We beginnen met een foto van jou en bassist Jimmy Dixon naast een lachende man. Wie is dat?
“Dat is Marc Riley, hij werkt bij BBC Radio 6 Music. Hij speelde vroeger in de postpunkband The Fall en was Mark E. Smiths bassist. Jim en ik waren een paar weken geleden op bezoek voor een sessie. Hij heeft ons van begin af aan bijgestaan en we gaan om de zoveel tijd terug daar om iets te doen. De andere twee bandleden, toetsenist Tommy Grace en drummer David Maclean, lagen te slapen in het hotel dus wij moesten het waarmaken. Riley is een toffe peer. Hij neemt je ook de hele tijd in de maling. We zijn nu al een keer of vier, vijf te gast geweest maar het wordt nooit makkelijker. Als hij begint met praten zegt hij meteen iets waardoor je ineens je hele leven aan je voorbij ziet gaan, haha. Hij gaat naar iets van vier gigs per week, en hij is al in de vijftig dus dat is echt veel. Het is raar om hem op YouTube te zien in interviews en hem horen praten over Mark E. Smith en wat voor een achtbaanrit het in die band zitten geweest moet zijn. Als Mark het niet zinde wat je speelde, trok hij de stekkers er gewoon uit. He’s been there and done that, een coole gozer.”

Van wie is deze platenkast?
“Dit is al het vinyl van Dave in onze studio. Wij hebben de rest van onze platencollectie thuis, anders zouden we een extra steunbalk moeten hebben in onze studio denk ik. Hij gaat er naar op zoek in tweedehands winkels, en verzamelt maar verkoopt ook vinyl. Het is handig als je samples nodig hebt of als je ideeën nodig hebt als je in een creatieve strop zit. Dan trek je een plaat uit de kast en kijk je hoe anderen het doen. We zijn niet bang om ideeën van anderen gebruiken. In de meeste muziek kun je namelijk niet echt nieuwe dingen creëren, wij begrijpen dat. Het is handig om alles binnen handbereik te hebben als je aan iemand wil uitleggen wat je bedoelt. We proberen om naar platenzaken te gaan in elke stad die we aandoen, om te kijken wat we kunnen verzamelen. Het doet altijd pijn in je portemonnee, maar zo gaat dat!”

Waar is jullie studio?
In Hackney, Oost-Londen. Zo’n twee jaar geleden huurden we een locatie, die ik geïsoleerd had. Maar dat werkte niet zo goed, dus zijn we er door geluidsoverlast uitgeschopt. Toen zijn we verhuisd naar een ander gedeelte van hetzelfde gebouw, maar ook daar was de geluidsisolatie niet optimaal. Dit is onze derde studio, waarvoor ik mezelf inmiddels helemaal had ingelezen hoe je precies moest isoleren. Dat duurde eeuwen, en we hadden allemaal ook een tijdje ademhalingsproblemen omdat er zoveel stof was.”

Had je dat misschien niet gewoon moeten laten doen?
“Daar hadden we geen geld voor. We hadden genoeg geld voor de materialen maar als we iemand hadden moeten inhuren dan was het vier keer zo duur geworden. En we moesten ook nog onze studio uitrusten met spullen. En nog meer platen kopen natuurlijk.”

Dit lijkt op iets dat uit een tandartspraktijk komt.
“Dit is in onze studio in Londen. Dave verzamelt een hoop, eh, hoofden. Van mannequins enzo. Volgens mij heeft hij deze van zijn tandarts, die ging verhuizen en Dave was één van zijn vaste klanten. Hij heeft toen gevraagd of hij ´m mocht hebben, of hij heeft ´m gewoon gekocht. Er liggen veel hoofden en maskers in onze studio.”

Waarom verzamelt Dave hoofden?
“Hij is eigenlijk een hamsteraar. Wij eigenlijk ook, maar hij brengt meer en meer troep naar de studio. Het wordt nu een beetje een grot. Ik probeer hem om de zoveel tijd te laten opruimen maar dan komen er toch meer koffers vol kleding of schoenen of vinylplaten bij. Volgens mij probeert hij de studio te laten transformeren in zijn flat. Het is een beetje een nachtmerrie, maar er zitten wel interessante dingen tussen. Je kunt op dit hoofd wel bijvoorbeeld hoedjes zetten of een sjaal eromheen doen. Of er ogen optekenen, of sigaretten in de mond steken.”

En wat is dat voor spannend behang?
“Volgens mij is dit een gedeelte van Tommy’s kostuum. Toen we begonnen met optreden trokken we verschillende kostuums aan. We hadden toen rare middeleeuwse tunieken en knipten een gat in het midden van een groot stuk stof. Iedereen had ‘m goed geknipt, behalve Tommy. Die van hem werd een soort minirokje.”

