Het moment van glorie is aangebroken voor Case Mayfield, echte naam Kees Veerman. In augustus, toen de Volendamse zanger Hollandse Nieuwe van de Maand was, moest hij de studio nog in voor zijn debuutalbum, nu is het er. Het is voor het eerst dat Case Mayfield een volledige band tot zijn beschikking had, en die heeft hij ten volle benut. The Many Colored Beast is een haast belachelijk dynamische plaat geworden, met stiltes en uitbarstingen, met korte liedjes als The Title en lange werkstukken als Tomorrow Is My Slave Name. Case Mayfield zit in het Backstage Hotel in Amsterdam, een plek waar hij vaak kwam toen hij nog bij het Amsterdam Songwriters Guild zat, een los-vaste groep muzikanten. Ze kennen hem hier. Zijn naam staat op de bar, op de hoek. Hij zat er vaak genoeg. "He Marcel", roept hij naar de barman. "Weet jij wie dat meisje van Live XS was gisteren? Dat mooie blonde meisje!?"

High-end studio in Volendam
Ruim een halfjaar geleden vertelde hij uitgebreid over zijn roots in Volendam, de moeilijke verhouding die hij heeft met de gesloten gemeenschap daar en al helemaal met de muziektraditie van het vissersdorp. Ook deze weken haalt hij zich ongetwijfeld de irritatie van zijn dorpsgenoten op de hals met pittige quotes over Jan Smit en Nick en Simon. En toch, toch nam hij uiteindelijk The Many Colored Beast op in studio Arnold Muhren, het walhalla van de Volendamse muziek. "Het is net de grot van Aladdin", zegt Mayfield. "Zo ziet het eruit. Heel ouderwets. Maar technisch gezien hebben ze er alles wat je wilt. Ze hebben ons benaderd om ons album op te nemen. We hadden eigenlijk al ergens anders geboekt, maar dit was toch wel bijzonder."

"Het is een echte high-end studio, gewend aan artiesten van het kaliber Marco Borsato. Het bleek dat vooral Patrick, de zoon van Arnold en de engineer in de studio, interesse had om ons op te nemen. Hij wilde graag eens wat anders proberen. Experimenteren. Eerst krijg je dan opnames met veel galm, dat is grotendeels weer verdwenen. Al is het soms nog wat veel. Spelen met een  band opende voor mij veel deuren. Veel invloeden heb ik altijd buiten de deur gehouden, omdat ik er toch niets mee zou kunnen. Nu luister ik ineens naar The Wall van Pink Floyd, en leer ik dat een liedje geen drie minuten hoeft te duren en dat het best een synthintro van tien minuten mag hebben. Ik heb in een paddotrip heel The War Of The Worlds geluisterd. Twee uur lang. Die kwam hard aan. Ik luister naar de dynamiek van Arcade Fire, naar de lugubere sfeer van Nick Cave. Ineens kan ik daar iets mee."

Puberaal
Afstoten en weer respect tonen, het is een vast patroon in het werk en de levensstijl van Case Mayfield. Volgens zijn drummer Ro Halfhide (ook bekend van Lucky Fonz en de Felle Kleuren) heeft de zanger een vadercomplex. Komt hij in een nieuwe groep - of dat nu een band is of het Amsterdam Songwriters Guild - dan zoekt hij de leiderfiguur op en begint hij te sarren, voornamelijk met puberale grapjes. Maar op het juiste moment toont hij ook juist voor dat soort personen weer veel waardering. "Bij schaken is een pion net zo dodelijk als de koning", zegt Mayfield. "Daar moet je de koning soms even aan herinneren. Ik ben oudere mannen in mijn leven gewend. Ik vind het te gek als ik iemand tref die denkt dat hij klaar is, dat zijn ontwikkeling afgerond is. Iemand die weet wie hij is en waar hij voor staat. Als ik dat merk bij mensen, pak ik mijn katapult uit mijn achterzak. Dan wil ik dat kapot maken. Ik wil dat mensen open staan voor dingen, ook voor een jongetje van 24. Als je niet open staat, kun je niet over de liefde praten."

Op zo'n manier kijkt Mayfield ook naar zijn ouders, die in meerdere liedjes een rol spelen. You Sure Lost A Lot Of Weight bijvoorbeeld gaat over zijn vader, die zijn hele leven hard gewerkt heeft in dienst van zijn gezin. In single The Title zingt hij woorden die even natrillen: "Age kind of changed you, and change kind of aged you." Zijn moeder zegt wel eens tegen hem dat ze hem te eerlijk vindt. 'Moet je alles nu hardop zeggen', zegt ze dan. Waarop hij haar dan antwoordt: 'Maar het is toch zo?'

