Het is druk in de Melkweg. Zo druk dat de geluidstafel achter in de Max plaats moest maken om wat meer vierkante meters vrij te maken. Amsterdam Dance Event verspreidt zich over alle grote en kleine clubs van de stad, met altijd een paar massieve peilers om op te steunen. De avond van Dave Clarke is deze vrijdag zo'n peiler. Want niet alleen de Dark Don zelf, maar ook de Franse kolos Laurent Garnier, zijn veteraan-landgenoot The Hacker (degelijk vinyl!) en Hollandse trots Joris Voorn staan op de flyer. Het is, kortom, een robuuste avond, met een karrenvracht aan ervaring. Maar is het daarmee ook de meest spannende plek?
Het is zo'n avond: gespierde mannen houden hun broekriem vast terwijl ze dansen. Onder het afdakje naast de bar staan er een paar licht hoofdknikkend superieur over de zaal uit te kijken. Op het balkon achter in de zaal staan twee jongens en een meisje (een representatief groepje) compleet uit hun dak te gaan. De techno komt in blokken op je af in de Max. Zoals altijd staat Dave Clarke in het donker stuurs naar zijn scherm te turen, hoe hard een overenthousiaste danser ook probeert hem met handgebaren af te leiden. De Brit blijft technisch ongeëvenaard. Hij is als geen ander in staat een zaal mee te zuigen, gelaagd en hard. Zoals hij met technische trucs een plaat op zijn hoogtepunt kan rekken, dat kunnen er weinig. Een halve minuut de hi-hats laten ratelen en de synths laten loeien, een goed getimede back-spin en dan laten ploffen. Zit het nou in al zijn platen? Of heeft hij een sample van een ontploffing onder de knop zitten?
Al even doeltreffend is Joris Voorn in de Oude Zaal, maar wel van een andere orde. Bij Clarke dansen de vrouwen als mannen, bij Voorn de mannen als vrouwen, licht en elegant, zij het vol overgave. Niet met een vuist in de lucht, maar met twee vingertjes. Voorn heeft nog geen druppel zweet op zijn voorhoofd, en de zaal staat al op zijn kop. Letterlijk vanaf de eerste seconde heeft hij de gretige zaal onder controle. Zijn techno is funky, opwindend en vooral effectief, al mist het de visie die hij toonde op zijn grensverleggende mixalbum Balance.
Is het heiligschennis om tien minuten voor Laurent Garnier aan zijn drie uur durende slotset begint het pand te verlaten? Ongetwijfeld, maar na een paar uur in zo'n afgeladen technofabriek kun je zomaar zin krijgen in iets totaal anders. Meer laagdrempelig, frisser, verrassender. Op naar OT301 voor Bomb Diggy, een jong collectief dat zichzelf in de markt zet als 'Tropical bassrumble'. Hier houden de mannen hun broekriem niet vast, hier worden de heupen zonder gêne los gegooid. Zo'n oerprofessionele technoavond in de Melkweg heeft zo zijn charmes, dat geldt zeker voor het sfeervolle zaaltje aan de Overtoom, waar de muren bekleed zijn met graffiti en een tribune met zitzakken zorgt voor comfort. Achter de decks Octa Push. Dizzycutter en Mushug zijn broers (zou hun moeder hen die namen gegeven hebben?), en dat is te zien: twee identiek kortgeschoren koppies uit Portugal, die op exact dezelfde manier naar hun scherm staan te kijken. Uit de laptops toveren ze een opeenvolging van baile en kuduro hits (Zuid Amerika meets Afrika), met veel Westerse dance invloeden (vooral house, electro en hiphop).
In die stijl draait Daniel Haaksman vanavond ook. De Duitse missionaris-dj doet al jaren zijn best het baile-virus over Europa te verspreiden. Een echte doorbraak is er niet van gekomen. Met name de pure baile funk, de hoekige sound waarin ook rock een belangrijk aandeel heeft, gaat er in Nederland niet echt in. Deze variant, iets gelikter, iets soepeler, werkt op dit bescheiden maar sfeervolle feestje wel. Het blijft toch altijd een beetje grappig om te zien hoe een hoogblond stel kontschuddend door de knieën zakt. Al moet gezegd: het ziet er soepel uit.
Amsterdam Dance Event is een belangrijk festival voor dj's en producers. Met zo veel boekers en agenten in de stad is het de ideale plek om jezelf eens goed te laten zien. Maar minstens zo belangrijk is het evenement voor de vele zalen van Amsterdam. Op de virtuele landkaart van de stad Amsterdam lichten een kleine week lang overal kleine lichtjes op. Niet alleen in het centrum, rond het Leidseplein (tegenwoordig in de tram aangekondigd als 'Entertainment Area') en het Rembrandtplein, maar ook daarbuiten. Trouw is dit jaar een voorbeeldige debutant, in kleine clubs als Studio K, Bitterzoet en OT301 is ruimte voor experiment. Dat zijn de plekken waar kleine Amsterdamse collectiefjes nieuwe initiatieven van de grond proberen te krijgen, of het nou house is of disco, hiphop of tropical bassrumble. Ook vanavond bleek het een dankbare uitvlucht. Al was die set van Laurent Garnier ongetwijfeld episch.