Vera Krant stopt: einde van een undergroundbaken

Stencilblaadje van Gronings podium zag belang afnemen

Tim Schakel ,

De telefoon van Peter Weening gaat af: “Ik zit midden in een interview. Ja mijn derde al van vandaag”, antwoordt hij de beller. Toch redelijk veel belangstelling dus voor het einde van de nostalgische Vera Krant. Gisteren werd bekend gemaakt dat de krant, die sinds 1974 bestaat, ermee gaat stoppen. “Dat dit ging gebeuren was onvermijdelijk”, aldus ex-medewerker Joey Ruchtie (programmeur Rotown, Noorderslag). En zo komt een einde aan een iconisch stencilblaadje.

Nostalgie

De Vera Krant is vooral bekend geworden door het mooie artwork, dat in de Vera zelf wordt gedrukt samen met de zeefdrukposters. “Hiermee onderscheidde de Vera zich van andere pop podia,” vertelt medewerker Niek Hofstetter, die ook mede-eigenaar is van Subroutine Records (Rats on Rafts, The Sugarettes, Wolvon). Het eerste nummer werd uitgebracht toen  studentenvereniging 'de Vera' een open jongere centrum werd, op 1 januari 1974. Er werden toen zeefdruk krantjes gemaakt, met pikante onderwerpen, die toen nog weinig met muziek en kunst te maken hadden. Het was een typisch jaren zeventig programmakrantje, waarin veel over politieke acties werd geschreven. “De Vera was eigenlijk een soort politiekcentrum”, vertelt Peter Weening, al sinds eind jaren zeventig programmeur van het podium. “Dus als je een flyer of stencil nodig had, kon dat direct gedrukt worden. Er werd in die tijd veel geschreven over onderwerpen als homofilie en drugs.”

Langzamerhand werd het krantje steeds meer een muziek- en kunstmagazine. In de jaren tachtig begon Peter Weening steeds meer te schrijven over platen en schreef hij recensies over concerten. Ook werden de onderwerpen iets minder zwaar en kwamen er meer ‘funstukken’, zoals hij het zelf omschrijft. “Er was bijvoorbeeld ook iemand die schreef over Amerikaanse sporten.” [Eltjo schreef de 'El-Series']. In de jaren negentig werd de muzikale lijn van het magazine doorgezet. Een van de mooiste herinneringen, die Weening bewaart uit die tijd is de recensie die hij schreef over het legendarische concert van grungeband Nirvana in Vera. “Ik maakte maar liefst drie spelfouten in de naam van frontman Kurt Cobain,” lacht hij.

Het einde

Een blaadje met historie dus, maar de afgelopen zes jaar werd de animo volgens Weening steeds minder en kwam het einde in zicht. “Het besluit om de stekker eruit te halen, was niet moeilijk”, vertelt Weening, “Het ging gewoon niet meer.” Met name de opkomst van het internet was het begin van het einde. Volgens Ruchtie komt dit vooral doordat de promotionele functie van de krant werd ingehaald door het internet. “Vroeger werd een act drie weken van te voren aangekondigd en was dat te lezen in de Vera Krant. Nu is het nieuws vaak al gedateerd. Als een artiest tegenwoordig komt optreden, staat het meteen op internet.”

De krant heeft jarenlang geprobeerd om hun eigen stukken niet op het internet te zetten. “Hier is echter geen ontkomen aan", zegt Weening. "Deze ontwikkeling is gewoon niet te stoppen.” Buiten de druk van het internet en het overaanbod van muziekrecensies, was geld  een belangrijke reden om te stoppen. “Het is gewoon niet rendabel om 10.000 euro in een project te stoppen, waar je niks meer uithaalt”, aldus Weening. Bovendien kampt de Vera met een forse korting op de subsidie, maar liefst 40.000 euro. De Vera Krant is hier uiteindelijk de dupe van geworden. Dit alles in combinatie met het drukke schema van Weening zelf en het vertrek van drie ervaren drukkers. “Al met al is het natuurlijk erg jammer”, vertelt Weening.

Uniek

De Vera Krant is dus verleden tijd, maar wat maakte de krant nou zo bijzonder? Allereerst stelt Niek Hofstetter dat de krant voor een speciale connectie zorgde met de artiesten. “Ik kan mij herinneren dat My Morning Jacket hier langskwam rond het uitkomen van hun eerste plaat. Zij vonden het echt fantastisch dat er een stuk van 600 woorden in de krant stond over hen." Elke Vera Krant werden er zo'n 500/600 woorden met veel liefde en enthousiasme door een scribent over een band geschreven, een extra welkom richting de band. Vera besteedde dus veel aandacht aan hun artiesten, wat resulteerde in lange stukken over muzikanten, waarvan je wellicht nog nooit gehoord had.

“Door die lange stukken stond ik echt om de twee weken voor de deur om het krantje te bemachtigen”, aldus Ruchtie. Een ander sterk punt, volgens Hofstetter, was dat er niet alleen maar muziek in stond, maar ook andere onderwerpen. “Soms schreef Weening over zijn team Dio 4, of over FC Groningen en soms over zijn fietsvakanties”, lacht hij. Buiten de geschreven stukken speelde het artwork een grote rol in de identiteit van het krantje. “Alle visuele aspecten bij elkaar maken Vera echt. Niet alleen het krantje, maar ook de zeefdrukposters zien er heel goed uit”, vertelt Ruchtie. De artiesten maakten ook weer onderdeel uit van het artwork. “Daarom kwamen artiesten hier ook graag. De club onderscheidt zich door de unieke posters die er worden gemaakt en er heerste een groot gevoel van artistieke vrijheid”, legt Hofstetter uit.

Door de crisis moest er bezuinigd worden op de krant. Dit betekende dat de stukken korter moesten en dat de krant meer gedigitaliseerd moest worden. Dit had invloed op het unieke karakter van de krant, die tot op heden door de Offset Machine werd gedrukt, wat de sterke, maar herkenbare geur van de krant veroorzaakte. “Deze machine is echt een lost-art”, vertelt Ruchtie. “Helaas verdween de kennis langzamerhand. Er waren geen drukkers meer die de expertise hadden voor deze machine.”

Door de bezuinigingen moest ook de kleur van het blad aangepast worden. Artistieke vrijheid werd steeds meer beperkt. “Door alle veranderingen verdween de ziel langzamerhand uit de krant. Alles wat de Vera Krant tof maakte, zoals de komische rubrieken ('Doodsreutels') en de recensies over muziek (Hartkramp), over strips (Verhip een strip), over film (Johanzcoop) en muziekdocu's (BonusFootage), dat verdween steeds meer naar de blog op de Verasite.” Door de verdwijning van de krant zijn Rutchie en Hofstetter beide bang dat het unieke karakter van de Vera steeds meer verdwijnt en dat het te veel gaat lijken op alle andere clubs. “Maar goed. Ik begrijp het allemaal wel”, vertelt Rutchie. “Dit was onvermijdelijk. Door een combinatie van factoren bloedde de Vera Krant steeds meer dood. Eigenlijk las ik de krant zelf ook steeds minder."

De Toekomst

Helemaal afgelopen is het echter nog niet. “Er moet natuurlijk wel een mooie afscheidskrant komen. We gaan ergens in september een historische Vera Krant maken, waarin we terugblikken naar het mooie verleden van de krant”, legt Weening hoopvol uit. “Het is uiteindelijk de bedoeling dat deze nostalgische krant per kwartaal uitkomt. Zo wordt de werkdruk een stuk minder en kunnen we er nog wel wat leuks mee doen.”