“Broost…!” “Nee, dat is het niet, proost!”. Joakim Sveringsson en Daniel Johannson van Friska Viljor hebben zojuist hun eerste woordje Nederlands geleerd. Geen onbelangrijk woord, want de Zweden lusten er wel pap van. Tijdens het half uurtje interview trekken ze elk twee blikjes Hollandse pils open. “Ah, mijn eerste Nederlandse biertje”, zegt Joakim met een zucht. De heren spelen voor het eerst in Nederland. Ze doen Club 3VOOR12 aan en proberen met drie clubshows hun show op Eurosonic in januari voor te koken.

Bands en bier zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden, maar bij Friska Viljor gaat het verbond ver. Vrienden Joakim en Daniel vonden elkaar in 2005 toen allebei hun relaties op de klippen liepen. Ze zetten het op een zuipen en begonnen liedjes te schrijven. Na een delirium van twee maanden bleken ze opeens goud in handen te hebben. Letterlijk: de euforische single Gold van het debuutalbum Bravo! werd een hit in eigen land. De vrolijke indiepop van de band gaat er ook in Duitsland goed in.

Een dankwoordje naar de ex-vriendinnen is dus wel op zijn plaats: “Ja, eigenlijk wel hè,” zegt Daniel. “Maar voorlopig sla ik vooral vriend Joakim op de schouders. We hebben er toch maar wat moois uit gehaald.” Volgens Joakim heeft al het liefdesverdriet geleid tot een kentering in het leven van de twee: “We waren niet alleen onze relaties zat. De meeste dingen die we aan het doen waren bleven maar in hetzelfde cirkeltje rond gaan. Het is vreemd om te constateren dat je 28 jaar van je leven bezig geweest bent met dingen die je denkt leuk te vinden, terwijl dat eigenlijk helemaal niet zo is. Dat geldt ook voor de bandjes waarin we zaten. Alles klonk zo… gewoon!”

Drinken mag dan wel het beste recept zijn tegen liefdesverdriet, goedkoop is het in Zweden niet. De belastingen op alcohol zijn zo enorm dat er speciale boottochten georganiseerd worden tot buiten de territoriale wateren. “Tax free boats!”, lacht Joakim. “Ja, die bestaan echt. Al ben ik er nog nooit op geweest.” Collega Daniel kan er wel over meepraten: “Het zijn tochten van 12 uur en iedereen is lam. Ik werk wakker toen iemand de deur van zijn cabine intrapte. Ik heb drie keer op zo’n boot gewerkt, als tourmanager.”

Toch is al dat gezuip van de mannen geen poging om aan te haken bij de zelfdestructiehype die momenteel in de Britse popmuziek rondwaart. “We zijn niet de nieuwe Amy Winehouse”, zegt Daniel. “We vertellen het verhaal zoals het was. Die periode duurde twee maanden en daarna zijn we gezonde feestdrinkers geworden. Joakim vult aan: “We hebben geprobeerd met onze muziek de depressie te verdrijven. We maken wel vrolijke muziek, maar onze teksten zijn behoorlijk melancholisch. De muziek heeft ons uit de shit gehaald. Het is in onze liedjes net alsof we vanuit de toekomst naar onszelf kijken.” “Ja! Het is net Star Trek!”, lacht Daniel. “Eigenlijk zijn we een sci fi band. Dát zouden we in onze bio moeten zetten!” De deur gaat open en de drummer van de band stommelt binnen met nieuw sixpack. “Ah kijk, bier! Proost!”