#PP13: Christopher Green overtuigt nog niet als getergde ziel

Mooie gastrollen voor Stevie Ann en dertien strijkers

Door Paul Bijkerk, foto's Bart Notermans ,

De band onder leiding van singer-songwriter Chris Verheijden belandde in 2012 op de tweede plek in de Grote Prijs van Nederland. In februari dit jaar kwam er een mooie troost: de band won de wedstrijd Nu of Nooit, waardoor de Limburgers in eigen provincie als openingsact op Pinkpop mochten staan. Vanmiddag stond Christopher Green met support act Stevie Ann en een dertienkoppig strijkorkest klaar om het publiek klaar te stomen voor de 44ste editie van Pinkpop.

CONCERT:
Christopher Green, Pinkpop Brand Bier stage, vrijdag 14 juni 2013

MUZIEK:
De 26-jarige Limburgse singer-songwriter Chris Verheijden stond in de eerste editie van het programma De beste singer-songwriter van Nederland.  Hij schopte het tot de laatste dertig kandidaten. Kort na zijn deelname verzamelde hij een band om zich heen en voilà, daar was Christopher Green. Ruim anderhalf jaar later staat hij met een zeskoppige band op het podium. De singer-songwriter met band vindt zijn muzikale weg tussen akoestische americana en stevige gitaarpop. Rootsy muziek met een hoog Tim Knol-gehalte. Het debuutalbum Carnival of Rust is al enige tijd uit, de EP Christopher Green verscheen 1 juni. 

PLUS:
Op het tweede nummer ‘Losing Game’ van de nieuwe EP Christopher Green klapt het publiek  vrolijk mee met de refreinen. Het nummer ‘Dead Man’s Car’ wordt met een wat ruiger stemgeluid ingezet, waardoor het publiek meteen opleeft. Stevie Ann, die in de ochtend ook al met de band mee mocht spelen bij Giel, zingt als surprise guest mee in het nummer ‘Still Running’. Ze komt in een warm bad terecht: acht violisten, twee cellisten en drie contrabassisten. 

MIN:
Na het nummer 'Dead Man’s Car', door het publiek nog enthousiast ontvangen, krijgt het daarop volgende 'Last Train' een lome uitvoering met akoestische gitaar. Het tempo en de energie worden hierdoor uit het optreden gehaald. Verderkomen de dertien strijkers bij het nummer ‘Still Running’ amper boven het bandgeluid uit.

CONCLUSIE:
Chistopher Green leek vanaf het tweede nummer ‘Losing Game’ het publiek mee te gaan slepen, maar zakte qua energie en tempo zo ver weg dat het uiteindelijk niet lukte. De band heeft zeker potentie, maar mist nog  originaliteit. Met teksten als ‘When I was young, from desert to sea’ overtuigt de frontman niet als getergde ziel. Het geheel oogt wat onwennig, maar wat wil je, voor het eerst voor zo veel roze hoedjes in eigen provincie. Pluspunt is dat de gastrol van Stevie Ann en het dertienkoppige strijkorkest wel tot de verbeelding spreken.

CIJFER:
6