Jazz- en improvisatiezaal Bimhuis heeft een passende invulling gevonden om aan te haken bij het Amsterdam Dance Event. Gedanst wordt er niet, maar op deze locatie heeft de experimentele tak van de elektronische muziek wel een mooi onderdak gevonden. Hier geen schuddende lichamen, flitsende lichten en visuals, maar een sobere arena met comfortabele fauteuils om te genieten van hogeschool improvisatie-elektronica.

De Duitse pionier Jan Jelinek is misschien wel de grootste naam op het piep-knor-affiche. Gestoken in een keurig overhemd en gestreken kaki pantalon begint hij voorzichtig zijn experimentele set. Onderkoelde drones met daarop een laag repeterende drums worden schijnbaar willekeurig onderbroken door bizarre noise en synthgeluiden. Elke opbouw is subtiel en lijkt minutieus overdacht. Wanneer je maar even in de bezwerende trip zit, ontregeld Jelinek met een freaky soundscape, vreemde wending of afgemeten stilte. Na drie kwartier verslapt de aandacht en klinkt er ongemakkelijk gegrinnik in de zaal. De geluidskunstenaar reageert met een spetterend slotakkoord waar eindelijk het volume hoog genoeg is om de iedereen even op te tillen. Met een dynamischer geluidsinstallatie en passende visuals was de aandacht niet verslapt. Nu voelt het optreden nog niet helemaal compleet.

Bij collega Jon Hopkins vallen alle stukjes wel op hun plaats. De verlegen Britse slungel zorgt met zijn set-up, glimmende vleugel en meegereisde violist ook voor meer visueel vermaak. Afwisselend bestuurt hij zijn elektronische eiland en speelt hij op de vleugel. Het lijkt een wat voorspelbare opbouw, maar zorgt in de praktijk voor mooie spanningsbogen. De programmeur Hopkins klinkt als Aphex Twin aan een andere kant van de manie; een euforische high vol melodie en speelse afwisseling. De arrangeur en pianist Hopkins weet juist mooi te doseren en lijkt op dj Jeff Mills die met zijn ranke pianovingers over de toetsen of apparatuur schiet. Wat arrangeur Nico Muhly is voor de folkmuziek, is Hopkins voor de elektronische muziek: een voorbeeld en veelgevraagd adviseur. Net als Jelinek bouwt ook Hopkins met de set naar een prachtige apotheose. Het geheel valt perfect in elkaar en laat de verwarde luisteraar in vervoering en zoekend naar woorden achter in de comfortabele zetel van het Bimhuis.

Bitterzoet heeft voor de tweede avond op rij voor een sterke beatsprogrammering gekozen. Damon "Dâm" Funk is de ongekroonde Ambassadeur van de boogie funk. De zanger/producer/dj uit Los Angeles doet in zijn grijs-vilten winterjas met r&b-zonnebril denken aan one-man-bands als de Vlaamse Stijn, Seymour Bits en Jamie Lidell. Echter, hoe hard deze acts ook proberen, ze kunnen niet tippen aan de authentieke soul en overgave van Dâm Funk. Deze afgezant van de Funkmosfeer zou zo toe mogen treden tot George Clintons Parliament Funkadelic, maar is waarschijnlijk te eigenwijs om zijn talent ten dienst van een ander te stellen.

Dan is hij weer dj, dan een virtuoze keytar hero, een slicke D'Angelo adept en het volgende moment tovert hij impromptu een dwarse beat uit zijn laptop. Dâm Funk is in alles larger than life en speelt alsof hij in een uitverkochte HMH staat. Na een tijdje wordt dit misschien wat lachwekkend, maar dat deert de beste man niet. Wanneer hij opnieuw een jaartal, artiest en blaxploitation tracktitel uit de vorige eeuw roept, heeft hij meer weg van de onvermoeibare prediker op het Centraal Station van Amsterdam dan van een serieus artiest. Het maakt niets uit, deze zaal heeft Dâm Funk namelijk al lang voor zich gewonnen.

Beatfreak Rustie had ook prima op de Viral-avond, woensdag in Trouw kunnen staan. De jonge artiest blijkt van alle ontwikkelingen in deze hoek van de elektronische muziek op de hoogte. Sterker, hij lijkt te willen laten zien hoe breed hij wel niet kan draaien. Het resulteert in geweldige platenkeuzes, maar een chaotische en matige set. Voor een DJ Kicks-compilatie was dit leuk geweest, maar zelfs de dronken bezoeker mist bij deze wisselende beats herhaaldelijk de boot. Rustie draait rustig van rauwe dubstep via tropische aquacrunk tot verbouwde r&b glijers en experimentele hiphop. Dat hij werkelijk niet kan mixen, lijkt sterk. Maar maak het jezelf en je publiek dan ook niet zo moeilijk zonder een punt te maken. Dit is meer spierballentaal dan een klinkende prestatie.