Primeur voor 3VOOR12FM: Tom Waits spreekt voor 't eerst sinds jaren

Jaap Boots ontmoet Tom Waits in Californië

Jaap Boots, ooit de roemruchte gastheer bij Club 3VOOR12, steekt nogal eens zijn blonde lokken om de hoek op de redactie van 3VOOR12. Soms op het goede moment. Er was iemand nodig voor een Tom Waits interview. En omdat niet iedereen opgewassen is tegen de bezeten kachelman Waits, trok Jaap zijn boots aan en toog naar Californië

Jaap Boots ontmoet Tom Waits in Californië

Op 20 november aanstaande verschijnt Orphans, de nieuwe cd van Tom Waits op het Anti-label. Om jullie allemaal alvast lekker te maken staat er nu al één track van die drie(!) delige cd (met daarop in totaal ruim 54 nummers) op de site van Anti. En om jullie nog lekkerder te maken geeft verslaggever Jaap Boots hieronder reeds een voorproefje van zijn queeste naar de maestro der maestro’s. In november komt het interview op de radio, een week voor de release.

 

Maandag 18 september ’06.

 

Ik zit in de auto op Highway 101. Niet in zomaar een auto, maar een gigantische Jeep met wielen die tot mijn heupen komen (“we hebben effe niks anders” had de man van het verhuurbedrijf gemeld). 

 

Buiten staat in de knalblauwe lucht een mooie nazomerzon op de bruine heuvels van Noord-Californië te branden. Ik word ingehaald door twee sherrifs. Die zien gelukkig niet dat ik al rijdend in de microfoon van mijn DAT-recorder zit te brabbelen, want mobiel telefoneren in de auto is hier al een doodzonde, laat staan verslag doen van een snoepreis voor de VPRO.

 

Nouja, snoepreis? Gierende zenuwen hebben zich na een vliegreis van zo’n 14 uur niet alleen in mijn handen, maar ook in mijn hoofd en blaas genesteld. Want ik doe voor de VPRO verslag van een heusche queeste naar mijn grote held, Tom Waits.

 

Tom Waits. Maniakaal minstreel. Specialist in kubistische blues. Sjamaan, nar en rock 'n roll-dominee ineen. En dat ik hem ga zien en spreken is niet alleen een geweldig, maar tevens een zenuwslopend vooruitzicht. Helden kunnen namelijk van hun voetstuk sodemieteren en nerveuze reporters komen soms in een body-bag thuis.

 

Maar als het dus goed is, en als ik geen afslag mis, en als de platenmaatschappij-jongens geen blunders hebben begaan, als er geen aardbeving komt, als ik niet wordt aangehouden of aangereden...als, als, als.... als alles volgens ingenieus plan verloopt, dan... schuif ik over een uur of wat aan bij de koelste vogelverschrikker uit de popmuziek. En wel voor het eerste exclusieve radio-interview sinds jaren. Terwijl ik het bord “Petaluma 11 miles” passeer, mompel ik in de microfoon: “Maar ik geloof het pas als ik tegen over hem zit.”

 

Gelukkig hebben de jongens van de platenmaatschappij woord gehouden, en gelukkig heeft mijn baas geen grap gemaakt toen hij me op vakantie belde en zei: “Zeg, het toeval wil, dat wij in staat worden gesteld een exclusief radio-interview te houden met Tom Waits. Kan jij? Wil jij?”.

 

Want na nog een nagelbijtende rit van een half uur in de auto van Waits’ publicist, die me heeft opgehaald op het ‘meeting point’ en rijdt als de duivel, stap ik uit bij een scheefgezakt ‘roadhouse’. De verf is afgebladderd. “Sorry, we’re closed” meldt een bordje.

 

Dus dit is de topgeheime interviewlocatie. Af en toe rijdt er een auto voorbij. Hoog in de lucht zeilt een roofvogel. Verder is het vooral heel stil en ver van huis. Ik heb het idee dat ik At The Bottom Of The World ben beland, om het met één van Waits nieuwe composities van Orphans te zeggen.

 

Eenmaal binnen word ik hartelijk welkom geheten door Evert, de (van oorsprong Nederlandse) eigenaar van “Little Amsterdam”, de aftandse oesterbar waar Waits zijn interviews voor Orphans gaat geven. De hele sfeer in het café is vintage Waits. Pooltafels, een barwand vol flessen en foto’s (van Waits èn Fidel Castro) en een hele smerige keuken. Daar word ik doorheen geleid. Op het erf achter de bar, met een brommende airco en een verdwaalde kip als soundtrack, staat een tafeltje in de schaduw.

 

Ik hoor een wc doortrekken. En ineens stapt achter me, uit dezelfde keuken waar ik zojuist door schuifelde, de man zelf tevoorschijn: Tom Waits.

 

Hij heeft zijn befaamde gedeukte hoedje op. Een vies denim-jack aan. Stof op zijn spijkerbroek en laarzen. En hij kijkt me vorsend aan.

 

“Hi Tom. I’m Jaap Boots.”

“Ah, yes. The Bootsman. I’ve heard about you. It seems you’ve got a reputation.”

“I hope it’s good.”

Waits zet zijn hoed af, krabt in zijn haar en mompelt.

 “Well...we’ll see. First, let’s just chit-chat.”

 

En dan gaan we zitten en spreek ik maar liefst 1 uur en 10 minuten met Tom Waits. Maar dat lezen en horen jullie later, in de week van 11 tot en met 17 november om precies te zijn. De muziek zal ook een week voor verschijnen van het album haar debuut beleven op radio en internet: via 3FM, Concertzender en 3VOOR12.