#LC13 Drenge duikelt in het drumstel

Bluesrockduo voldoet aan Black Keys-formule

Atze de Vrieze ,

Je ziet het zo vaak, even een been op het drumstel, een flinke zet omhoog en dan weer eraf. Maar frontman Eoin Loveless van Drenge verliest zijn evenwicht en duikelt zomaar over zijn broer Rory heen. De trommels en bekkens rollen naar links en rechts, en de drummer komt er met een grote glimlach onder vandaag. "Dit komt op tv toch? Nice."

CONCERT
Drenge, London Calling, Paradiso Amsterdam, bovenzaal, 25 mei 2013

MUZIEK
Een duo dus, drums en gitaar. Dat recept kennen we. Van The Black Keys, White Stripes, Blood Red Shoes. In die rauwe garagerocktraditie past dit duo naadloos. Onlangs deden de twee broers uit Sheffield al Motel Mozaique aan, wat hen een prima buzz opleverde voor deze show.

PLUS
Die mislukte rockpose vindt al bijna helemaal aan het begin van de set plaats, en dan zit de sfeer er meteen goed in. Deze jongens vliegen erin, en zo hoort het ook bij deze muziek. Rauwe, snelle songs, zware riffs, felle zang, tempowisselingen. Single Bloodsports, bijna aan het einde, is een hoogtepunt.

MIN
Maar dat is het dan wel zo'n beetje. Het vernuft van een Japandroids heeft dit Drenge bij lange na niet. Het is wat het is: rechtdoorzee en jeugdig, en nog erg slordig gespeeld, zonder charismatische uitstraling. Om het serieus spannend te maken moet bovendien echt meer dynamiek tussen de twee ontstaan. Eoin zoekt zijn broer soms op, en hij duikt ook nog even het publiek in, maar een echte geoliede punkmachine zijn ze nog lang niet.

CONCLUSIE
Ah well, The Black Keys deed er ook zeven albums over om ECHT door te breken. Voorlopig verhoudt deze band zich tot de grote jongens als Milburn tot de Arctic Monkeys. Als wie? Ja, London Calling klassiekertje, jongens. Maar voor de afsprong krijgt Drenge vandaag bonuspunten.

CIJFER:
7