Er zijn twee genomineerden voor de 3VOOR12AWARD 2011 die voor de titel van hun album aan de haal gaan met het Engelse woord ‘ontzag’. I Am Oak noemde zijn eigen verstilde liedjes Oasem, uit te spreken als ‘awesome’. Shaking Godspeed houdt het simpel en kort: Awe. Dat moet precies zijn wat het trio uit de Achterhoek wilde bewerkstelligen bij zijn publiek: ontzag wekken. Die missie slaagt.

Shaking Godspeed is het nieuwe geesteskind van Wout Kemkens, goede maat van De Staat en voormalig gitarist van garagebluesband The Bloody Honkies. Hij begon een nieuwe band met toetsenist/bassist Maarten Rischen. Rischen verschoof later naar het drumstel, Paul Diersen naar zijn instrumenten over. Het zegt veel over het ontstaan van de band dat nog voor het eerste album verscheen de eerste bandwisselingen al plaatsvonden. De naam moet er eerder geweest zijn dan het definitieve masterplan, en ook op Awe voelt het alsof alle opties nog open zijn.

Shaking Godspeed maakt muziek die vooral tot zijn recht komt op het podium, maar die toch verdomd knap vastgelegd is in de studio. Het album begint met de vlammende stoner/bluesrock songs Godspeed en X-Ray Eyes. Het blueselement uit The Bloody Honkies neemt Kemkens mee, maar in dit geval is het slechts startpunt. Want naarmate de plaat vordert, laat Shaking Godspeed de teugels steeds meer vieren. High Hopes / High Times heeft alles behalve een standaard couplet-refrein structuur, en al helemaal geen gepolijst geluid.

Verderop vinden we het bijna acht minuten durende epos People Wait, People Listen. Het begint met een stevige riff en overstuurde vocalen, halverwege daalt het tempo tot vrijwel nul en ontaardt het in een orgie van gitaarfeedback en doffe galmdrums. Van daaruit trekt de band je nog verder mee de diepte in, met de mid-tempo sleper Don’t Have Time. Met het felle Alive and Swell en zelfs catchy Lately krijgt de luisteraar de beloning voor het doorzetten.

De gekozen strategie resulteert niet automatisch in sterke liedjes. Het album kent ijzersterke momenten, maar in sommige gevallen voelt het nog net iets te veel als een probeersel. Als zoeken zonder te vinden. En toch is dat niet erg. Gestileerde popmuziek hebben we genoeg in Nederland. De zorgvuldige songs van Dazzled Kid, de tot in de puntjes verzorgde pop van Caro Emerald en Waylon. Daar is op zich niets mis mee, maar een band als Shaking Godspeed hebben we keihard nodig als tegenwicht.