Happy Camper in Indonesië: een tourverslag

‘We krijgen Jakarta uit de stoelen!’

Happy Camper ,

'Wat een gek avontuur is het geweest.' Happy Camper, het muziekproject rondom toetsenist Job Roggeveen, toert door Indonesië. Op uitnodiging van Het Erasmus Huis in Jakarta spelen ze er drie shows. Lees hier over hun belevenissen.

Op zaterdag 21 januari verzamelen de campers zich belachelijk vroeg op Schiphol. Wat gaan we doen? Het Erasmus Huis in Jakarta nodigde ons uit om een korte tour door Indonesië te doen. Na de laatste show in Paradiso, eind 2011, worden dit echt de laatste shows die Happy Camper met de eerste plaat doet. We gaan de komende week shows doen met een compacte versie van Happy Camper: Janne Schra, Torre Florim, David Pino, Appel, Bouke Zoete, Leine, Jeroen Kleijn, Tjirk Deurloo, Ben Mathot en ikzelf.

Op dit moment zijn we nog een beetje benieuwd of het lukt om de instrumenten mee het vliegtuig in te krijgen. Volgens Jaap - de tourmanager - zou alles geregeld moeten zijn. Het mistige Nederlandse weer achter ons latend, hopen we op een lekker zomers klimaat; ook al hebben we begrepen dat het regenseizoen nu begonnen is Indonesië. Een paar uur later bewonderen we de Iraanse woestijn beneden ons, tot de zon onder gaat. Een uurtje later doemt in het donker plotseling het überverlichte Dubai op. Even een korte tussenstop.

Wéér acht uur later landen we in Jakarta. Pieter van het Erasmus Huis staat ons al op te wachten en neemt ons met een Big Birdbus mee richting Jakarta. We verblijven in het Manhattan hotel: ongeveer het tegenovergestelde van kamperen. Vijf sterren en een zwembad tussen de skyscrapers. Daar ontmoeten we ook Ap, Evelyn, Janne en Torre die al in Jakarta waren. De groep is compleet!

Maandag de 23ste vliegen we ’s ochtends van Jakarta naar Surabaya, waar we de eerste show gaan doen. Quinten Peelen, de boeker, (die net als ik uit Utrecht komt) en de geweldige Lystia die ons hier ontvangt, halen ons op van het vliegveld en hebben meteen allerlei leuke uitjes gepland. Die avond ontdekken we hoe groot Indonesische winkelcentra zijn en we eindigen in de club Dome waar we ons onderdompelen in karaoke. Bouke laat zich van zijn legendarische kant zien.

 

Na een excursie naar een moslimwijk en een sigarettenfabriek gaan we naar de zaal ‘Cak Durasim’ om de boel voor te bereiden. Eerst doen we nog even een persconferentie, met een kort optreden voor tv (vragen als: ‘hoeveel liedjes spelen jullie?’ en: 'Gaan jullie liedjes over liefde?')

Maar dan de show. De zaal is behoorlijk groot en blijkt bijzonder goed gevuld! Superfijn, want ik had me ook kunnen voorstellen dat we in een kleine bar terecht zouden komen, waar we voor tien Nederlanders zouden spelen. Maar dat is niet het geval: we horen dat onze shows gratis zijn en door het Erasmus Huis aan Indonesië worden aangeboden.

 

Leine doet een erg fijn voorprogramma met oude en nieuwe liedjes. De Happy Camper show (in hun woorden: 'Happy Camper Pop Music Concert') gaat daarna erg fijn. Het is wat anders dan de Nederlandse shows: met vier vocalisten doet iedere zanger een paar liedjes. Een goede les: voor de zangers is het zo leuker. Dus wie weet zorgen we er bij de tweede plaat voor dat alle zangers langer op het podium blijven, om nog beter gebruik te maken van al het talent in de groep. Verder blijkt Torre (die aan het eind van de show het nummer 'Run' zingt, dat Blaudzun normaal doet) echt een geweldige toevoeging aan de show. Na de show zijn we een half uur bezig met het op de foto gaan met onze nieuwe fans.
 
