Fuck Buttons; een Britse band die helemaal niet Brits klinkt, eerder Amerikaans. De leden Benjamin John Power en Andy Hung horen dat wel vaker en vinden het wel prettig dat de muziek niet gebonden is aan een plaats. "We hebben niet veel met Engeland," zegt Power. De twee kennen elkaar sinds hun tienerjaren die ze op voornamelijk op hun skateboards doorbrachten. "We hebben compleet verschillende karakters, maar begrijpen elkaar als geen ander. We weten precies van de ander wat hij denkt."

Na enkele jaren kwamen Andy en Benjamin elkaar opnieuw tegen op de universiteit van Bristol. "We bleven maar tegen elkaar opbotsen bij concerten en besloten samen muziek te maken. Het voelt alsof we hier gezamenlijk in zijn gepleurd. We zijn maar met z'n tweeën, maar doen het volgens mij best goed." Toen ze naar Londen verhuisden begon het balletje te rollen. Recent bracht Fuck Buttons het lovend ontvangen tweede album Tarot Sport uit.

"Het enige dat we wisten toen we begonnen aan het nieuwe album is dat het anders moest worden dan de vorige plaat. We hebben ons opgesloten in een ruimte met apparatuur, waarvan we de helft niet eens kenden, en zijn de mogelijkheden en verschillende geluiden gaan aftasten." Beide leden hebben geen muzikale opleiding en achtergrond. Power denkt dat dit juist hun kracht is. "Zonder vastomlijnd idee en technische achtergrond was het mogelijk zo vrij er in te stappen en Tarot Sport te produceren.”

Een belangrijk man achter de schermen van Tarot Sport is dancejournalist en electropionier Andrew "Andy" Weatherall. "Wij weten niets van engineering of technische productie. Er zijn zoveel trucjes, mogelijkheden en details waardoor een arrangement tien keer sterker overkomt bij de luisteraar, Andy is daar een meester in. Hoe je een ontzettend hard nummer toch nog toegankelijk en licht houdt, is echt een kunst. Wij leverde een compleet album af en hij hielp ons met de uiteindelijke productie er van. Hij zette de kers op de taart."

"We begonnen als band behoorlijk confronterend en schurend. Toen dat eenmaal uit ons systeem was, kwamen we er achter wat we echt belangrijk vonden: meer melodie en warmte. Dat zijn gevoelens die ons veel meer interesseren dan agressie en kilte. Daarom staan er bijvoorbeeld ook geen stemmen op deze plaat. We hebben geen geschreeuw meer nodig," lacht Power. "Bij ons ontstaat een nummer nooit uit een idee of een gevoel dat we over willen brengen. Het begint meestal 'fucking around' met geluiden en structuren. Soms duurt het heel lang voordat er een nummer uit voortkomt. Enkele nummers zijn in twee dagen geschreven, terwijl andere wel twee maanden tijd hebben gekost."

Eén tracktitel op Tarot Sport wekt specifiek vragen op: The Lisbon Maru. Het is de naam van een Japans oorlogsschip dat tijdens de Tweede Wereldoorlog onder vuur werd genomen door geallieerden. Aan boord bleken honderden geallieerde gegijzelden aanwezig te zijn. Meer dan achthonderd hiervan waren op slag dood of werden alsnog door Japanse soldaten gedood wanneer ze weg probeerden te zwemmen van het wrak. "Mijn opa zat op dat schip..." vertelt Power droog. "Hij is een van de enige overlevenden van Lisbon Maru. Hij ontsnapte op een vlot net voordat het schip helemaal explodeerde. De man die hem redde heeft de ramp niet overleefd. Inmiddels is mijn opa overleden, maar het verhaal is me altijd bijgebleven. Het is zo'n wrede geschiedenis waarin men onbewust eigen manschappen doodde. Nu krijgen nummers bij ons pas later een naam, maar in dit geval wilde ik echt een monumentaal nummer bouwen rondom dit thema."