Hadden jullie die kostuums ook niet aan toen jullie het contract met het Franse label Because Music tekenden?
“De man die ons getekend heeft, de labelbaas van Because Music, heeft ook Air en Daft Punk getekend. Dat vinden we echt te gekke bands. Maar je kunt dus totaal niet lachen met die man. Het is echt zo’n coole Fransoos. Hij zegt wat hij denkt maar hij is erg serieus. Hij kwam binnen en zag de tunieken en zei: ‘Draag die nooit meer’, haha! ‘Als ik jullie teken hebben jullie verder alle artistieke controle maar dat het enige dat ik van jullie vraag’.”

Maar is dat niet jullie ding, die malle kostuums?
“Jawel, en het is prima als je op rare feestjes speelt, maar je wil ook niet een lachertje worden. Op een gegeven moment moet je een beslissing nemen. Je valt er door op, en dat was ook de reden dat we ermee begonnen omdat we om drie uur ’s morgens op feestjes speelden. Dat was het enige dat mensen zich de volgende dag zouden herinneren: wie waren die gasten in die matchende korte middeleeuwse tunieken vannacht? Het was toen nog een lolletje, maar in de loop der tijd hebben we het rare wat terug geschroefd. Het zag er ook verschrikkelijk uit. We zijn er ook te oud voor…nee, we zijn er niet te oud voor, maar we komen denk ik niet meer weg met het dragen van maillots en middeleeuwse tunieken.”

In de begeleidende tweet stond bij deze foto: ‘disco picnic’.
“Hier waren we de videoclip voor Hand of Man aan het opnemen. Dat wordt geen echte single maar we wilden er wel een video voor opnemen. De broer van onze drummer Dave, John Maclean, zat vroeger in de Beta Band en is nu filmmaker. Hij maakte ook veel van de video’s voor de Beta Band. Vorig vorig jaar heeft hij een BAFTA (belangrijke Britse filmprijs, red.) gewonnen voor een korte film. Hij werkt vaak met acteur Michael Fassbender. Ze hebben al drie films samen gemaakt, het zijn beste vrienden. Het is een goede beste vriend om te hebben. Hij is ook naar twee van onze optredens geweest.”

Hij speelt toch de robot in Ridley Scotts SF-film Prometheus?
“Ja. Daar is hij waanzinnig goed in. Tijdens de Mercury’s moesten we enorm lachen toen we backstage waren en we in de make-up gezet werden en haarspray in ons haar kregen voor de rode loper. We zagen er net uit als Fassbender, totaal nep en alsof we androids waren.”

Vertel eens over het idee voor de video, ‘disco picnick’?
“John heeft goede ideeën, die subtiel zijn maar weldoordacht. In tegenstelling tot sommige ideeën die we binnen krijgen voor video’s die heel bombastisch zijn, zoals van die tienerdromen waarin geweren afgaan en honden blaffen met een bankoverval, en mensen die elkaar met zwaarden te lijf gaan. Hand of Man is een beetje een melancholiek liedje, maar Johns idee was: je bent op een feestje en we maken er een blije feestscène van. Hij is naar de Londense kunstacademie Goldsmith’s gegaan en heeft gezegd: ik zorg voor goed eten en heel veel drank, dan mag iedereen komen naar dit en dit pakhuis. Er kwamen echt een shitload aan mensen op af. We begonnen met draaien om een uur of zeven en tegen acht uur was iedereen zat. We hoefden niet te doen alsof er een feestje was, het was namelijk echt feest.

"Ik zit dan op de bank waar ik in slaap val, en mijn hand ligt op een tafel. Dan smelt mijn hand in de tafel weg, want John had een plastic afgietsel van mijn hand gemaakt en daar een brander op gezet. Dan worden we met z’n vieren wakker in een veld en hebben we een picnic. Dan gebeurt er iets en worden we weer wakker maar dan zijn we aan het picnicken op dat feestje. En op het kleed ligt ergens een kom met daarin hele dure mozzarella die zeven euro kostte. Johns vriendin had het voedsel voor de clip bij elkaar gezocht. Zij heeft namelijk een ijstent, waarschijnlijk de beste van het hele Verenigd Koninkrijk, waarmee ze de hele wereld rondreist en allerlei bizarre eetcombinaties maakt. Dus ze is naar een dure bakkerij geweest waar het broodbakproces is gefilmd, dat wordt ook in de clip gemonteerd. In de clip stapt er later iemand op die dure mozzarella. We konden er bijna niet naar kijken, zulke goede mozzarella…gewoon weg. Er zat geen echt doel achter, maar ze dachten gewoon: laten we het doen.

