Sonar-dagboek aflevering 5. Zaterdagavond Op zaterdagmiddag rond vieren is het aanmerkelijk rustiger op het Sonarterrein dan de twee voorgaande dagen. De eerste Sonarnacht, die voor menigeen tot een uur of zeven duurde, heeft er duidelijk ingehakt. Het gevolg is wel dat je moeiteloos van podium naar podium ´hopt´. Zo kom je dan bij het Duitse duo Ben Mono feat. Capitol A in de SonarDome, dat met eigenwijze maar ook weer niet revolutionaire beats het publiek in beweging krijgt. Op het grote buitenpodium, SonarVillage, pakt de Canadees Noah23 de zaken nog efficienter aan met pure partyhop. Niet al te moeilijk doen op dit uur van de dag, lijkt het devies. De sfeer is relaxter dan ooit. Men drinkt wat, babbelt wat en deint wat mee met de muziek. Jamie Lidell doet een interviewrondje en ik schuif aan. Jamie blijkt een clevere jongen. Ja, hij ziet het als een missie om de songtraditie terug te brengen bij het dance-publiek. En aan de liedjes op z´n nieuwe album ´Multiply´ is fors bijgedragen door de excentrieke Canadezen Gonzales en Mocky. En ja, hij is inderdaad een grote Sun Ra fan - hoewel in recensies altijd vooral z´n inspiratie in de soultraditie wordt gezocht. Enfin, wie uitgebreider over de ontmoeting wil lezen slaat er de komende weken maar één van de GPD-dagbladen op open. Ondertussen gaat het programma verder. Op het SonarVillage podium een aangename kennismaking met de Britse nieuwkomer Hot Chip. een soort elektronische House Martins, eigenlijk. Nerdy mannen met brillen en keyboards die prachtig meerstemmig zingen. Ook het eveneens Britse postrockgezelschap Hood is erg goed op dreef, beter zelfs dan in april op het Haarlemse )toon) - de laatste keer dat ik ze zag. Maar hoe genietbaar allemaal ook, muziek die je ook maar een beetje op het verkeerde been zet is ver te zoeken. Lijkt ver te zoeken. Want de onbetwiste muzikale dwarsliggers van de dag - misschien wel van deze hele Sonar-editie - komen uit Finland. Op het SonarComplex-podium spelen achtereenvolgens ES, Kemialliset Yvstavat en Islaja. Drie verschillende acts, maar in feite steeds dezelfde groep waarbij de visie van een van de musici centraal staat. Noem het maar free-folk, de muziek van deze Finnen. Of ´freak-folk´. Muziek in de traditie van Amerikaanse bands als de No-Neck Blues Band en Sunburned Hand of the Man. De enige groep in Nederland die een beetje in de buurt komt is hert Amsterdamse Oorbeek (zie www.oorbeek.net) - maar dit terzijde. Ze zitten in lotishouding of geknield op de grond, omringd door kaarsjes. Ze spelen gitaar, xylofoon, zingende zaag, Aldi-keyboard, zelfbouw-elektronica en wat ze verder zoal van de rommelkamer hebben meegenomen en het levert schijnbaar rommelige muziek pop die het lichaam ontspant en de geest prikkelt. Een meisje is voortdurend met een overheadprojector in de weer: vingervervend of met een wattenstaafje cirkeltjes in plasjes olie draaiend. De Finnen maken muziek van vrije geesten voor vrije geesten. Zonder samples om zich achter te verschuilen, zonder beat als vangrail en zonder virtuositeit om het publiek mee te overrompelen. Kale creativiteit is het. Iets maken uit niets, met minimale middelen en maximale expressie. Vpro´s De Avonden maakte overigens al een special over deze Finnen. Kijk daarvoor op: http://3voor12.vpro.nl/3voor12/groups/index.jsp?groups=9691022 Bepakt met vers aangeschafte cd´s vol Finse eigenzinnigheid het Sonar-terrein weer verlaten. En met de vraag: wat te doen vanavond? Weer een Sonar-nacht? Soulwax heb ik al vaak gezien, maar schijnt zich nu ´geheel vernieuwd´ te gaan presenteren. Dat klinkt nogal wasmiddelen-achtig. LCD Soundsystem ken ik nu onderhand wel. De La Soul stond anderhalve maand geleden nog op het Haarlemse Bevrijdingspop en ik weet inmiddels ook wel welke plaatjes Ellen Allien draait. Maar elders in de stad is er minstens zoveel te beleven. In een club speelt The Hacker, in een andere draait Trevor Jackson, mijn tas puilt uit van de flyers. Eerst maar eens een terrasje en een sangria om daar rustig over na te kunnen denken. Tot later