Midlake maakt muziek voor wiskundigen

Oeuvre mist emotie en uitschieters

Tekst en foto's Tomas Delsing ,

Hoe ver kun je als schaap van de kudde afdwalen? Midlake komt uit een keurige omgeving. Een omgeving waar soleren met distorted gitaren een absolute no go is: De jazz-tak van het conservatorium van de Universiteit van Noord Texas. De tegenstelling kan haast niet groter, hoewel de opleiding zeker zijn sporen heeft nagelaten.

Oeuvre mist emotie en uitschieters

Hoe ver kun je als schaap van de kudde afdwalen? Midlake komt uit een keurige omgeving. Een omgeving waar soleren met distorted gitaren een absolute no go is: De jazz-tak van het conservatorium van de Universiteit van Noord Texas. De tegenstelling kan haast niet groter, hoewel de opleiding zeker zijn sporen heeft nagelaten.

CONCERT
Midlake, Crossing Border, Buchanan, 19-11-10

MUZIEK
Weids uitgesponnen orchestrale folksongs, die zwaar en pompeus aanvoelen. Duurt ook even om op gang te komen, trouwens. Zelden klokt een nummer binnen de vijf minuten, maar dan heb je ook wat. Zelf zeggen ze ergens in het midden te mikken tussen Jethro Tull en REM. Klopt best, hoewel vooral het psychedelische dwarsfluitje van de eerste opvalt. De set is een keurige weerspiegeling van de drie albums die de jazz-conservatoriumjongens uit Texas uitbrachten, hoewel de nadruk wat meer licht op The Trials Of Van Occupanther en The Courage Of Others, de laatste langspelers.

PLUS
Alles, maar dan ook echt alles gaat namelijk minimaal per twee. Wat was de laatste keer dat je twee dwarsfluiten op een podium zag? En vier gitaren? De zang idem dito: zelden minder dan drie. Heel knap. En denk niet te snel dat kwantiteit dan wel boven kwaliteit zou gaan: noem een instrument en iemand in Midlake bespeelt het en behoort waarschijnlijk tot de top van zijn soort. Allicht geldt dat voor de dwarsfluit en de pianola, maar ook de drummer is de beste die ik in tijden heb gezien. Datzelfde gaat op voor de bassist en de lead-gitarist, hoewel die laatste misschien naar concertgebouw-analogie eerder de titel eerste-gitarist verdient. Midlake is een orkest, geen band.

MIN
Ze zijn dan ook even spontaan als het Koninklijk Concertgebouw Orkest onder leiding van Mariss Jansons, ook al zo'n lekker losse jongen. Muzikaal heel sterk, maar net iets te perfect en te gelikt om echt te boeien. Af en toe een lekkere uitglijder of een van emotie overslaande stem doet toch eigenlijk meer dan een tot in de puntjes verzorgde gitaarsolo. Nu mist het werk, technisch hoogstaand als het is, echte uitschieters. Niet dat ze geen hits zouden kunnen maken, waarschijnlijk wordt dat afgedaan als "te makkelijk". Hoogvlakte dus.

CONCLUSIE
Ja, het is allemaal reuze knap en ingewikkeld allemaal, maar het raakt je nergens echt. Midlake is de oplossing van een ontzettend lastig wiskundig probleem: je doet het ze niet na - echt niet - maar echt warm word je er ook niet van.

CIJFER
7,5