CONCERT:
FUN., Pinkpop 3FM stage, zaterdag 15 juni 2013

MUZIEK:
FUN. (met punt) won zelfs een Grammy voor hun hit, en dan tel je echt mee in Amerika. De gouden formule van dit trio? Een hyperhysterische kruising tussen Queen, Mika en Panic! At The Disco, gezongen met een cartoonesk afgeknepen stemmetje.

PLUS:
Wat een niet te ontkennen popsong is 'We Are Young'. Hier had iedereen op gewacht. Luidkeels zingen 20.000 mensen mee over de magische momenten die plaatsvinden rond het tijdstip dat de bar dicht gaat en je vrienden higher zijn dan het Empire State Building. Dat doen ze zo hard, dat je eigenlijk helemaal niet meer hoort dat de uitvoering op het podium ronduit belabberd is. Het is eigenlijk een gekke song, qua structuur. Eerst een midtempo begin, met een extra aangezet marsritme, dan gaat het tempo omlaag en de vocalen een halve octaaf omhoog. Toniiiiiight... we are young. Halverwege - voor wie de eenvoudige tekst niet kende - ook nog even een 'lalala'-bruggetje, en de ultieme festivalhit is geboren. De opvolger van die single - 'Some Nights' - kent ook iedereen. En deze wordt door de band zelf ook nog eens overtuigender gebracht.

MIN:
Wel grappig dat het typische alcoholliedje 'We Are Young' opgevolgd wordt door een song die ooit in een campagne over ongewenste intimiteiten belandde: 'You Can't Always Get What You Want' van de Rolling Stones. Deze versie mag op voor een Grammy voor slechtste cover van het weekend. Lieve hemel, wat een rommeltje, zowel qua sound als qua spel. Echt, na die drie minuten heeft Mick Jagger overal lipstick en een blauwe plek tussen zijn benen. 'Na Some Nights' - als het veld al leegloopt richting The Opposites - beginnen de Amerikanen ook nog eens aan 'Stars', een veel te lang (zeker zeven minuten) durend autotune-misbaksel dat uitmondt in een langzaam doodbloedend outro. Alsof je op de lancering van een raket staat te wachten en het een lekke ballon blijkt die fluitend alle kanten op fladdert. Wel een mooi moment om het hele uur even te evalueren. Twee liedjes lang valt alles op zijn plek, de rest van de tijd zit alles precies scheef, kloppen de songs van geen kant, zingt de zanger niet alleen lelijk en aanstellerig, maar ook vals. De horkerige rocksong 'It Gets Better' was zo'n groot dieptepunt dat het zijn titel met gemak eer aan deed.

CONCLUSIE:
Twee hits, twee nummers fun. Voor de rest was het ploegen door matige songs met een wanstaltige sound. Eens te meer blijkt dat een goed radioliedje niet zomaar vertaalt naar een sterk optreden. Dit drietal probeert iets bijzonders te doen en heeft per ongeluk twee keer raak geschoten. Punt.

CIJFER:
4