Het is een hele tocht; via de oranje hemel danwel hel naar de eerste London Calling avond van 2009 in Paradiso. Deze editie gewoon weer binnen in plaats van op het braakliggende stukje land naast de poptempel. De organisatie heeft zich ingehouden met de traditionele mengkleur. Enkel wat oranje lampen en plopkappen op de microfoons refereren aan de hedonistische vuilnisbelt in wording, buiten de zaal. Ook het merendeel van de bezoekers doet alsof het niet al uren onderdeel is van de hossende menigte. Daarom weinig oranje en veel mooie lentejurkjes, smalle pijpen en anderzins TopShop-fähige outfits in een redelijk gevulde kerk.

Het programma van de London Calling donderdag lijkt bewust licht te zijn gehouden. Geen moeilijke punk, zware shoegazer of introverte folkies, maar hoofdzakelijk vrolijke popmuziek in goede Britse traditie. Tegen middernacht smelt de avond samen met Noodlanding-publiek dat komt voor Miss Kittin & The Hacker en Erol Alkan.

Het is aan Two Door Cinema Club om dit Britse bal stijlvol te openen. Afgelopen twee weken schalde hun geweldige single Something Good Can Work regelmatig over de 3VOOR12 redactievloer. Het is dat er dit jaar geen EK of WK voetbal plaats vindt, maar dit nummer had de Studio Sporthit van 2009 kunnen worden. Wellicht alsnog. Het drietal uit Noord-Ierland speelt het al vroeg in de set, maar heeft daarmee niet alle kruit verschoten. Dit is een ideale radioband. Helaas ook omdat de jongens niet echt uitstraling hebben (a face for the radio). Zanger Alex - met bakvisvriendelijke Kooks-snik in zijn stem - heeft zijn blonde indielok oranje geverfd en gooit hem ferm van links naar rechts. Wanneer hij iets minder tijd besteedt aan zijn lok en iets meer aan zijn teksten, kan deze band de schifting doorstaan. Of nemen we bij niets-aan-de-hand-muziek genoegen met "I can see what you want, you don't want to be alone"?
[Cijfer: 7]

The Jessie Rose Trip is de eerste band in de bovenzaal van Paradiso. Voorvrouwe Jessie Rose is overduidelijk de ster van de (begeleidings)band. Denk bij haar aan Lily Allen met Tori Amos haar en hippieouders in plaats van vermogende beroemdheden. De muziek sluit hier ergens wel op aan: jazzy-reggaepop waar je ouders ook blij van worden. Jessie kan zingen en heeft the looks, maar mist nog de liedjes en het scherpe randje. Tijdens de vorige London Calling editie deden Florence & The Machine dit toch wat beter. Toch, aankomende single Forever and a Day zou het prima doen op de Parkpopweide en de band is amper uit de demo-fase. Met iets meer tijd en een goede producer, zou deze band best iets moois in handen kunnen hebben. Anders kan mooie Jessie altijd nog aan Brittain Got Talent mee doen.
[Cijfer: 6,5]

Manchester zet dezer dagen zijn geld op Lowline, een band die heel graag Oasis in bange dagen wil zijn. Toegegeven, deze jongens hadden de laatste Oasis-plaat prima in kunnen spelen. Zanger Robbie Rush (hopelijk een artiestennaam) en zijn kornuiten spelen strak en goed. Aan het Britpopgeluid hebben ze nog wat snelheid en new-wave elementen toegevoegd. Helaas moet de inhoud, de diepte en de spanning komen van de videobeelden die achter de onderbelichte band worden geprojecteerd. Zonder enige context zien we kille zwart-wit beelden van Vietnam-napalmbombardementen en Brett Easton-Ellis achtige nieuwe zakelijkheid van Amerikaanse metropolen anno 1980. Lowline is een groep die zelfs met felle schijnwerpers gezichtsloos blijkt. Dit is een totaal overbodige muur van gitaargeluid zonder enige creativiteit en intellect. De YouTube-beelden bevestigen deze conclusie.
[Cijfer: 4]

