"From Denver to Michigan", zo zingt Pien Feith in Betty Ford. Het moge duidelijk zijn: van spruitjeslucht wil de Utrechts/Amsterdamse zangeres nog altijd niets weten. Op haar jongste album klinkt Feith alsof ze 's nachts met haar geliefde/producer Melvin Wevers en een kofferbak vol synthesizers over de Amerikaanse snelwegen buldert. Gek is het niet dat Tough Love behoorlijk Amerikaans klinkt, voor de productie reisden Feith en Wevers af naar Chicago. Daar werkten ze met producer Chris Moore (Yeah Yeah Yeahs, TV on the Radio, Yeasayer, Liars), en dat zullen we weten, ook: haar synthpop lardeert ze minder dan voorheen met Scandinavische tierelantijntjes en steeds meer met larger-than-life-hooks. Het synth-lijntje in At The Blow Up bijvoorbeeld, het lijkt wel haar interpretatie van Dancing In The Dark van Bruce Springsteen.

Dat weet ze overigens te bereiken zonder aan intimiteit in te boeten, en dat is precies de kracht van Tough Love: in de mooiste nummers fluistert Feith, alsof haar bijna-naamgenoot Leslie Feist op de elektronische tour is gegaan. Zachtjes kirt en zucht ze in Oh Radical Me en croont ze in het smoothe Snap Out. De minimalistische en ambitieuze productie van de plaat sluit daar naadloos bij aan: af en toe wordt er een stiekem verknipt saxofoon-loopje in geknipt, een rare koebel en natuurlijk die perfecte synthesizers. Ja, ieder geluidje is zorgvuldig uitgekozen, maar er wordt telkens voldoende ruimte overgelaten voor een hap adem.

Vanuit Dance on Time - het volwaardige debuut van Feith - is Tough Love een logisch vervolg: de nobele kunst van voetjes van de vloer is nog altijd een thema. Wij citeren: "She just dances to dance, to dance and nothing more" (Betty Ford) en "I'm out dancing with an invisible man" (Invisible Man). Feith noemt het dansen, maar spreekt u gerust van zachtjes heupwiegen: het tempo blijft opvallend laag en zelfs wanneer er even een dubbele snare in wordt gegooid (zoals op The Highway) is dit nog geen plaat om op stuk te gaan. Eerder om na het uitgaan op te zetten wanneer je naar huis wordt vergezeld door een schone dame of jongeheer, en wanneer thee drinken al gauw verandert in drie kwartier tender love. Zo balanceert Tough Love op de goede manier tussen een commercieel geluid en meer dwarse synthpop, en daarmee ligt ze uitstekend in de lijn van indie R&B-acts als Jamie Woon, Jessie Ware, Toro Y Moi en James Blake, en dan misschien nóg wat introverter.

Juist doordat Tough Love voornamelijk traag is, voelt het album nét een nummer of twee te lang. Maar de individuele nummers zijn allen raak, met top notch productie en die heerlijke stem van Feith. Kortom: de perfecte plaat voor de shuffle-generatie. En laten we wel wezen, is er nog een andere?

Tough Love van Pien Feith verschijnt bij V2 en is nu te beluisteren op de Luisterpaal.