Digitale speeltuin
Dat testen en prikkelen, dat doet hij ook op Twitter, zijn ultieme speeltuin. Hij twittert over poep en plas, maar ook serieuze stellingen over de verderfelijkheid van dierentuinen. Vorige week nog verraste hij door een link te twitteren naar zijn album op downloadsite The Pirate Bay. En een tijdje terug nam hij zich voor al zijn followers gedag te zeggen. Gewoon, simpel, hoi. "Ik wilde eigenlijk een miljoen volgers, maar dat mocht niet, dus het werden er 1200. Ik heb er drie dagen voor uitgetrokken om iedereen gedag te zeggen. Iedereen reageerde. Het was heel leuk. Ik vind Twitter geniaal. Alsof we dat in het echte leven nog niet genoeg hebben, creëren we een soort second life met geschreven en ongeschreven regels over hoe je met elkaar om moet gaan. Rond Pukkelpop zag je de schoonheid ervan, toen mensen slachtoffers spontaan slaapplaatsen aan begonnen te bieden. Maar Twitter heeft ook een donkere kant. Kijk maar eens als Lucky Fonz III optreedt bij De Wereld Draait Door, dan zijn mensen genadeloos, als nazi's maken ze anderen kapot."

Juist op de plek waar nieuwe omgangsregels ontstaan doet Case Mayfield wat hij overal doet: aan de boom schudden. "Ik lok mensen met liefde uit hun tent. Ik vind het leuk om een linkje te posten naar zogenaamd het beste Nick Drake liedje ooit, en dan een pornofilmpje te sturen. Dat vind ik grappig. Twitter is voor de mens zonder aanzien een kans om aanzien te krijgen. Ik vind zo iemand als Sarah Oranje grappig. Zij brengt leven in de brouwerij. Ze is het dikke meisje dat boos is op iedereen. Dat weet ze zelf ook wel, het is haar rol. Ze schopt nutteloos tegen schenen aan, ik vind dat leuk om te zien. Twitter is ook de ultieme manier om je ego te strelen." Hoe is het met het ego van de zanger zelf? "Ik leef in een wereld waarin ik een ego nodig heb, op het podium, maar ik voel me er ook vaak ongemakkelijk bij. Van een fotograaf van OOR moest ik boos kijken op het portret dat hij schoot. Nu heeft hij alleen maar lachende foto's van me. Nee, ik ben niet boos, ik ben realistisch. Dat is heel wat anders."

Interracial porno
Mayfield kan mensen dus het bloed onder de nagels vandaan halen, maar hij is ook een charmeur; in het echt, op het podium, op Twitter. Op het podium verleidt hij zijn publiek door plagerig zacht te zingen, om te kijken of mensen hem volgen. Online flirt hij met de stagiaire van zijn platenmaatschappij PIAS. Een echte dame, zegt hij. Een klassieke dame. Zo iemand met wie je hand in hand door de stad wil lopen. Zo iemand waarmee je geen seks wilt, maar waarmee je uiteindelijk misschien wel wilt vrijen. Liefde. Dat is iets heel anders dan porno, een onderwerp waarin hij zichzelf inderdaad expert verklaart. Hoe hij dat geworden is? "Geen vrienden, veel vrije tijd en internet. Ik heb op zeker moment besloten eens te kijken wat er gebeurt als ik al mijn vrienden niet meer bel. Hoeveel bellen mij dan nog? Twee. Dat blijken dus mijn echte vrienden te zijn."

"Ik zie het als een grapje hoor, die porno. Iedereen kijkt porno, ik vind het leuk om met dat taboe te spelen. Porno is een lust, goede of slechte bestaat niet. Al houd ik niet van Oost-Europese films, de vrouwen zijn daar te mooi. Amerikaanse porno, dat is echte porno. Natuurlijk ben je altijd op zoek naar het meisje uit je fantasie. Toen ik een tijdje in de Bijlmer woonde keek ik veel naar interracials, met donkere vrouwen. Zo gaat dat nu eenmaal. Ik ben nu gestopt met porno, ik gebruik alleen nog maar mijn fantasie. Ik masturbeer veel minder, mijn handen doen minder pijn. Ja, ook dat heb ik geprobeerd. Hoe vaak kan het op een dag. Een prikkel wil je immers zo vaak mogelijk voelen. Mijn record? Achttien keer. Daarna valt je hand eraf en kun je een week niet plassen. Nee, spijt had ik niet. Spijt is zoiets christelijks."

The Many Colored Beast van Case Mayfield verschijnt bij PIAS.