De Staat is het opwarmprogramma van vanavond. Deze mannen uit Nijmegen zijn de belofte van 2009 en dit is duidelijk te horen. Dit tijdperk staat in teken van het ondersteunen van Vlaamse grootheden, zo stonden pas nog in het voorprogramma van dEUS gedurende hun tour door het Verenigd Koninkrijk. Vanavond is Triggerfinger hun headliner. De Staat is krachtig, stevig en levert wat van hen verwacht wordt. Overdonderend lekker gitaargeluid wordt omgetoverd tot nummers die geen moment vervelen. De kracht van de band is gelegen in het feit dat het repertoire als één geheel overeind blijft staan, ondanks de verscheidenheid aan invloeden en muzikale zijsprongen. Bij het combineren van zoveel invloeden, van volwassen klinkende stevige rock tot reggae aanvoelende brigdes, bestaat telkens het risico dat het eindresultaat als een bijeengeraapt zooitje aan invloeden gaat klinken. De Staat heeft hier geen last van. Het collectief klopt. De Staat is een echte band. Ook al zijn de muzikanten individueel niet altijd opmerkelijk te noemen, de imperfectheden vallen in het niet bij de synergie. Als ik een vergelijking moet trekken, schiet Kings of Leon te binnen, maar met een donkerdere sfeer, meer muzikale uitstapjes en een wat meer geforceerd klinkende zang. Toch mag zelfs dit niet deren: De Staat staat! Na een korte pauze is het tijd voor de headliner van vanavond. Langzaamaan wordt duidelijk dat de bonuspunten van Triggerfinger niet alleen op het podium behaald worden. Hun pretentieloze houding strekt zich uit tot het helpen afbouwen van de spullen van hun collega’s van De Staat. Een verfrissende belevenis in het vaak wannabe rockwereldje, gevuld met bandjes die geen idee hebben what the heck they’re doing. Triggerfinger valt absoluut niet onder deze noemer. Deze gevaarlijk uitziende mannen in zwarte pakken met rode accenten nemen het podium binnen enkele seconden over. De stonerrock, roots en het adrenaline-lawaai barst snel los. Ruwe randjes, zware gitaren aangevuld door gevoelige, melodieuze nummers maken deze band wat het is: een snoeihard adrenalinegevaar waar je telkens meer van wilt. Energie puilt er aan alle kanten uit en het is zonde dat het op een gegeven moment ook weer afgelopen is… Vergelijkingen vallen te trekken met Led Zeppelin, The Queens of the Stone Age en AC/DC, maar dan moderner en misschien zelfs vetter. De muziek van Triggerfinger is in your face. Het bezorgt een glimlach op je gezicht en het doet je hart sneller kloppen. Deze synergie bestaat uit de charismatische zanger Ruben Block, de 'boy next door' drummer Mario Goossens en Monsieur Paul, die je op elk moment lijkt te kunnen ontvoeren en in stukjes te hakken, op bas. Triggerfinger is een combinatie van heren die heel goed hun vak verstaan en hun inspiratie uit het dagelijks leven en uit alle bestaande muziek putten. De nummers zitten technisch goed in elkaar en er valt weinig anders over te zeggen, dan dat het geen zonde is dat ze muzikant zijn geworden. Triggerfinger is een band waar beginnende wannabe bandjes hard voor weg zouden moeten rennen en een puntje aan kunnen zuigen. Zelfs ervaren muzikanten zullen bij het horen van deze band hun onwaardigheid onderkennen en hun instrumenten weg willen gooien. Triggerfinger laat zelfs Duffy en haar 'Mercy' klinken alsof het diep in de woestijn met benzine is overgoten en in brand gestoken. I say we want more, want zo hoort rock te klinken!