Wat moet je als popster doen om ook uit alternatieve kringen applaus te ontvangen? Miljoenen albums verkopen? De voorpagina van tabloids sieren? Je mengen in onzinnige discussies over onzinnige onderwerpen? Beroemde ouders? Nog beroemdere relaties? Niet echt. De echte navelstaarder zal er in ieder geval juist jeuk onder die navel van krijgen. Nee, wat wel kan helpen: maak een sterk album…en nog een. Laat Lily Allen dat nu net gedaan hebben. Want drie jaar na het succes van Alright, Still presenteert de Britse de opvolger It’s Not Me, It’s You.

Nog een verschil tussen Allen en andere popkinders is het feit dat ze ‘zo lekker zichzelf blijft’. Voel je die jeuk nu ook? Heel goed. Voor Allen betekent zichzelf blijven niet dat er armoe en middelmaat wordt beschreven. De zangeres komt uit een zeer welvarend gezin met beroemde ouders. Het blijkt een belangrijke stempel op haar te hebben gedrukt. Of het nu de afwezigheid en ontrouw van pappa Keith of de alom vertegenwoordigde aanwezigheid van drank en drugs in huize Allen is, Lily weet er wel raad mee. De scherpe teksten zijn van eigen hand en verklappen een groot talent.

Gelukkig heeft de miljoenenverkoop van het debuut van Lily geen pleaser gemaakt. Als je al iets kan zeggen van het succes is het wel dat ze nu nog wat harder schopt en dieper pookt. Het is ook niet niets wat haar is overkomen. Die jeukende tabloids geven namelijk wel inkijk in de sores van de afgelopen jaren in het leven van Allen. Zo waren daar mislukte relaties, kritiek op drank en drugsgebruik, een miskraam en meer misère.

In plaats van een Britney Spears-like getreur om het succes, grapt Allen haar frustraties op ironische wijze weg. Zo is daar de albumopener Everyone’s At It waar de hypocrisie rondom het gebruik van ‘middelen’ aan de kaak wordt gesteld. In The Fear speelt ze slim met het beeld dat de media van haar heeft geschetst: ‘And I am a weapon of massive consumption/and its not my fault it’s how I’m program to function/I’ll look at The Sun and I’ll look in The Mirror/I’m on the right track yeah I’m on to a winner.’ Opgemerkt dat The Sun en The Mirror de grootste roddelbladen van Engeland zijn.

Naast de genoemde lichtvoetige sociale kritiek vormt de zoektocht naar liefde, warmte en vastigheid het thema van de andere helft van de nummers op  It’s Not Me, It’s You. Allen kijkt net als op haar debuut terug op de afwezige vaderfiguur in He Wasn’t There. Ze bezingt de herkenbare problemen van haar zus in het nummer 22. Maar gelukkig zijn er ook mooie momenten met mannen in haar leven. Bijvoorbeeld samen op de bank met Chinees eten (Chinese). Het scherpst is Allen wanneer ze zingt over een tijd waarin ze de ware liefde leek te hebben gevonden (It’s Not Fair). Alles prachtig, alles mooi, alleen blijkt hij geen ster in de slaapkamer. ‘You never made me scream.’ Ai!

Het is bijna overbodig om te melden dat het geheel muzikaal opnieuw dik in orde is. Ditmaal is er geen blik hippe producers als Mark Ronson (o.a. Amy Winehouse, Kaiser Chiefs) of Future Cut (van ondermeer Sugababes, Kate Nash) opengetrokken. Greg Krustin, die op het debuut drie nummers mede-produceerde, heeft ditmaal de hele plaat opgenomen en meegeschreven. Daarmee klinkt It’s Not Me, It’s You meer als een geheel zonder het frisse van de diverse stijlen kwijt te raken. Everyone’s At It voelt als Klaxons die een Kylie track produceren. The Fear is trancy, er zijn weer de ska- en electro-invloeden en zelfs een country-banger. Maar belangrijker: nergens klinkt het geijkt of  achterhaald. Waar menigeen het debuutalbum nu niet meer kan horen, zou de nieuwe plaat wel eens tijdlozer kunnen blijken. It’s Not Me, It’s You is geen gimmick, maar een potentiële popklassieker met Lily Allen als dwars boegbeeld; Een popster die nog vele jaren mee kan in vele kringen.

Beluister nu het album op de Luisterpaal.