CONCERT:
Chromatics, Lowlands X-ray, zaterdag 18 augustus 2012
MUZIEK:
De Portlandse band Chromatics, opgericht in 2001, maakt melancholische elektronica en italo-disco. De zachte zanglijnen van zangeres Ruth Radelet contrasteren mooi met de zware voortstuwende synthesizerpop van producer Johnny Jewel. Chromatics bestaat al een tijdje, maar brak pas echt door nadat een van hun nummers, 'Tick Off The Clock', in de film Drive (2011) gebruikt werd.
PLUS:
Chromatics opent de set zeer sterk met het nummer 'Tick Off The Clock'. De herkenbare duistere instrumentale track zet direct de stemmige toon en wordt vervolgd met het beste nummer van het nieuwe album Kill For Love, 'Lady'. De X-ray schuurt er meteen goed in. Kill For Love was drie weken geleden nog Album van de Week bij 3voor12: 'Op het vierde studioalbum schurken de synths tegen je trommelvlies en laten de stuwende beats van de logge tracks je hoofd in een constant tempo meewiegen.' Dat is ook wel de typering voor dit optreden. Wat het extra duwtje in de juiste richting geeft is de zang van Radelet, die spookachtig goed is en daardoor het optreden draagt. Pluspunten voor producer Johnny Jewel, die alle bliepjes live uit zijn synthesizer tovert en uitstekend meegaat met de rest van de band. Ook pluspunten voor de strakke neon visuals, die het optreden net wat meer kleur geven, ook al lijken ze soms op de laser-screensaver van Windows. Chromatics sluit met twee covers, maar wel twee heel goeie covers. De eerste is van Kate Bush, en wel 'Running Up That Hill'. Dat was al een nummer waar je u tegen zei en tegelijkertijd de haren in je nek van overeind gingen staan, nu krijgt het een italo-discosausje dus je kunt er ook nog heel interessante heupbewegingen op proberen te maken. De tweede cover is het openingsnummer van Kill For Love, een cover van Neil Youngs 'My My Hey Hey'. Dat lied wordt door Radelets lijzige zang zo mogelijk nog melancholischer.
MIN:
De koeling had wel wat harder gemogen in de X-ray, want toen we weer buiten stonden hadden we het koud. Zo warm was het. Het tijdstip waarop je deze band zou moeten programmeren was ook niet goed doorgekomen. Dit soort gruizige donkere danselectro hoort stiekem vlak na middernacht gespeeld te worden, en niet om zeven uur ’s avonds. Als laatste minpunt moeten we nog even de zang bij 'Running Up That Hill' noemen, die onverwacht zacht was. Vreemd, want in tegenstelling tot de rest van de show was Ruth prima te verstaan.
CONCLUSIE:
Chromatics is live intenser dan wanneer je hun muziek thuis door je speakers laat klinken. Zoals het hoort dus. Bij aanvang van het optreden stond de X-ray al tot buiten vol, en eenmaal binnen werd het één dampend zweetfeest. Zangeres Ruth is op zich al een knappe verschijning, haar stem maakt het optreden nog net wat bijzonderder, want ze blijkt in het echt een evenzo kil laagje aan te brengen op de muziek als op de albums. Dat gevoel overbrengen en tegelijkertijd een dampende X-ray voor je laten werken mag geprezen worden.
CIJFER:
8