Voor het optreden van Green Day, afsluiter van de zaterdag, wordt er een mobiele trap voor het podium geplaatst. Dat is om de gasten uit het publiek een comfortabele entree te bieden, zonder geklauter. Is dat nou punkrock? In de wereld van Green Day is punk tegenwoordig niet meer een strakke dertig minuten spelen, maar een onaangekondigde toegift van dertig minuten bovenop de al twee uur durende show.

CONCERT
Green Day, Pinkpop mainstage, zaterdag 29 mei 2010
 
MUZIEK
Probeer je de videoclip van Long View uit 1994 voor de geest te halen, een nummer van Greendays succesvolste album Dookie. Zanger Billy Joe staart verveeld naar een televisiescherm, roert met de traagheid van een scootmobiel op de snelweg de boter door de pan. In zestien jaar tijd is er niet veel veranderd. Rechterbeen voor de linker, een ferme zwiep aan de gitaar of gewoon keihard raggen. Dat is Green Day, nog altijd. De punkrockband uit 1987 doet niet aan een hopelijk financieel injecterende reùnie. Deze band neemt genoegen met wiet uit - ik quote - de capital van de marihuana en is steady as ever. Ooit begonnen Joe, bassist Mike Dirnt en Tré Cool de band. Ze ontwikkelden zich tot een van de bekendste punkrockbands van de twintigste eeuw, hebben Destine leren gitaar spelen en zijn sindsdien nooit van elkaars zijde geweken. Behalve het verstrijken van de jaren is er natuurlijk ook muzikaal wel iets veranderd. De band is misschien persoonlijk blijven hangen in de eeuwige puberteit, maar muzikaal zijn Billy en co zowaar de richting van rockopera opgeschoven, serieuzer, vergelijkbaar met The Who, met bijbehorende gitaarsolo’s en een rijker geluid. Het conceptalbum American Idiot uit 2004 werd de comeback van de band en kreeg een musicalvertaling op Broadway. Dat de musical met zekere gemengde gevoelens werd ontvangen, zal het publiek op Pinkpop een zorg zijn. Negentig procent daarvan heeft waarschijnlijk nog nooit een voet op die lange New Yorkse straat gezet.
 
PLUS
Billy Joe wijst naar een jongen in het publiek. De beveiliging tilt hem over het hek. Hij mag meezingen. Billy Joe wijst een jong meisje aan in het publiek. Ze wordt het hek over getild, stapt de trap op en mag meezingen. Joe fluistert in haar oor, ze valt ineens neer. En toen was er vuurwerk. Joe haalt een supersoaker te voorschijn die T-shirts schiet. Een meisje mag tweederde van Basket Case zingen, iedereen in het publiek gaat uit zijn dak. En toen was er vuurwerk. Hoe vaak zal Green Day deze show zo opvoeren? Elke keer dat ze op het podium staan? Vast. Maar zoals ze het doen, doen ze het geweldig. Na al die jaren weet Green Day nog altijd zoveel energie uit elkaar en uit het publiek te halen, dat zelfs de punkveteraan die, zoals hij letterlijk zei, er ´niets punk meer aan´ vindt uiteindelijk uit volle borst keihard meezingt. Green Day grijpt je zelfs als je het niet wilt naar de strot. Het is die fucking niet verleerde punkrock attitude die je vertelt godverdomme hun zin te doen en anders rot je maar op, maar dan vermengd met de degelijkheid van stadionrock. Want beleefd blijven we wel. Het begin van de lange show bestaat grotendeels uit hun rockoperasongs, maar werkt gestaag naar de good old klassiekers. Zoals blijkt, naast de punkrockveteranen zingen ook de meisjes met beugels deze mee. 

MIN
Het is 22.10 uur. Green Day veroorlooft zich een speelkwartier. Drummer Tré Cool trekt een beha over zijn shirt aan en doet een pruik op. Ze stampvoeten, gaan liggen op de grond. Joe maakt neukbewegingen tegen de vloer. De ene cover volgt op de ander, noem het een medley, maar liever kolderiek, clownesk, ongein. Dit is waar Green Day een stap te ver gaat en ongeloofwaardig wordt. Gelukkig revancheert de band zich, door verder te gaan met 21 Guns, een van de betere nieuwe Green Day nummers.

CONCLUSIE
Teleurstelling was af te lezen op de gezichten van vele mensen nadat de programmering van Pinkpop 2010 werd bekend gemaakt. Leven we werkelijk in de 21ste eeuw en niet in de jaren negentig? Grote namen prijken op de affiche, maar precies zij bezitten oud bloed. Green Day is er een van. Maar vanavond heeft deze band bewezen waarom zij belangrijk zijn, nog altijd. Jonge meisjes staan in het publiek, hun armen ondergekalkt met de naam van de zaterdagafsluiter. Dertigers springen hoger dan ze ooit tijdens een potje basketbal zullen doen. Green Day maakt van Pinkpop een collectief, brengt herinneringen van jong en oud naar boven. Herinneringen waarin de band zelf de eeuwige jeugdige God is, de American dream leeft. En toen was er vuurwerk.
 
CIJFER: 8,5

Meer Green Day op Pinkpop 2010 op http://pinkpop.vpro.nl/event/Green-Day.html