"De volgende dag moest ik die scène in het veld doen. In de beschrijving van de clip stond: ‘Vinny zit met een mooi meisje in een veld’, dus ik dacht: ok, cool! Maar toen ik daar aan kwam was ik alleen met John. Dus ik vroeg: ‘waar is het mooie meisje?’ John zei: ‘Oh, die konden we niet krijgen, dus ik doe wel alsof! Hij heeft een bril en rood haar en moest me van buiten het shot die mozzarella aangeven, maar je ziet dus een roodharige mannenhand, haha! Dat was een grappige dag.”

Over rare combinaties van eten gesproken: wat is dit?
“Dit is de specialiteit van Dave. Het heet marzibu, gemaakt van Malibu en Mars. We dronken dit in een snookerbar bij ons in de buurt. Het is heel erg lekker, eigenlijk. Elke keer als ik hieraan moet denken, zie ik Dave voor me, completely shitfaced. Normaliter staan er de volgende dag dronken foto’s online, waarop Dave altijd een duivelsachtig gezicht trekt. Er er gaan altijd foto’s van dit drankje aan vooraf.”

Dus Dave heeft dit drankje bedacht?
“Nee, volgens mij heeft een bar in Edinburgh dit bedacht.”

Hoe eet je het?
“Je dipt de Mars erin en eet dat dan op. Daardoor smaakt de Malibu eigenlijk best lekker.”

Waar is deze reclame voor de Mercury Prize, waarvoor jullie dit jaar een nominatie in de wacht sleepten?
“Dit was de buitenkant van The Roundhouse in Londen, waar de Mercury Awards plaats vonden en we optraden. Het was heel gek om dit te zien hangen. Het zijn stickers die ze over de ruiten van het gebouw hebben geplakt. Het is te gek, wat zullen we erover zeggen? Toen we tieners waren keken we naar de Mercury’s. Je had mijn zestienjarige ik nooit wijs kunnen maken dat ik een genomineerd Mercury-persoon zou zijn. Het is een heel raar gevoel dat uit het niets komt. Dit gebeurt niet elke dag dus je moet ervan genieten en het later aan je kleinkinderen vertellen. We moesten optreden na Plan B, die een moeilijk en energiek liedje speelden. Dus we waren nogal gestresst of het zou lukken, maar het ging goed. We zijn die avond natuurlijk nogal dronken geworden."

Cupcakes: wat viel er te vieren?
"Ohja, die cupcakes! Dit waren de machtigste cupcakes die ik ooit in mijn leven geproefd heb. Zo machtig dat ik er na de eerste hap bijna misselijk van was. Ik ben meteen voor die chocolade cupcake gegaan, haha. Die dag hadden we de Q Award voor Best New Act 2012 gewonnen, en we waren maar net op tijd om de prijs in ontvangst te nemen. Eigenlijk waren alleen Tommy en ik op tijd, want onze manager had wat moeite met het regelen van taxi’s dus waren Dave en Jim te laat. Daarna moesten we alweer door naar Sheffield voor een optreden. Die lui in Sheffield, van de galerie S1 Artspace waar we wel eens hebben opgetreden en waar we toen naartoe gingen, hadden voor ons deze cupcakes gekocht als een aandenken aan het winnen van de Q Award.”

Ben je een zoetekauw?
“Ja. Toen ik jonger was at ik heel veel chocola, zoveel dat ik misselijk ervan werd. Ik was dun als een spriet, maar ik at iets van vijf repen chocola per dag ofzo. Hahaha! Want Noord-Ierland, waar ik vandaan kom, is het testgebied voor chocola uit Groot-Brittannië. In Noord-Ierland wonen anderhalf miljoen mensen, dus als ze een nieuw product willen testen, maken ze een kleine partij en dat sturen ze dan naar ons omdat wij zoveel ervan eten, haha. Dus wij krijgen megaveel dat andere markten soms niet eens haalt.”

We bewaren het debielste uit jullie Instagram-manie natuurlijk tot het laatst. Jungle Cock: leg die maar eens uit.
Vincent schiet vreselijk in de lach: “Jungle Cock! Volgens mij was ik er niet bij toen deze ge-Instagrammed werd. Of toch wel…? Waar de fuck is deze genomen? Het lijkt op die prijskaartjes in van die kebabwinkels of chip shops, weet je? En er zijn een boel van die stickers dus god mag weten waar dit vandaan komt. Ik hoop niet dat het echt jungle cock is…want dat zou raar zijn! In de buurt van waar we wonen zijn wel van die marktjes die bedreigde diersoorten verkopen die je kunt eten. De politie voert continu geheime operaties uit, en dan vinden ze…ik weet niet meer wat het was, maar rare meuk die ze daar verkopen. Ik sta er niet van te kijken dat dit wel een lekkernij zal zijn daar. Elke paar maanden komt er weer een nieuwe onthulling vandaan: vorige maand hadden ze een rat uit de Amazone ofzo. Maar het was geen echte rat, maar een hele grote muis.”