CONCERT
Team Ghost, London Calling, Paradiso Amsterdam, bovenzaal, 25 mei 2013
MUZIEK
Fransman Nicolas Fromageau richtte, drie jaar na het verlaten van M83, in 2007 Team Ghost op. Na twee EP's namen ze in 2011 het debuutalbum Rituals op, dat dit jaar uitkomt. Op 17 juni volgt alweer een release: de Montreuil EP. Coldgaze noemen ze hun elektronische mengeling van coldwave en shoegaze zelf.
PLUS
Geen slaapverwekkende Mount Kimbie taferelen in de Bovenzaal; Team Ghost speelt vanaf de eerste tel gedreven, getergd haast en blijft bovendien boeien. De Fransen zijn dan ook eerst en vooral een live band en de elektronica is meer een toevoeging dan een uitgangspunt, dus de vergelijking gaat mank. De pulserende post-punk en de noise van het begin van de set keren halverwege terug in Curtains, on en off stage een van de sterkere wapens. Fromageau neemt steeds weer de leiding, geflankeerd door nog twee gitaristen die ook met toetsen en elektronica mogen stoeien en geruggensteund door bas en drums. Het vijftal opereert gretig en geolied, live net wat pittiger dan op plaat.
#LC13: Team Ghost trapt getergd gazend af
Frans kwintet houdt de teugels strak
Na het vrijdagse slot met de elektronica van Mount Kimbie vormt de elektronica van Team Ghost op voorhand niet direct een stimulerend begin. Gelukkig pakken Nicolas Fromageau en zijn vier Parijse kameraden dat heel anders aan.
MIN
Geen glimlachjes of liefde voor het publiek; Fromageau en co zijn niet gekomen om vrienden te maken en dus ook qua presentatie kille shoegazers. Na 10 minuten verdwijnt de bassist (even), de muziek wordt ijler en gaat vervaarlijk richting ambient (bestel de cd online en je krijgt er een ambient bonusplaat bij…). De adjudanten van de frontman delen de leadzang in een dromerig nummer en we vrezen het ergste, maar het blijft bij een luchtig intermezzo. Niet alles is even geslaagd, gezapigheid ligt meer dan eens op de loer. Dead Film Star is ook live een poppy, traag niemandalletje en vaak blijft Team Ghost wel erg dromerig en relaxed.
CONCLUSIE
Things Are Sometimes Tragic ontvouwt zich in weerwil van de titel tot een prima slotstuk met aanzwellende post-noise. Het toont aan dat de heren weten wat ze doen en hoe ze een set moeten opbouwen. Dat mag ook wel na twee tournees als opener voor Crystal Castles, maar met een deel van het suffere repertoire op het debuutalbum kun je live de plank ook best misslaan. Oh en zet de rest van die Rituals plaat eens op. Geen jaarlijstjes materiaal, wel een prima collectie shoegaze elektronica.
CIJFER:
7