CONCERT
Two Gallants, London Calling, Paradiso Amsterdam, grote zaal, 25 mei 2013
MUZIEK
Van viezige southern folk en Americana naar grunge en terug via de hardrock: Two Gallants is voor geen gat te vangen. Vier albums hebben ze inmiddels, vol high-energy lo-fi liedjes waarin vaak niet meer dan een overstuurde gitaar, pisnijdig drumstel en die snijdende stem van Adam Stephens klinken. Vanavond is niet heel anders. Opeens vallen ook die angstaanjagende teksten op, zoals in het stalkerige My Love Won't Wait: "So don't you threat, don't you fear while I whisper in your ear. There's no escape." Unheimisch kippenvel. Two Gallants gebruiken net zo graag donkere Bijbelse beelden in hun liederen als mythes uit vervlogen tijden en lenen hun bandnaam van James Joyce. Inderdaad: ze kennen hun klassiekers.
PLUS
Eigenlijk ziet Stephens er niet uit als een donkere religieuze fanatiekeling zoals bijvoorbeeld David Eugene Edwards van 16 Horsepower. Met dat mutsje, spijkerjasje en opgeschoren haar is hij eerder een soort zeemanspunker, en met die bravoure zingt hij ook. De aderen in zijn hals spannen telkens aan, en die typische hoge afgeknepen schuurpapierstem snijdt overal doorheen, ook door die stuwende drums van Tyson Vogel. En die drumt als een beest: snelle roffeltjes, die knallende bassdrum en af en toe hakken op de snare. Vooral in de intermezzo's tussen de songs door is dat spannend.
#LC13: Two Gallants heeft persoonlijkheidsstoornissen voor vier
Van viezige southern folk naar grunge voor lo-fi high-energy-duo
Mondharmonica, tweestemmig zingen én natuurlijk een tamboerijn erbij: middenin de set speelt Two Gallants een intiem folkliedje. Hoe kom je dan in twee stappen weer bij gruizige grunge? Dit gitaar & drum-duo geeft vandaag een masterclass genrehoppen. Je ziet het zo vaak bij bands die al een veelheid aan albums als bagage meetorsen: ze weten niet meer wat ze willen en vervallen in een meerdere persoonlijkeidsstoornis. Het publiek? Dat blijft in verwarring achter.
MIN
In tien minuten van kwezelige hippiefolk via gruizige grunge en een oratie tegen McDonalds naar verzengende hardrock en blues? Two Gallants laat vanavond een paar persoonlijkheden te veel zien. Op zich beheersen ze elk genre voldoende om te plezieren, maar om zo van genre naar genre te duiken wérkt gewoon niet. Denk je net even in een intiem liedje te kunnen gaan hangen, wapperen vervolgens de venijnige gitaren je om de oren. Dat is verwarrend, vermoeiend en vooral erg vervelend. Two Gallants heeft net iets teveel bagage.
CONCLUSIE
Drenge, nog zo'n gitaar & drum-duo dat vandaag mag aantreden, geven we graag nog het voordeel van de twijfel met slechts één album op zak. Two Gallants is echter alweer bij plaat nummer vier en zo'n tien jaar in het vak, dan wordt zo'n veelkoppige draak van een set gewoon niet meer vergeven.
CIJFER:
5