Hoe vaak ik mijn eigen sprookje heb gehoord, weet ik niet. De batterij is nog niet leeg gelukkig. Maar het zijn niet de dingen waar ik nu wakker van lig, al om acht uur.

Het is een raar ding, genegenheid, een lieve zachte benadering door iemand anders. Zeker als het een wildvreemde vrouw is, in roze gekleed, naast je liggend in een belachelijk groot bed, onderwijl zacht fluisterend en strelend over je hoofd. Is dit een droom? Knijp. Nee dus. Is dit ok? Het thema is zachte stad, maar dit is wel heel intiem. Sexuele spanning? Je zou het denken, maar geloof me, het is alles behalve dat. De vrouw blijft onverstoord vriendelijk lachen en me strelen, maar gaat niet verder dan mijn hoofd. Om mij heen worden medeslapers op eenzelfde manier gewekt.

Het duurt ook bij mijn buren even voor ze zich over durven te geven aan het warme bad. Op de achtergrond zingt iemand een liedje, haarzelf begeleidend op een banjo. Lichte ochtendnevel dwarrelt neer uit een bloemenspuit. De vraag waarom ze je in godsnaam om acht uur wekken om je te vertellen dat je om tien uur kunt ontbijten vervliegt wanneer de zon net over het tegenoverliggende gebouw in ons gezicht schijnt.

Iets later laait een strijd op die vannacht al leek te beginnen. Eén kussen vliegt. Twee. Iemand roept "Elisabeth!" met een heerlijk Belgisch accent. Zij reageert met een salvo van vier kussens achter elkaar in verschillende richtingen. Dan barst de bom. Iemand anders roept. "Allemaal op Elisabeth!!!" Veertig seconden later zijn Elisabeth en haar buren begraven onder een berg kussens. Wie omkijkt, ziet het roze leger weglopen, door naar de volgende ontwaakklus. Nog maar een keer knijpen. Yep. Shake 'n bake, that just happened!