Op een dag wil Felix Buxton van Basement Jaxx comedian worden. Hij heeft al een vriend die regisseur is en iemand die de camera kan hanteren. Hij wil rare sketches maken, waar hij in elk geval zelf heel hard om kan lachen. Een flink contrast met Scars, het nieuwe album van het Britse duo, dat reflectiever, persoonlijker en rustiger is dan we van ze gewend zijn. “Ieder mens heeft zijn eigen littekens”, zegt Buxton wijs. “En die maken een mens uniek. We zijn allemaal gehavend, of het nou lichamelijk, mentaal of emotioneel is.”

Basement Jaxx heeft de laatste maanden veel tijd genomen om na te denken. Dat klinkt logisch als je aan een nieuw album werkt, maar dat was het volgens Buxton niet. “Daar hadden we voor het eerst in jaren tijd voor. Tien jaar lang zijn we van hot naar her gevlogen, over de hele wereld. Nu gingen we aan het eind van een studiodag naar huis.” 

Basement Jaxx is inmiddels uitgegroeid tot een van de dinosauriërs van de dance. Eind jaren negentig brak het Britse duo door met een onconventioneel geluid. Ze bedienden dezelfde dansvloeren als Armand van Helden en Daft Punk, maar Basement Jaxx maakte er meer dan wie ook zijn handelsmerk van buiten hokjes te denken. In hun geluid hoorde je house, latin, hiphop, balkan, soms alles in één track. De paradepaardjes van de Britten zijn opgefokte, hyperkleurrijke dansvloerknallers met zwarte vocalen.

Out of the box dus, maar inmiddels heeft Basement Jaxx al jaren een eigen hokje. Dat idee moet als een molensteen om hun nek gehangen hebben, want op het vijfde album Scars probeert Basement Jaxx uit alle macht anders te klinken. Ze maakten een soulliedje met Amp Fiddler, een houseballade met Sam Sparrow. “We begonnen met een leeg doek dit keer”, zegt Buxton. “En vervolgens gingen we ons niet alleen afvragen waar we de eerste lijn moesten zetten, maar ook of we wel een echt doek wilden gebruiken. Moet het geen hologram zijn? Of iets transparants? Het moest anders en fris zijn, dat was het enige dat we wisten.”

Ondanks verwoede pogingen is Scars toch weer als een direct herkenbaar Basement Jaxx album, zij het met een lager tempo en persoonlijker teksten. De rusteloosheid van de vier eerdere albums heeft plaatsgemaakt voor volwassenheid. “Dat komt vooral bij Simon vandaan”, zegt Buxton. “Hij heeft een kind, is gesetteld. Ik zelf heb nogal een turbulente tijd achter de rug wat betreft relaties, en ben juist minder gesetteld dan ooit. Songs als Saga en She’s No Good gaan over mijn ex. Ik heb ze geschreven midden in de ruzies. Dat had ik nooit eerder gedaan. Ik schreef wel eerder persoonlijke songs, maar uiteindelijk zong een zangeres het dan later in en dan werd het iets heel anders. Feelings Gone gaat over eenzaamheid en de weg kwijt zijn.”

En dan te bedenken dat een aantal donkere tracks op het laatste moment het album niet haalden, en er dit najaar nog een extra schijf met meer introspectieve muziek volgt. Voor de wierookmomentjes thuis op de bank, zegt Buxton. Basement Jaxx bevindt zich in een periode vol vragen. Buxton hoopte wat antwoorden te vinden bij Yoko Ono, in wie hij een spirituele zielsverwant ziet. De Lennon-weduwe is een van de vele bekende gasten op het album. “We hadden weinig tijd om echt tot de kern te komen”, zegt Buxton. “We zijn eigenlijk meteen aan het werk gegaan. Ik heb haar nog kort geïnterviewd. Ik wilde van haar weten of ze in religie gelooft, of in geesten. Ze gaf voornamelijk korte antwoorden. Haar boodschap kwam neer op: ‘we zijn wie we zijn’.”

Dat was geen nieuw idee voor Buxton. “Een van de eerste track die we ooit maakten was Be Free. Mijn oudere zus vond dat altijd een betekenisloos statement, want niemand op deze wereld is echt vrij. En de vrijheid van de een beperkt altijd die van de ander. Daar heeft ze gelijk in, maar ik bedoel het op een wat persoonlijker niveau. Wees vrij, laat niemand je vertellen wat je moet doen of zijn.”

Dat klinkt behoorlijk serieus allemaal, maar Basement Jaxx draait – zeker op het podium – nog altijd vooral om uitbundigheid, energie en vluchten in een fantasiewereld. Het belangrijkste echte litteken dat Buxton aan die tien jaar Basement Jaxx overhield, zit op zijn wenkbrauw. “In Zuid Afrika ben ik lelijk van het podium gevallen”, zegt hij. “We speelden Where’s Your Head At, ik was volledig gegrepen door het moment en liep al zwaaiend achteruit het podium af. Als je wenkbrauw scheurt, heb je meteen een bloederige bende, maar iedereen dacht dat het bij de show hoorde.”

Scars van Basement Jaxx verschijnt op XL/V2. Het album is tijdelijk te beluisteren op de Luisterpaal.