#PP13: Miles Kane is de nieuwe Britpopprins

Bloedirritante Brit heeft alle troeven: air, ego en songmateriaal

Door Ingmar Griffioen, foto's Jelmer de Haas ,

Miles Kane is dat vervelende ettertje uit je middelbare schoolklas. De bloedirritante, maar wel aantrekkelijke jongen, die alleen niet van school getrapt wordt omdat zijn vader in het bestuur zit. En die zonder veel moeite wel de betere cijfers scoort en stiekem bewondering oogst om zijn lef en slimheid. Nu staat hij hier met een prima band, waarin alles om hem draait. En niemand die er om maalt.

CONCERT:
Miles Kane, Pinkpop Brand Bier stage, zaterdag 15 juni 2013

MUZIEK:
Miles Kane's belangrijkste claim to fame is dat hij met Arctic Monkey Alex Turner en James Ford van Simian Mobile Disco de Last Shadow Puppets vormt. Hij was daarnaast de frontman van de Britse indierockers The Rascals, die vooralsnog stilliggen na Kane's vertrek medio 2009. Miles wilde solo zijn eigen weg gaan en in 2011 verscheen het eerste resultaat, Colour of the Trap, een plaat met catchy Britpop, rock en sixties mod. Tweede album Don't Forget Who You Are verscheen begin deze maand en beluister je op de Luisterpaal.

PLUS:
Miles Kane komt op met een Oasis-achtige bravoure. De jonge Brit oogt in zijn vlekkeloze roodwitte outfit als een kruising tussen een jonge Paul McCartney, een mod en een dandy. Naar het Nederlands vertaald: als een mix van Dave von Raven (The Kik) en Moke-frontman Felix Maginn (hoewel hij de gitaarshow van een Phil Tilli heeft). Prachtig zoals hij aan het eind van 'Kingcrawler' in de lucht schopt. Uitdagend en irritant ook, zoals je zou wensen dat meer frontmannen zich manifesteren. Schijt aan de wereld, want hier ben ik. 'Rearrange' is de ideale Britpoptune: pakkend rockend en zeurderig gezongen. De set bevat hoegenaamd geen vullers. Uitschieters zijn onder meer 'Inhaler' en 'Come Closer' (de singles van het debuutalbum).

MIN:
Het nieuwe album mist hits van het kaliber 'Inhaler' en 'Come Closer'. Titelsong 'Don't Forget Who You Are' klinkt als een variatie op 'Come Closer', terwijl 'Inhaler' (van het debuut) en nieuwe track 'Better Than That' nadrukkelijk hinten naar Arctic Monkeys' 'Fake Tales of San Francisco'. En daarom ook zo goed werken. Soms zou je wensen dat die drummer minder agressief op de bekkens zou beuken. Misschien dat de show een tikje minder oogverblindend en over the top zou mogen, en dat Miles wat minder arrogant zou kunnen acteren. Dat zou wellicht sympathieker, leuker uitpakken.

CONCLUSIE:
Kane zou zeggen: 'Fuck that, wat koop je voor leuk. Daar win je de oorlog niet mee.' En hij zou gelijk hebben. En wij kunnen wel zeggen dat Miles Kane in alles de nieuwe Britpopkoning in de dop is, de ware opvolger van Oasis en Arctic Monkeys, maar daar zou de branieschopper nul boodschap aan hebben. 'Fuck that, who needs Oasis? Here's Miles Kane!' Toch heeft de Brit alle troeven in handen: air, ego en songmateriaal. En vriendschap met Arctic Monkeys en modfather Paul Weller, die meewerkte aan zijn nieuwe plaat, kan ook geen kwaad. Die Miles Kane, die zien we nog wel eens terug op een groter podium.

CIJFER:
8-