Kasabian, die band die je al goed vindt vanaf het titelloze debuut, maar lang niet zo vaak meer opzet. - Rustig, ga maar weer zitten, jou noteren we als uitzondering – De band met de coolste post-Britpop look, de beste producties, boeiende pretenties, geweldige clips, maar eigenlijk drie goede nummers per plaat. – Rustig, je staat nog steeds genoteerd - Anno 2009 zou je Kasabian een singlesband noemen, was het niet dat ze met album nummer drie getiteld West Ryder Pauper Lunatic Asylum de uitzondering op zichzelf worden: coherent, verhalend en met een rond geheel dat maar blijft boeien. Kasabian is niet meer de band die stoer doet, maar de band die stoer is.

Waarom?

Allereerst is er die feel van Kasabian; die oerbritse vet haar stenen kloten swagger. Niet te missen na beluistering van de eerste singles Reason is Treason en L.S.F, of op Empire en Shoot the Runner van de tweede plaat. Toen voelde je al dat de heren leven van scotch, cocaïne, hazenrug en excentrieke modellen. Over WRPLA hangt die zweem ook, maar voel je geen pose; een ware aard. De stoere jongens herhalen niet de synopsis van de zaterdagavondfilm, maar hebben hun eigen scenario geschreven. Sterker, je vraagt je af of de karakterschetsen van Vlad The Impaler en de andere geniale gekken uit het  19e eeuwse West Ryder Pauper Lunatic Asylum wel fictie zijn. Krijgen we in het nummer Fast Fuse een inkijkje in de kop van een hooligan of in die van Kasabian gitarist,  tekstschrijven en voetbalgek Sergio Pizzorno. Is er wel een onderscheidt tussen de twee?

“Then I went down into the basement where my friend, the maniac, busies himself with his electronic graffiti,” begint de intro van West Rider Silver Bullet. Even doet het aan als vals sentiment. Overbodig als de Pulp Fiction samples in Fun Loving Criminals’ Scooby Snacks. Maar de bijna-balade in duet met Hollywood actrice Rosaria Dawson vormt een belangrijk punt op de plaat. Even gas terug nemen, laten zien dat het ook uitgekleed nog werkt. “I want your touch. Oh how I want you far too much. She’s my baby, he's my baby,” dodelijk simpel, maar dit voelt niet als de ‘J’ en ‘Y’ tattoo van Jan Smit. Je gelooft deze twee geliefden op hun nietsontziende Natural Born Killers pad.

Hierna volgt die verwoestende lektrack Vlad The Impaler waar de nieuwe producer Dan “The Automator” Nakamura helemaal los gaat. De van oorsprong hiphopproducer legt de vreemde beat zo neer dat elk detail tot zijn recht komt. Kleine finesses als de oscillator of het synthloopje in de brug maken van het nummer een goed gekozen opwarmer voor de hele plaat. Want door af te stappen van de vaste producer Jim Abbiss en de atypische Nakamura los te laten gaan, staat het hele album vol bijzondere sonische vondsten. Neem de rave op driekwart van albumopener Underdog of het geluidsexperiment Swarfiga, de vele ideeën tillen de plaat op en geven het een uniek gevoel. Het zorgt er tevens voor samenhang tussen echte singles als Fire en Where Did All The love Go en de ballades op WRPLA.

Kasabian is geen singlesband meer. Deze heren hebben na enkele jaren hun ideeën, pretenties en invloeden weten te bundelen, filteren en balanceren in 52 indrukwekkende minuten. Het doet uitzien naar de livevertaling, bijvoorbeeld op Lowlands 2009.


Beluister West Ryder Pauper Lunatic Asylum (Sony) nu op de Luisterpaal.