Intimiteit creëren met kille apparaten is de heilige graal in de elektronica. Het is niet voor niets Jouw iPod met Jouw muziek - gekocht met Jouw geld. En wanneer je daar muziek van elektronica pioniers Kraftwerk op zet, word je daar wild van omdat het Jouw legendarische helden zijn. En niet een stelletje eentonige Duitsers op een saai elektronisch kastje, nee zo zijn ze van Jou. Het gezelschap Broadcast uit het Britse Birmingham heeft wel een heel aparte manier gevonden om die zo broodnodige intimiteit in hun elektronica te bouwen. Debuteerden ze in 1995 nog als vijftal, bij hun vorige album HaHa Sound van twee jaar terug waren ze nog maar met z’n drietjes. Inmiddels heeft gitarist Tim Felton samen met Plone-lid Mike Bainbridge zijn heil gezocht in het project Seeland. Blijven er nog twee ‘Kleine Negertjes’ over: het koppel James Cargill en Trish Kinnan. Lekker knus thuis opnemen werd nu een optie. Maar er is nog iets wat de gezelligheidsfactor op Tender Buttons opschroeft. Gezien hun voorliefde voor experimentele achtergrondmuziek uit de jaren zestig zat er bij het paar al een prettig schroefje los. En nu ook een draadje. Je oma zou zich bij het horen van Tender Buttons vragen of de radio wat beter op de zender afgesteld kan worden. Maar Broadcast wil dat expres. Slim toegepaste distortion in hun elektronica wekt een vervreemdend effect op, alsof er ergens gezellig een oude buizenradio staat te pruttelen. Wat je dan krijgt zijn aangenaam verwarrende tegenstellingen. Aan de ene kant die vermeende nostalgie, aan de andere kant de futuristische elektronica. Tel daarbij op de tegenstelling tussen warm en afstandelijk: het warme stemgeluid van zangeres Trish Kinnan, die onbegrijpelijke boodschappenbriefjes op schijnt te lepelen. De albumtitel verwijst niet voor niets naar het werk van de Amerikaanse dichteres Gertrude Stein, die een half uur per dag achterelkaar doorschreef en daarna haar teksten uit liet werken. Genoeg voer voor puzzelaars dus. En hoe dat dan in concreto klinkt? Op het eerste gehoor nog steeds als Stereolab, zoals op het met orgeltjes aangeklede titelstuk. Logisch, want beide bands drinken uit dezelfde inspiratiebron en Stereolabs chanteuse Laetitia lijkt ook te zingen vanaf catwalk hoogte. Maar Broadcast struikelt eerder, met ingebouwde menselijke haper. Op het tweede gehoor zou je uptempo tracks als Black Cat en het catchy Michael misschien op albums van Lali Puna of Ladytron kunnen verwachten. Maar die bands zouden nooit met een sixties ballad als Tears In The Typing Pool op de proppen kunnen komen, waarop Trish Kinnan Nico van The Velvet Underground uithangt. Verder missen die andere bands de distortion van My Bloody Valentine, die doorklinkt op de single America’s Boy. Broadcast pakt de intieme kant van de lo-fi mee en is daarmee behoorlijk compleet op Tender Buttons. Het geoefende oor heeft er weer wat intiem afpelwerk bij. Tender Buttons staat tijdelijk op de Luisterpaal.