Alsof de programmeur het voorgaande al aan zag komen: Pulled Apart by Horses herstelt de goede zin met een indrukwekkende bak herrie en overgave. Uit Leeds komt vanavond alles wat het de voorgaande bands aan ontbrak: Zweet, emotie, gruis en baarden. Muzikaal is het helemaal niet zo speciaal, maar dit is overduidelijk een liveband. Het is alsof de heren uit Leeds bedachten dat ze op het Amsterdamse festival wilde spelen en daarom hun hardcore screammetal iets toegankelijker maakten. Meer vierkwartsmaten, drupjes grunge en rammelrockrifjes, zorgen dat nu eens niet alleen vier puisterige hardcorejongens staan te moshen. Zanger en gitarist Tom zet al na twee nummers zijn microfoonstandaard midden in het publiek en gaat hier niet meer weg. Paradiso vindt het prachtig. Deze band kent zijn kracht en weet hoe het zich op de kaart zet. Jammer dat de set wel erg kort is.
[Cijfer: 7,5]

De Golden Silvers uit Londen moeten de Britse popsensatie van het jaar worden. De hoge verwachtingen zijn nu eens niet gebasseerd op enkele demo's op een Myspace-pagina. Nee, Golden Silvers heeft rustig aan een naam gewerkt en presenteert vanavond het debuutalbum True Romance. Ben Moorhouse is het genie van dit drietal. Hij ziet er uit als de liefdesbaby van David Bowie en Mike "The Streets" Skinner die de stylist van Liberace hebben ingehuurd. Hij klinkt echter als Damon Albarn, zanger van Blur. Het kan bijna geen toeval zijn dat Golden Silvers opkomen in het Blur-reuniejaar. Het geluid in de grote zaal klinkt geweldig. Zelfs de wat mindere liedjes van het debuut vallen live op hun plek. Alleen ziet het optreden er eigenlijk niet uit. Hoe goed de bandleden er ook uit zien, overgave en enthousiasme missen tijdens de show. De synthesizer van Ben staat ook nog eens haaks en aan de zijkant, waardoor het lijkt of hier een band zonder voorman staat te spelen. Erg jammer, zeker op een avond waar het publiek al moe en zat aan is begonnen. Golden Silvers hebben het in zich om ons nog veel moois te brengen, maar moeten wel oppassen dat die hoge verwachtingen niet over onze Hollandse hoofden heen vliegen.
[Cijfer: 7]

Wat doet Alison "VV" Mosshart van The Kills op London Calling? Het blijkt haar look-a-like Rebekah Raa van de volgende band in de kleine zaal, Stricken City. Haar Wilma Flintstone jurk is werkelijk het enige dat opvalt aan deze band. Okay, Rebekah kan zingen, maar met alleen mooi zingen ben je er nog niet. Hier staat een schoolpopbandje zonder bestaansrecht. Ze willen heel graag klinken als Florence & The Machine, die eerder wel imponeerden op dit festival. Alleen heeft Florence uitstraling, seks en hits, Stricken City heeft... een stomme bandnaam. Hier moeten we gewoon kort over zijn: NEXT!
[Cijfer: 3]

Het is aan de Amerikanen (!) van The Airborne Toxic Event om de bezieling weer terug te brengen. Bezieling is ook wel een goede term voor dit ensemble uit Loz Feliz, Californie, en natuurlijk 'fusion'. The Airborne Toxic Event lijkt op het oog op een samenraapsel van bandleden uit Arcade Fire, Smashing Pumpkins, Snow Patrol, The Strokes en een hippe artschool meidengroep. Eigenlijk klinkt het ook zo. Arcade Fire-light, voor zij die van gedragen en monumentale muziek houden, maar belachelijk weinig suicidale gevoelens hebben. Niets mis met een gedegen marketing concept, maar deze yankees voelen toch wel erg nep aan. In de zaal ontstaat spontaan een polonaise ("Heuu!"). Wanneer zanger Mikel Jollet voor een volgend liedje ineens een lage Interpol-stem gebruikt, gegiechelen enkele meisjes. The Airborne Toxic Event lijkt de White Lies van Amerika te worden; best een enkel hitje, maar totaal inhoudsloos en bedacht.
[Cijfer: 5,5]

