Voor Mark Oliver Everett, A man called E of gewoon Eels, brak na zijn magnum opus Blinking Lights and Other Revelations een periode van zelfreflectie aan. Hij schreef een algemeen bejubelde autobiografie, was onderwerp van een documentaire over de relatie met zijn eveneens geniale vader en stelde twee cd’s met best of’s en ‘rarities’ samen. “Het is niet altijd leuk om in het verleden te leven. Ik kon niet wachten om met nieuwe dingen aan de slag te gaan.”

Begeerte bleek de gemene deler van enkele teksten waar Eels mee op de proppen kwam. Het leidde tot het conceptalbum Hombre Lobo: 12 Songs of Desire. Meestal geschreven uit het perspectief van een geile oude weerwolf, je moet er maar op komen. “Oh, dus het is je meest eerlijke plaat tot nog toe, reageerde een vriendin op de titel,” Everett kan er om lachen. Hij geeft toe dat zijn imposante baard onderdeel is van het personage. “Ik vind het op een perverse manier prettig dat mensen op straat met een grote boog om me heen lopen. Ik lijk op het personage, de weerwolf is alleen wat gevaarlijker dan ikzelf.”

Ondanks dat veel teksten op Hombre Lobo fictief zijn, is er één onderwerp waar Everett nog wel eens gezeur over krijgt: vrouwen, om precies te zijn: exen. “Dat wil nog wel eens pijnlijk worden. Dan lieg ik dat het puur fictief is, maar vaak geloven ze me niet. Soms belt er iemand of een bepaald nummer over haar gaat. Meestal hebben ze gelijk.” Met een grote grijns vertelt de baard dat de liedjes verkoopverhaaltjes voor vrouwen zijn, om ze te overtuigen dat hij de juiste  voor ze is. “Het kan behoorlijk gênant zijn om jezelf zo bloot te geven. Je moet soms dapper zijn. Ik durf steeds makkelijker eerlijke teksten op te nemen zonder ze dicht te smeren met humor of productionele trucjes.” De liefde van zijn leven heeft Everett nog niet gevonden. “Maar deze plaat is ook pas net af, voor een positief effect moet je dan altijd even wachten. Ik laat nog wel weten of het een positief effect op mijn liefdesleven heeft gehad.”

I'm so bored
I wanna get in trouble
Buried alive
Beneath my life's rubble
I'll tell you what's really making me sad
Your disinterest is driving me mad
(Uit: What’s a Fella Gotta Do)

Naast een typische Eels-plaat is Hombre Lobo vooral een stoer rockalbum geworden. Een no-brainer zal de geniale Amerikaan niet kunnen maken, maar na Blinking Lights and Other Revelations mocht het allemaal wel weer iets basaler. Everett noemt dat diepe dubbelalbum slecht getimed. “Het is een plaat die ik vlak voor mijn dood had moeten maken. Maar zonder directe doodswens is je einde moeilijk te voorspellen. Mijn levensverwachting zou genetisch gezien best wel eens kort kunnen zijn. Daarom leef ik altijd met magere hein in het achterhoofd en durfde ik Blinking Lights niet uit te stellen. Maar nu is het vier jaar later, leef ik nog steeds en zal ik toch met iets nieuws moeten komen. Het was poëtischer geweest als ik er nu niet meer zou zijn.”

Toch is het nieuwe album niet alleen maar een reactie op de zware voorganger. Volgens Everett mist de hedendaagse indierock seks en gevaar. “Is dat niet waar de term rock ’n roll vandaan komt? Eens in de zoveel tijd moet je als mens herinnerd worden aan het feit dat je deels een dier bent. Laat ik daar aan bijdragen.”

Hombre Lobo ligt nu in de winkel (COOP/V2)