Bij de start acht jaar geleden hadden jullie vast niet voorzien dat je hier over het derde album zou zitten praten?
LMC, lachend: "Nee, het is best gek om terug te kijken naar het prille begin en te bedenken hoever we sindsdien gekomen zijn, hoe goed we elkaar kennen en hoe dit gebeurd is."
Heeft dat veel veranderd, is het nu zwaarder voor jullie als band?
SA: "Het kan zwaarder zijn, maar over het algemeen vind ik het opwindender. In het begin is het zoals opgroeien: als tiener wil je niets liever dan losbreken en met je leven beginnen. De eerste paar jaar in een band wil je vooral starten, een band zijn. Nu we dat al vier jaar zijn, kan het wel eens uitputtend of intens zijn. Maar ik hou ervan; van het onophoudelijk touren en ook steeds meer van het schrijven en opnemen."
LMC: "Daar hield ik eerst echt niet van. Waarschijnlijk omdat we zoveel tourden, dat ik na terugkomst echt geen zin had. Nu wil ik echt schrijven en ben al bezig aan het volgende album. Het is veel leuker geworden, net als touren. Dat vond ik vroeger erg zwaar, omdat ik altijd ziek werd. Nu is het een way of life geworden."
SA: "Het is wel een stuk makkelijker geworden voor ons. In het begin sliepen we bij iedereen op de vloer en speelden we in een shitty tent voor twintig man, die het amper kon schelen. Het is beter geworden en opwindender; omdat meer mensen komen opdagen en we nu in een hotel verblijven en een goede maaltijd krijgen. Vroeger dronken we goedkope wijn, aten weinig en sliepen slecht; daar word je aardig chagrijnig van."
LMC: "Ik kan me een tournee herinneren van negentien dagen, wat toen nog veel was voor ons. Ik moest er vrij voor nemen van mijn werk. Ik had helemaal geen geld meer en was te bang om dat tegen Steven te zeggen, dus heb ik negentien dagen lang bijna niks gegeten. Toen ik terugkwam zeiden mijn vrienden dat ik wel twaalf kilo verloren had. Volgens mij heb ik jou dat nooit verteld Steven, maar ik leed letterlijk honger en jij zei tegen iedereen: 'nee, we hebben geen trek'."
SA lacht: "Dat moet je tegen de magazines vertellen: dit is het nieuwe sterren-dieet, het 19-daagse rock 'n roll crashdieet."
Blood Red Shoes: "Ditmaal gaat het om de songs"
Brits duo kiest op derde album voor minder snelheid en meer melodie
Blood Red Shoes is toch dat razende Britse duo dat al jaren de podia afschuimt met een opwindende live-show? Zeker, maar Blood Red Shoes is ook een band die van dat handelsmerk durft af te wijken. Op het net verschenen derde album In Time To Voices laten zangeres-gitarist Laura-Mary Carter en drummer-zanger Steven Ansell voor het eerst een andere, meer rustige kant zien. "We willen veranderen, niet bekend staan als de band die altijd 'the same old shit' doet", verduidelijkt Carter. Ansell: "'Fast & loud' verliest op den duur zijn kracht. Om opwindend te blijven moesten we juist vertragen en minder distortion gebruiken."
Jullie hebben nu een eigen studio, ging het opnemen van deze plaat daarmee een stuk makkelijker?
LMC: "Nee, het ging een stuk moeilijker door de grote ambitie en de hoge verwachtingen die we onszelf oplegden. De eerste plaat was eigenlijk het verzamelen van de nummers die we al hadden, de tweede was meer het vastleggen van ons live-geluid. Ditmaal gaat het om de songs. We wilden nieuwe stijlen uitproberen, onszelf echt uitdagen. We hebben er ook een stuk meer ingestopt."
SA: "En we hadden er veel meer tijd voor en die hebben we ook gebruikt. Ik zou het als 'intensieve songwriting' willen betitelen. We waren veel zelfkritischer en we wilden werkelijk elk detail nog zoveel beter doen. Het opnemen duurde niet eens zoveel langer, maar het schrijven wel, juist omdat we eindeloos de tijd hadden. Die eigen studio was een belangrijke stap voor ons, waardoor we ook zelf hebben leren produceren."
Op de nieuwe plaat kiezen jullie bewust voor meer melodieuze songs?
Ansell gaat de clichés niet uit de weg: "Jazeker, dit is het soort plaat dat we eigenlijk altijd al wilden maken. Het kost alleen een hoop tijd om te leren hoe je dat doet."
LMC: "Ik denk dat die kant van ons er altijd is geweest, onze teksten waren al nooit echt vrolijk. Je hoort beide kanten op de plaat: de punky rock-kant en de meer melancholische kant. Al onze muziek is van het ene uiterste of het andere. We willen niet bekend staan als de band die altijd 'the same old shit' doet. We willen veranderen, voor onszelf en voor anderen is de tijd daar rijp voor."
