"Hé Snoop, hoe is je dag? Wij zitten in Amsterdam vandaag. Heb je zin om onze nieuwe single te remixen? Dan kunnen we meteen een biertje doen! Zo gaat dat dan. Ik doe graag of Snoop Dogg mijn beste vriend is, gewoon omdat dat kan op Twitter. Ik geloof niet dat hij het leest." Zanger Ed Droste van Grizzly Bear is extreem web 2.0. Het begon met zijn blog, dat hij gebruikt om contact te onderhouden met zijn fans, maar vooral om bevriende bands aan te prijzen. Dat wordt hem niet altijd in dank afgenomen. Bijvoorbeeld toen hij er eind vorig jaar iets te vroeg het liedje Brother Sport van Animal Collective op postte. Hij bleek uiteindelijk niet de eerste lekker, en kwaad in de zin had hij natuurlijk sowieso niet.

Droste is een reusachtige kerel van dertig jaar, met een uiterlijk dat zowel opvallend als volstrekt normaal is. Met zwart golvend haar en een enorme neus heeft hij een karakteristiek hoofd, maar zijn kleding - net overhemd, kaki broek - camoufleert alles. De andere drie Grizzly Bear leden - zanger/gitarist Daniel Rossen, bassist Chris Taylor en drummer Christopher Bear (echte naam!) - beschikken niet over de gigantische gestalte van Droste en zouden in een stad als Amsterdam eenvoudig in de mensenmassa kunnen verdwijnen.

Dit zijn ze dan, de indiegoden van het moment, opgehemeld op hippe blogs en toonaangevende webzines. Hun derde album Veckatimest is veruit hun beste tot nu toe, een totaalalbum met harmonieuze en melodieuze indiepopsongs. Het gevolg van al het gefluister op internet: Veckatimest kwam afgelopen week binnen op nummer 8 in de Billboard lijst, ongekend hoog voor een indieband.

Grizzly Bear heeft diepe wortels in het centrum van de wereld, in de wijk Williamsburg in Brooklyn, New York. Op een paar vierkante kilometer leven daar zo'n beetje alle toonaangevende bands uit New York bij elkaar, van TV On The Radio, Yeasayer en Dirty Projectors tot nieuwe bands als The Pains Of Being Pure At Heart, Crystal Stilts en Vivian Girls. Toch trok de band voor Veckatimest juist de stad uit. Niet voor niets is het album vernoemd naar een onbewoond eiland voor de kust van Cape Codd, Massachussets.

"We gaan graag de stad uit", zegt Chris Taylor. "We maken ons hoofd leeg voor de muziek. Thuis worden we continu afgeleid door allerlei sociale verplichtingen." "We kunnen prima repeteren in onze eigen oefenruimte. Opnemen gaat ook best, maar het lukt me niet om thuis een liedje te beginnen", vult Droste aan. "Cape Codd is een geweldig gebied", zegt Taylor, "Het is er rustig, vlakbij de oceaan. Het gebied is nog niet ten prooi gevallen aan projectonwikkelaars, dus er staan veel mooie oude gebouwen." "We hebben een bewuste poging gedaan om meer gefocust te werken. Er gebeurt minder in onze muziek dan voorheen, maar het is veel meer to the point."

Die focus leidt tot een soort ruimtelijkheid die moeilijk uit te leggen is. De songs hebben een bijzondere cadans, ze zwellen voorzichtig aan en vloeien weer weg, gestuurd door percussie en warme instrumenten. De teksten zijn ongrijpbaar, en dat wil de band graag zo houden. Ze zijn persoonlijk en emotioneel geladen, maar vertellen geen afgeronde verhalen. Een fan op een internetforum suggereerde dat Dory, in het midden van het album, gaat over het schattige domme vriendinnetje van Nemo in de Disney-film.

"Ha!", lacht Droste. "Nee, daar gaat het niet over. Een Dory is niet alleen een vis, het is ook een zeilboot. Het kleinste model, waar je als jonge jongen mee leert varen. Het liedje straalt een gevoel van stuurloosheid uit, alsof je rondjes vaart op de oceaan. Onze teksten zijn behoorlijk impressionistisch. Ik kan me voorstellen dat mensen ze moeilijk te begrijpen vinden, maar ik weet in elk geval zelf waar ze over gaan. Het is geweldig dat mensen onze liedjes gaan interpreteren zodra we ze loslaten. Dat Dory over Finding Nemo gaat is compleet onzin, maar het is wel geweldig."

Veckatimest van Grizzly Bear verschijnt op Warp/V2. Grizzly Bear speelt later dit jaar op Lowlands.