De volgende ochtend staan we in vijf kranten. De fotografen moesten ons snel fotograferen voor het ter perse gaan van de kranten. Dus staan we allemaal in korte broek en t-shirt in de krant. Jammer genoeg vertrekken we die ochtend bijzonder vroeg naar Semarang. Een beetje onzeker over de vliegkunsten van de piloot landen we daar uiteindelijk. De beloofde auto’s die ons op komen halen blijven uit. Maar na een paar telefoontjes en een extra taxi zitten we dan toch in ons nieuwe hotel. Na een goede zwempartij in de stromende regen lopen we in kleine groepjes de stad in.

 

Met geluidsman Roeland check ik even in wat voor zaal we morgen spelen. Op de terugweg leren we wat het regenseizoen inhoudt. Een boel straten zijn letterlijk veranderd in rivieren. De volgende dag gaan we, na het bezichtigen van een Chinese tempel, aan het werk in de zaal. Het loopt allemaal iets minder gesmeerd dan in Surabaya, maar gelukkig weet Roeland alles prima voor elkaar te krijgen. 's Avonds staat het hele plein voor de zaal vol met scooters. We hebben weer een flink volle zaal! De show gaat super en ook het publiek in Semarang blijkt onze muziek te kunnen waarderen. Al krijgen we ze - ook na herhaaldelijk vragen - niet aan het dansen. Daar zijn de Indonesische studenten (waar ons publiek vooral uit bestaat) toch iets te verlegen voor.

Ook van deze show staan er weer stukken in de krant en zelfs een goede recensie in de Indonesische Rolling Stone! Een dag later, vrijdag de 27ste inmiddels, nemen we de laatste binnenlandse vlucht. Terug naar Jakarta. Quinten reist met ons mee, maar neemt de trein, waar wij allen behoorlijk jaloers op zijn. Omdat er elke dag wel iets te doen is (óf een show, óf een vlucht) is het niet echt mogelijk om de stad eens uit te gaan. Terug in Jakarta, nemen we allemaal zo snel mogelijk een duik in het zwembad. Ook al hebben we bedacht dat het toch wel slim is om een keer vroeg naar bed te gaan, wordt het ook deze avond weer redelijk laat in de Skybar op de 33ste verdieping van het Manhattan hotel. Een bizar uitzicht over nachtelijk Jakarta.
 

 

De volgende ochtend om tien uur hebben we een persconferentie met een landelijke Indonesische krant. Maar ik word wakker met heftige steken in m'n maag. Een 'Jakarta stomach' zo blijkt later. De persconferentie (een nogal stroef interview met Leine, David, Bouke, Janne, Ben en ik) lukt nog net, maar daarna schiet ik weer terug m'n bed in. Om half 3 wordt ik wakker gemaakt door Leine voor de soundcheck, maar ik voel me nog veel slechter dan vanochtend. Crisisberaad: wat als ik de show vanavond niet kan doen? De hele tour staat een beetje in het teken van onze show in het Erasmus Huis; het zou wel redelijk dramatisch zijn als het niet gaat lukken.

We besluiten dat het slim is om even langs de EHBO te gaan. Daar krijg ik drie infusen en een lading medicijnen mee. Het lijkt mij allemaal lichtelijk overdreven, maar de show gaat in ieder geval lukken zo. Na de vorige twee shows geëvalueerd te hebben, loopt deze nóg beter. We krijgen Jakarta dan ook wel uit hun stoelen!

Het is raar ons te realiseren dat dit dan écht de allerlaatste Happy Camper show was met de eerste plaat. Wat een gek avontuur is het geweest!

 

Job Roggeveen

Met dank aan: Erasmus Huis, Jakarta, Jeroen Gankema, Bob Wardana, Pieter Seni, Jaap Bossen, Lystia, Quinten Peelen, Roeland van den Beemd en natuurlijk alle campers.  

Foto’s: David Pino, Evelyn Greter, Job Roggeveen, Leine, Alouisius Bayu

 

Happy camper toert door Indonesië