SA: "Als je altijd 'fast & loud' blijft doen, dan verliest dat op den duur zijn kracht omdat je maar blijft herhalen. En dan haken mensen af. Net zoals je op een gegeven moment die vaste geluiden als je koelkast niet meer hoort, dan wordt het achtergrondgeluid. Om opwindend te blijven moesten we gek genoeg juist vertragen en minder distortion gebruiken, het tegenovergestelde doen. Binnen de context van de band heeft dat meer kracht, dan weer een album maken dat 'fast en distorted' is."
LMC: "De mensen die van onze snelle punk-kant hielden hebben altijd de eerste twee albums nog en we blijven die songs live spelen."
SA: "Ik zou een song als 'Cold' ook niet soft willen noemen, dat is waarschijnlijk het hardste nummer dat we ooit op hebben genomen. Sommige mensen zullen zich afvragen waarom we niet opnieuw I Wish I Was Someone Better geschreven hebben en dat is cool, maar we hebben die song nog, plus zoveel nieuwe."
Mensen die de plaat opzetten zullen toch een rustiger Blood Red Shoes horen dan ze verwachten. Zijn jullie niet bang voor de reacties?
SA: "Geenszins. Ik ben juist blij dat we het eindelijk gedaan hebben. Ik begon me zorgen te maken dat we gevangen zaten in één soort geluid, dat we als band geen richting hadden om in door te groeien. Van nu af aan hebben we meer vrijheid om de dingen anders te doen. Ik voel me op een vreemde manier...."
LMC: "Opgelucht!"
Zijn jullie thematisch ook rustiger geworden?
LMC "We zijn niet ingedut, maar onze onderwerpen zijn wel breder geworden. Het is niet allemaal boos, kwaad en aan de kaak stellen meer. Onze omgeving is ook veranderd en onze levens zijn totaal veranderd."
SA: "It's Getting Boring By The Sea (van het debuutalbum Box Of Secrets uit 2008, IG) gaat over twee boze kids die zeggen: 'deze stad zuigt en we willen weg'. Maar wij zijn niet meer die twee mensen, we zijn vier jaar lang de wereld over getourd en het zou een complete leugen zijn als we zo'n song zouden schrijven. Onze songs gaan niet alleen over 'fuck de wereld' en kleinstedelijke frustraties. Veel songs zijn persoonlijker, ze gaan over een vreemde romance, over je melancholisch, ontzet of verloren voelen. Er zijn songs over neuken, over hoe we verrot gaan, over drugs en over weet ik veel wat allemaal. Maar de teksten zijn allemaal persoonlijker en reflectiever."
Een nummer als Night Light klinkt persoonlijk en tegelijk als een zeer gedimde Blood Red Shoes.
LMC: "Klopt. We zijn er erg blij mee, vooral omdat die song pas op het nippertje aan de plaat is toegevoegd en een typisch Blood Red Shoes nummer vervangt."
Jullie zingen 'It's the ghost you made of me'. Waar gaat Night Light over?
SA: "Normaal schrijven we allebei een deel van de tekst. We hebben altijd eerst de muziek en doen dan pas de tekst."
LMC: "Eigenlijk had ik voor deze song wel eerst de tekst. Dit liedje kwam eruit op een nacht dat Steven sliep en ik in zijn huis was. Ik probeerde heel zachtjes te doen in de woonkamer. Toen ik begon te spelen en zingen kwam deze tekst er meteen uit. Dat is de eerste keer dat ik dat zo gedaan heb."
Na dit heel rustige nummer, volgt meteen een van de meest energieke songs: Je Me Perds met een bijna Death From Above-achtige furie.
SA: "De plaat heeft eigenlijk twee sferen en zo sluit je meteen het eerste hoofdstuk af om helemaal fris aan het nieuwe te beginnen. Ik zie het als een boek of een film: na Night Light is het donker en zwart en dan: 'baf!' begin je met hernieuwde energie aan het tweede deel. Precies als de b-kant van een vinyl album."
Na de albumrelease mogen jullie weer beginnen aan een lange tournee?
SA: "Drie weken na de release gaan we op pad en dan touren we onophoudelijk voor zeker een jaar. Veel shows, dan festivals in de zomer en weer meer shows."
Dan wordt het een 'It's Getting Boring By Relentless Touring'?
LMC: "Oh, soms. Maar als je altijd rondreist, naar verschillende plaatsen met verschillende mensen; dan is dat ook best wel interessant. Het enige wat ik saai vind, is dat we altijd moeten zoeken naar een tent die open is om iets te eten na de show."
SA: "Als we echt beroemd worden nemen we zes tourbussen en koks mee."
LMC: "En dan zuigen we ondertussen enorm."
SA: "Yep, zo gaat het meestal: hoe professioneler hoe slechter."
In Time To Voices is uit op V2/Co-Operative en tijdelijk te beluisteren op de Luisterpaal. De touragenda zit tot en met begin juni in ramvol. De band stopt in Nederland op 13 april in de Melkweg (uitverkocht), op 21 april in Vera, Groningen, op 22 april in Bibelot, Dordrecht en op 28 mei staat Blood Red Shoes op Pinkpop.