Al vroeg op de avond bouwen ze – met achter zich vier muzikanten die je zou kunnen kennen van When We Are Wild - de Patio om tot een sprookjesbos met dromerige folkliedjes: denk Patrick Watson met ’n minder aanwezige rol voor die Romantisch-klassieke piano, Beach House maar dan een tikkeltje minder zweverig. Af en toe een knipoog naar filmmuziek, een western-fluitje en geregeld een climax.
Wonder komt van de Academie voor Popcultuur te Leeuwarden, en ze zijn niet de enige, hier op Noorderslag: ook medestudenten The Future’s Dust, Svava, When We Are Wild en Kraantje Pappie (!) zitten op deze school. Thomas Azier studeerde er een blauwe maandag.
#ESNS14: Wonder(schoon) verdedigt de Friese eer
Fonkelende folkband zet in op sfeer maar mist de liedjes
Twee conclusies die we deze Noorderslag mogen trekken: 1) Friesland werkt aan een status als het Scandinavië van ons koude kikkerlandje, met een berg aan ijskoude indiebandjes. 2) De pophogescholen doen goede zaken, met flink wat studenten die opduiken in allerlei bands. Bewijsstuk A: de fonkelende Friese folkliedjes van Wonder.
HET NUMMER:
‘Sailor’ had er eentje van Mister & Mississippi kunnen zijn: een schattig klokkenspelletje, een tokkelend akoestische gitaar erbij, galmig en traag in majeur doorhuppelend zodat je je spontaan in het bos waant. Het geloopte elektrische gitaartje klinkt– met een beetje fantasie – zelfs als het gekwetter van vogels. De gitarist is sowieso ontzettend belangrijk voor de sound, met een batterij aan effecten en bergen galm en echo over het heerlijke Rickenbacker-geluid.
HET MOMENT:
In slotnummer ‘Great Expectations’ wordt langzaam maar zeker laag over laag gelegd, opgebouwd naar een climax en dan.. dan valt het stil. Heel eventjes houdt de Patio haar adem in. Fraai, hoor.
OOK OPMERKELIJK:
Wat staat daar op de gitaarversterker? Een kittige lichtbak waarop de naam Wonder prijkt, ongetwijfeld speciaal voor de showcase gemaakt. Aandoenlijk, hij is eigenlijk veel te klein om op te merken. Ook aandoenlijk: het onzekere, wat obligate praatje voor het laatste liedje: 'Als je wilt, mag je een ep’tje kopen.' Dit zijn (nog) geen publieksmenners en dat is helemaal niet erg…
HET PUBLIEK:
…want dat publiek, dat bestaat vanavond voornamelijk uit medestudenten die uitlopen om ‘hun’ band te zien. Ze kijken, maar ouwehoeren ook wel een beetje door de show heen. Zonde, want Wonder bestaat juist bij de gratie van stiltes.
HET OORDEEL:
Wonder zet ’n wonderschoon (ha!) sfeertje neer en heeft een tot op de millimeter uitgekiende sound, maar waar is dat liedje waar je ’n moord voor zou doen? Friesland werkt aan een opmars, en de Academie voor Popcultuur lijkt het voorportaal voor vers talent. Maar tot volle wasdom is Wonder in ieder geval nog niet gekomen. Nog geen cum laude, maar toch zeker een dikke voldoende.