CONCERT:
The Maccabees, Alpha, zondag 19 augustus 2012

MUZIEK:
De dromerige indierock van The Maccabees is geen muziek om op te hossen. Met lieflijke liedjes als 'Toothpaste Kisses' en wat zwaarder geschut in de vorm van 'Can You Give It' is dit een op en top Britse indierockband. De eerste twee albums Colour It In (2007) en Wall Of Arms (2009) wijken af van de atmosferischere nieuwe plaat die dit jaar uitkwam, Given To The Wild. Deze band wordt met elk album steeds beter en mag zich dus ook in de hogere regionen van de britpop scharen.

PLUS:
The Maccabees zijn bij dit optreden een ster in het aan elkaar rijgen van de beste nummers van hun albums. Een kenmerkend Maccabees-nummer werkt telkens toe naar een climax, en laat je oren smeken om meer. Die opbouw zit ook in de set. Van het derde en meest recente album Given To The Wild (dat in januari uitkwam) trappen ze af met 'Child' en 'Feel To Follow'. Twee meer voortstuwende nummers en zeker geen blije britpop, maar ze hebben toch het typische versnellende Maccabees-geluid. De hoge ijle zang van Orlando Weeks snijdt door de Alpha heen, zo helder zingt hij. De nummers van de laatste plaat zijn dermate sterk dat ze zowel bekenden als onbekenden van de band weten te overtuigen in de Alpha. Daarna volgt een aantal blokjes oude nummers van de vorige platen, afgewisseld met het soms wat tragere maar misschien wel betere nieuwe werk. In één ruk komen 'Wall Of Arms', 'No Kind Words' en 'First Love' voorbij. Bij 'Can You Give It', de bekendste van het stel, is het springen geblazen, opgedragen door gitarist Felix White. Given To The Wild is wat meer de diepte in gegaan qua elektro-toevoegingen. Dat hoor je mooi terug bij 'Go' en 'Ayla', waar bij die laatste de piano als een kletterende waterval uit de synthesizers komt rollen. De singles 'Pelican' (met de herkenbare staccato-zangcoupletten) en 'Feel To Follow' mogen ook niet ontbreken. Al met al is dit een ijzersterke set waar je alles dat je wil horen op een zilveren schaaltje aangereikt krijgt. De echte fans worden op hun wenken bediend: na elke ‘hit’ vraag je je steeds af of dan hierna dat andere gave liedje komt, en dat komt er dan ook. Wat wil je nog meer?

MIN:
The Maccabees blinkt niet uit in een opzwepend podiumoptreden, maar zo erg is dat niet. De muziek maakt alles goed. Wat wel opvalt, is dat ondanks toetsenist Will White die ze hebben meegenomen, de extra elektronische laag die de band heeft gekregen op Given To The Wild live soms niet helemaal tot zijn recht komt door het overstemmende spel van gitaren en drums. Waar de twee gitaristen Hugo en Felix White, met de zanger ook wel de mooiboys van de band, wel in uitblinken is het lonken naar de vrouwelijke fans op de eerste rij. Maar dat kun je natuurlijk ook als een voordeel zien.

CONCLUSIE:
Voor de echte fans is dit een thuiskomen. The Maccabees had met de stemmige gitaarpop ook wel de kleinere Grolsch plat kunnen spelen, maar met deze hitte is een overvolle tent natuurlijk ook niet prettig. Knap is wel dat The Maccabees met 'Can You Give It' de Alpha tot ver achterin aan het springen krijgt. En een grote plus voor de kenmerkende dromerige zang van Orlando Weeks, die het hele optreden als een soort meanderend riviertje door de nummers kabbelt. Het sluitstuk van 'Love You Better', 'Pelican' en 'Grew Up At Midnight' is de kers op de taart.

CIJFER:
8