“Nu komt hij echt uit”, zegt John Cees Smit. In januari beloofde hij nog dat het nieuwe album van Scram C Baby uit zou komen in maart, in mei zou het september worden, maar tussen nu en februari kan er niks meer tussen komen. “Er is een hoop geschoven en een hoop gedoe geweest. Maar nu is het zeker, we hebben al voorproefjes gezien van de hoes en hij is gemastered.” Er is zelfs afgelopen week al weer gespeeld, zij het amper een kwartier en met slechts twee uur oefenen.
Nog een belangrijke voorwaarde voor een herstart: Scram C Baby heeft een nieuwe drummer. Er werden wat audities gedaan, maar uiteindelijk was de keuze eenvoudig: “Henk Jonkers meldde zich bij ons. Hij speelt in allerlei bands, waaronder Hallo Venray, heeft zijn sporen wel verdiend. Hij is het volwaardige nieuwe lid van Scram C Baby. We gaan misschien op het podium ook nog werken met een vijfde bandlid, Leon Caren van Blues Brother Castro. We hebben iemand nodig om de optredens meer cachet te geven.”
De titel van het nieuwe album was een zwaardere bevalling: Smit had oorspronkelijk de welluidende titel Don’t Fuck With Sex in zijn hoofd. “Een rustige, prettige titel”, vindt hij zelf, “maar daar dacht de rest anders over. De vriendin van Frank (van Praag, gitarist, Adv), die ook wel Het Orakel genoemd wordt, begon op een gegeven moment heel hard te roepen dat het echt niet kon.” Het werd uiteindelijk The Thing That Wears My Ring, een niet minder eigenzinnige titel. De manier waarom de band zwichtte roept onvermijdelijk Spinal Tap-associaties op. “Het is een merkwaardig meisje, er gaat een enorme kracht vanuit. Normaal gesproken trekken we ons in zo’n proces niets aan van wat mensen zeggen. Waarschijnlijk is zij bezig met paranormale krachten die jou en mij te boven gaan. Ze heeft Delphi-achtige kwaliteiten.”
Niet alleen de magische krachten helpen Scram C Baby een handje, ook Myspace speelde een verrassende rol: “Mensen zijn af en toe sceptisch over dat soort sites, maar als je ziet wat het ons in een half jaartje heeft opgeleverd, dat is niet misselijk. Het zijn vrij concrete dingen ook. We hebben ineens goed contacten in Duitsland en Italië. Gitarist Frank is eigenlijk de Francesco van de band, een halve Italiaan. Die wil daar altijd wel spelen.”
Een internationale doorbraak? “Welnee, gewoon gezellig. Het prachtige land Italië, wie wil daar nu niet spelen? We gaan de cd presenteren in Rome, Berlijn en Amsterdam. We gaan voor de gouden driehoek, en voor alles wat er tussenin zit.” Maar eerst in februari dus de nieuwe plaat: “Beloofd.”
Nog een belangrijke voorwaarde voor een herstart: Scram C Baby heeft een nieuwe drummer. Er werden wat audities gedaan, maar uiteindelijk was de keuze eenvoudig: “Henk Jonkers meldde zich bij ons. Hij speelt in allerlei bands, waaronder Hallo Venray, heeft zijn sporen wel verdiend. Hij is het volwaardige nieuwe lid van Scram C Baby. We gaan misschien op het podium ook nog werken met een vijfde bandlid, Leon Caren van Blues Brother Castro. We hebben iemand nodig om de optredens meer cachet te geven.”
De titel van het nieuwe album was een zwaardere bevalling: Smit had oorspronkelijk de welluidende titel Don’t Fuck With Sex in zijn hoofd. “Een rustige, prettige titel”, vindt hij zelf, “maar daar dacht de rest anders over. De vriendin van Frank (van Praag, gitarist, Adv), die ook wel Het Orakel genoemd wordt, begon op een gegeven moment heel hard te roepen dat het echt niet kon.” Het werd uiteindelijk The Thing That Wears My Ring, een niet minder eigenzinnige titel. De manier waarom de band zwichtte roept onvermijdelijk Spinal Tap-associaties op. “Het is een merkwaardig meisje, er gaat een enorme kracht vanuit. Normaal gesproken trekken we ons in zo’n proces niets aan van wat mensen zeggen. Waarschijnlijk is zij bezig met paranormale krachten die jou en mij te boven gaan. Ze heeft Delphi-achtige kwaliteiten.”
Niet alleen de magische krachten helpen Scram C Baby een handje, ook Myspace speelde een verrassende rol: “Mensen zijn af en toe sceptisch over dat soort sites, maar als je ziet wat het ons in een half jaartje heeft opgeleverd, dat is niet misselijk. Het zijn vrij concrete dingen ook. We hebben ineens goed contacten in Duitsland en Italië. Gitarist Frank is eigenlijk de Francesco van de band, een halve Italiaan. Die wil daar altijd wel spelen.”
Een internationale doorbraak? “Welnee, gewoon gezellig. Het prachtige land Italië, wie wil daar nu niet spelen? We gaan de cd presenteren in Rome, Berlijn en Amsterdam. We gaan voor de gouden driehoek, en voor alles wat er tussenin zit.” Maar eerst in februari dus de nieuwe plaat: “Beloofd.”