Wederom een nationale trotsavond in de Club afgelopen woensdag. Het einde van het clubseizoen nadert maar moe zijn we nog lange niet,....nog lange niet. Eerste nationale trots van de avond (hoewel je je onsterfelijk verdoemd maakt bij sommige Friezen met deze uitspraak) komt uit Friesland. Meindert Talma is er met hele band die zichzelf de Negroes noemt (een naam waarmee je je in de VS van een bijzonder kort bandbestaan verzekert, maar Meindert Talma en de Afro-Americans is ook weer zo wat en wat moet een Fries in L.A ??) en laat zijn breedsprakig fantasievolle en direct betekste liedjes voluptueus de zaal in stromen. Waar ik in het interview nog meldde dat er zich steevast een glimlach om mijn lippen nestelt bij het horen van veel van Meinderts liedjes, was daar tijdens deze set in’t geheel geen spake van. Meindert laat licht getergd van zich horen en de band stuwt dat dan weer gericht, dan weer a l’improviste naar grotere hoogten. Zo zal de band meer en meer gaan klinken vanaf heden.Genoeg geglimlacht en gegniffeld. En verdomd...... Trots nummer twee komt uit Amersfoort en doet zaken onder de naam D.A.C. (De Amersfoortse Coöperatie): een steeds in samenstelling wisselende groep rappers die zich vanavond in Desmet melden met een dj, vriendinnen en.....speelkaarten. Toepen, en zo te zien niet alleen om de tijd te killen. Hier zit passie en vuur in. Passie en vuur die ik in het interview vond toen Jiggy Jay op eigen wijze mijn al geruime tijd hardnekkige vraag rond die godvergeten zelfverheerlijking binnen de hiphop wist op te lossen. De oplossing was simpel: Je weet van anderen nooit echt wat er waar is... Dat weet je alleen van jezelf.Daarom rap je voornamelijk over jezelf. Om te laten zien dat je geen leugens verkoopt. Dank Jiggy, dit plaatst e.e.a in een voor mij te volgen perspectief en ik hoop dat het waar is. Dat D.A.C zelf in de Club een wat zware uitwedstrijd had, lag niet zozeer aan de Coöperatie alswel aan het feit dat het Clubpubliek van deze avond geen doorgewinterd hiphop minnend volkje is. Dat is niet erg maar wel een feitje. Ik wil de D.A.C dan ook graag eens zien bij één van hun eigen shows waar Het Vuur en De Passie wel van twee kanten komt..Heb er nu al zin an...Ik toep over! En dan apetrots nummer drie: Skip the Rush. Een vijftal jongemannen met een plaat die “All Is Fit For Tonight” heet. Als je die plaat beluistert dan valt als eerste de vocale stunterij van zanger Jaap Warmenhoven op. In positieve zin welteverstaan. Zijn gigantische bereik, timbre en beheersing kunnen niet anders dan bewondering oogsten. Zacht, bijna fluisterend zwelt hij aan naar een hard middenregister om te eindigen in een oorverdovend hoog dat spatzuiver allebei je trommelvliesjes piercet als ware het een pubernavel. Dat de band Skip the RUSH heet en dat Jaap wat bereik, timbre en beheersing betreft als twee emmers water lijkt op Geddy Lee van de legendarische progressive metalband RUSH is echt een pure toevalligheid, maar misschien toch ook wel een speling van het lot. Dan het geheel van Skip The Rush. Deze band kwam mij ongeveer een jaar geleden voor het eerst ter ore via een demo. Die demo kwam niet verder dan track 2 in de speler. Een vocale koorddanser als Jaap moet opgevangen worden in goeie liedjes die daarnaast ook nog eens goed gespeeld moeten worden. Dat is veranderd bij Skip The Rush en het resultaat is fantastisch. De songs zijn duidelijk uitgekristalliseerd en opgestrakt en live weet de band absoluut te overtuigen en ervoor te zorgen dat Jaap niet alleen voorop staat maar dat er daadwerkelijk een team van vijf staat te knallen. Het bewijs dat haast inderdaad geen rijpe vruchten draag...