“We are the angry mob, we read the papers every day. We like who we like, we hate who we hate, but we’re also easily swayed”, luidt de perfect meebrulbare mantra aan het einde van The Angry Mob, het sleutelnummer van nieuwe Chiefs-plaat Yours Truly, Angry Mob. Nee hè. Niets zo vervelend als bands die liedjes gaan maken over de keerzijde van succes. De vijf Kaiser Chiefs hebben na hun vers verkregen roem blijkbaar flink de balen van aandacht in de Britse tabloids. Wonderwel pakt een nummer hierover bij Kaiser Chiefs wel goed uit. Je ziet de duizenden vuisten op de festivalweides der aarde al heen en weer zwaaien. Heren, trek je liever niets aan van die media, want de roem zal met jullie tweede worp alleen maar groter worden.
Een ding valt direct op bij de eerste beluistering van Yours Truly, Angry Mob. Een logischer vervolg op hun succesdebuut Employment heeft de band bijna niet kunnen maken. Ondanks de grieven over de (muziek)pers was dat ongetwijfeld ook precies de bedoeling. Kaiser Chiefs groeide op basis van één album en de twee waanzinnige singles I Predict A Riot en Oh My God (in 2005 Song van het Jaar bij 3VOOR12) binnen de kortste keren uit van clubact tot gesmeerde festivalband en was de afgelopen twee jaar niet van de podia was af te slaan.
Je zou natuurlijk wel gek zijn om het op je tweede plaat over een compleet andere boeg te gooien. Dus geeft Kaiser Chiefs ons opnieuw drie kwartier aanstekelijke vrolijkheid verpakt in luchtige, opzwepende gitaarpop boordevol koortjes. Die klinkt nog steeds als The Jam, Madness en Blur in een vrolijke bui. Meer van hetzelfde dus, maar dan nog een stuk smakelijker. Dat is mede te danken aan veteraanproducer Stephen Street die de muziek knallend en kraakhelder laat klinken. Ook bij Employment zat hij achter de knoppen en eerder in zijn carrière voorzag hij albums The Smiths en Blur van eenzelfde gouden randje.
Je zou kunnen zeggen dat een toegankelijke sound het halve werk is, maar het is pas echt fijn om te merken dat de band het liedjes schrijven nog niet is verleerd. Kaiser Chiefs schotelt ons dertien hapklare, instant meezingbare brokken voor, die direct bekend in de oren klinken. Vooral vlotte, up-tempo songs als Thank You Very Much, Heat Dies Down of Highroyds zijn zonder twijfel nieuwe publieksfavorieten. Net als de oersimpele, maar oh zo catchy single Ruby, die al weken niet van de radio af te branden is. Qua drive en refrein komt plaatopener Ruby net als The Angry Mob nog het meest in de buurt van de bravoure van singles I Predict A Riot en Oh My God.
Meer knallers van dit kaliber ontbreken, maar daar staat tegenover dat de plaat als geheel stukken consistenter is dan de voorganger. Vooral tegen het einde bevatte Employment enkele vullertjes, wat beslist niet het geval is op Yours Truly, Angry Mob. De plaat dendert van begin tot eind zelfverzekerd door. Zelfs als de band voorzichtig op de rem trapt en enkele ballad-achtige songs laat horen. Zoals het bijdehand getitelde Love Is Not A Competition (But I’m Winning), I Can Do Without You of het fraai aanzwellende Try Your Best.
“Everything is average nowadays”, horen we Ricky Wilson op gegeven moment zingen. Kaiser Chiefs is voorlopig nog alles behalve middelmatig. De missie ‘lastig tweede album’ is derhalve geslaagd.
Yours Truly, Angry Mob is tijdelijk te beluisteren in de Luisterpaal.
Een ding valt direct op bij de eerste beluistering van Yours Truly, Angry Mob. Een logischer vervolg op hun succesdebuut Employment heeft de band bijna niet kunnen maken. Ondanks de grieven over de (muziek)pers was dat ongetwijfeld ook precies de bedoeling. Kaiser Chiefs groeide op basis van één album en de twee waanzinnige singles I Predict A Riot en Oh My God (in 2005 Song van het Jaar bij 3VOOR12) binnen de kortste keren uit van clubact tot gesmeerde festivalband en was de afgelopen twee jaar niet van de podia was af te slaan.
Je zou natuurlijk wel gek zijn om het op je tweede plaat over een compleet andere boeg te gooien. Dus geeft Kaiser Chiefs ons opnieuw drie kwartier aanstekelijke vrolijkheid verpakt in luchtige, opzwepende gitaarpop boordevol koortjes. Die klinkt nog steeds als The Jam, Madness en Blur in een vrolijke bui. Meer van hetzelfde dus, maar dan nog een stuk smakelijker. Dat is mede te danken aan veteraanproducer Stephen Street die de muziek knallend en kraakhelder laat klinken. Ook bij Employment zat hij achter de knoppen en eerder in zijn carrière voorzag hij albums The Smiths en Blur van eenzelfde gouden randje.
Je zou kunnen zeggen dat een toegankelijke sound het halve werk is, maar het is pas echt fijn om te merken dat de band het liedjes schrijven nog niet is verleerd. Kaiser Chiefs schotelt ons dertien hapklare, instant meezingbare brokken voor, die direct bekend in de oren klinken. Vooral vlotte, up-tempo songs als Thank You Very Much, Heat Dies Down of Highroyds zijn zonder twijfel nieuwe publieksfavorieten. Net als de oersimpele, maar oh zo catchy single Ruby, die al weken niet van de radio af te branden is. Qua drive en refrein komt plaatopener Ruby net als The Angry Mob nog het meest in de buurt van de bravoure van singles I Predict A Riot en Oh My God.
Meer knallers van dit kaliber ontbreken, maar daar staat tegenover dat de plaat als geheel stukken consistenter is dan de voorganger. Vooral tegen het einde bevatte Employment enkele vullertjes, wat beslist niet het geval is op Yours Truly, Angry Mob. De plaat dendert van begin tot eind zelfverzekerd door. Zelfs als de band voorzichtig op de rem trapt en enkele ballad-achtige songs laat horen. Zoals het bijdehand getitelde Love Is Not A Competition (But I’m Winning), I Can Do Without You of het fraai aanzwellende Try Your Best.
“Everything is average nowadays”, horen we Ricky Wilson op gegeven moment zingen. Kaiser Chiefs is voorlopig nog alles behalve middelmatig. De missie ‘lastig tweede album’ is derhalve geslaagd.
Yours Truly, Angry Mob is tijdelijk te beluisteren in de Luisterpaal.