Bettie Serveert bijt het spits af en toont zich een wereldband in eerste Club 3VOOR12

En de kleine vrucht van Thea Gilmore is een feestvarkentje

Vorige week was de uitreiking van de 3VOOR12-award en dus was Studio Desmet goed gevuld. Maar een gala-avond is natuurlijk geen echte Clubavond. Wel een topavond overigens. Dan deze woensdag: de eerste officiële Club en dus ook het eerste officiële Clubverslag van het nieuwe seizoen. Een verslag van een avond met drie uiteenlopende bands.

En de kleine vrucht van Thea Gilmore is een feestvarkentje

Bettie Serveert bestaat vijftien jaar en na het optreden in de Club heb ik het gevoel dat er daar nog makkelijk tien of misschien wel vijftien bij gaan komen. De eigen sound van deze band wordt nooit ofte nimmer ingehaald door loze experimenten vol vernieuwingsdrang, maar altijd voortgetrokken door weer een oorspronkelijke frisse collectie aan goeie liedjes waarvan de single Hell=Other People wat mij betreft een fantastische spitsbijter is. Carol van Dijk klinkt even warm en intrigerend als altijd en de band pakt Desmet heel rustig maar zeker bij de lurven om na vier songs gecontroleerd los te laten. Wereldband! En wereldopener van een hopelijk mooi seizoen.

Dan Thea Gilmore. Ik wist eigenlijk niets van deze vrouw behalve dat ze overladen met superlatieven en andere struisveren door de pers in de UK als verlosser in het singer/songwriter-genre werd gezien. Of dat terecht was, kwam de hoogzwangere Thea bewijzen in de Club. Of ze De Verlosser is weet ik niet, maar dat ze héél erg mooi kan zingen weet ik wel na deze avond. En dat dat mooie zingen ook nog eens van pas komt in hééle mooie liedjes bewees ze ook. Saaiheid ligt soms een tikkie op de loer binnen ‘de vrouw/man met gitaar’-marge maar Thea en haar tweede stem en gitarist Nigel Stoner laten mijn trommelvliezen smelten van vakkundig geluk en bezongen verdriet. En dan te bedenken dat die kleine vrucht in haar buik iedere dag zo’n concertje krijgt. Gratis. Feestvarkentje. Wereldstem. Wereld-tweede van een eerste Club.

En dan Feverdream uit Rotjeknor. Noiserock met zware emotionele ondertonen en grove uitspattingen van stekeligheid. Niet makkelijk. Wel vol overtuiging, zweet en tranen. Feverdream heeft niet echt liedjes. Daar gaat het wat mij betreft een beetje mis met deze band,maar dat ben ik, liedjesfreak. Sommige overgangen en passages lijken opeens een liedje te worden om dan vervolgens in de non-structuur te verzuipen en afgewend te worden door licht gekunstelde bruggen en schimmige interludes die voor mij Feverdream moeilijk te genieten maken. Goed te beluisteren, dat wel, maar aan genieten kom ik bij deze band niet toe. Dit in tegenstelling tot de schare fans en andere bezoekers van Desmet die zich uitstekend vermaakten overigens.

Volgende week Stijn, Alice Rose en Blood Meridian
Ik ga mij vast inlezen.

Gr
Eric

(audio en video komen zo snel mogelijk online)