Fight Like Apes heeft de pretenties in Dublin laten liggen en komen enkel naar Amsterdam om met hun emopowerpop de kleine zaal te doen zweten. Dat lukt zangeres MayKay en haar aandoenlijk-sullige bandmannetjes met gemak. Al na vijf minuten springt MayKay het publiek in om daar het vuurtje nog wat verder op te stoken. De liedjes over alledaagse jongens en meisjes-perikelen zullen op plaat niemand echt doen opkijken. Live doen ze dat wel. Al was het maar omdat toetsenist Pockets (?) met zijn indrukwekkende bierbuik een radslag doet op die ene vierkante meter van het podium waar dat nog kon. Eerlijk is eerlijk: kleine kans dat we deze band nog vaak terug zullen zien. Maar niemand zal ze na vanavond vergeten zijn, en dat was waarvoor het viertal op het vliegtuig stapte.
[Cijfer: 7]

Filthy Dukes is eveneens met een heldere opdracht naar Nederland gehaald. Paradiso moet de Koninginnedagkater beperken om hierna los te kunnen op Miss Kittin, haar Hacker en Erol Alkan. Je kunt nu wel een slimme dansact neerzetten, maar die slaat toch dood. Wat 2 Unlimited eerder vandaag deed op het Museumplein - 'taking techno to the bone' - doen Filthy Dukes voor het indiepubliek en de Noodlanding-peeps die nu ook naar binnen mogen. 'Zanger' Tim zorgt voor de grote gebaren, veel: "wanna party" en "come on Paradisooooow!!!" Muzikaal grijpt het Londense trio naart alle populistische middelen die de afgelopen vijftien jaar housemuziek hebben opgeleverd. Prodigy-ravebeats, Soulwaxbreaks, Pendulum-breakbeats, Justice knetterbruggetjes, bigbeats en Faithless-melodieen. Nu zou er op dit tijdsstip weinig mis zijn met een kleine transitie van London Calling naar London Korg'ing, maar Filthy Dukes zijn echt pijnlijk plat. Eigenlijk mag alleen Ray Slijngaard deze teksten brullen en een DJ Jean of Marco V er een pompende remix van maken. Maar misschien is mijn alcoholpromillage nog gewoon te laag en mijn pupillen te klein.
[Cijfer: 5]

De nichtentronica van singer-songwriter en knopjesfreak James Yuill lijkt een verkeerde keuze voor dit moment. Maar het multitalent voelt dit goed aan en vraagt al vroeg in zijn set of de gevulde kleine zaal zijn volgende luisterliedje wil horen of los wenst te gaan op "some crazy electronic shit." Na een beschonken bulderbrul uit de zaal schakelt James moeiteloos om en creert een harde Ableton-set met Crookers-feel. James liet op EuroSonic al zien dat achter zijn totaal lustdodende voorkomen een geniale muzikant schuil gaat. Wanneer je dan ook nog eens zo goed kan anticiperen op je publiek, verdien je een dikke voldoende.
[Cijfer: 7,5]

Overigens meldde James dat zijn kamergenoot Erol Alkan ziek was. Of hij nog is op komen dagen en of Miss Kittin & The Hacker hun rampzalige laatste plaat live hebben kunnen redden... ik zal het niet meer weten. Snel via de oranje vuilnisbelt naar huis, tikken en uitrusten voor dag twee van London Calling met ondermeer Dananananaykroyd, The Noisettes, Jookabox en The Joy Formidable.