Dag van stemming. Dag van referendum.Ook in de Club is het gesprek van de avond het JA of NEE van eenieder en de bijbehorende motivatie, maar tegelijkertijd staan er weer drie bands te springen om te soundchecken.’s Middags stemde ik NEE...Hopelijk kan ik over de hele Clubavond genomen, drie keer JA zeggen. Mijn eerste JA is voor The Proov. Battlemode heet hun album en toen dat een aantal weken geleden in de aandacht stond bij de VPRO heb ik tot mijn grote spijt de tijd niet echt genomen om me er in te verdiepen.Er zal wel iets monstrueus gitaristisch uitgekomen zijn in dezelfde periode, want ik begrijp niet goed waarom ik toen deze plaat gemist heb. Waar Pete Philly “leedbekt” gaan deze jongens nog een stap verder en voegen een randje aan die toestand toe, die never gefokt wordt, maar die je wel bij de les houdt. Scherpe teksten over dingen, die ik denk te snappen en wonder-grooves voor The Proov. Mijn zegen en een volmondig JA. Ook live dus.... Dan JA nummer twee voor Cooper. Drie bijzonder hardwerkende vrienden die met de titel van hun laatste album Makes Tomorrow Alright een vooruitziende gave bleken te hebben. Ze spelen in de Club een dikke 17 minuten op en top leuke en goede rock/punk-songs waarbij opvalt hoe heerlijk fris de songs van het nieuwe album klinken. Waarschijnlijk de reden voor hun producer Bill Stevenson (o.a The Descendents, Black Flag) om de plaat aan Joe Escalante van de Vandals te geven, die toevallig een label heeft met de naam Kung-Fu records. Joe ziet er wel wat in en de Coopers zijn als eerste Europese band getekend op dit label. Dat zoiets,en een optreden in Da Club naturellement, een hoop oplevert blijkt maar weer uit het sms-je dat ik ’s anderendaags van een betrokkenen bij Cooper mocht ontvangen: Cooper gaat Europees het voorprogramma doen van......Social Distortion!! Congrats. Dan ook een...(heb heel even getwijfeld, dat wel...maar een NEE zou echt nergens op slaan en meer keuzes had ik niet...Kutreferendum)..JA voor de Chinese Stars. Bij begin van hun set was ik bang dat zanger Eric Paul veel te veel in Nederland redelijk makkelijk te verkrijgen geestverruimende middelen (ook maar eens een referendum over beleggen trouwens) tot zich had genomen, dat hij song twee niet ging redden. Oogrollend, tonggymnastiekend, beenspasmend en, volgens de eerste rij, ook stiekeme windjes latend, briest en piept hij zich door de set heen. Een set volgepakt met musculaire gitaardisco on acid die - zeker op plaat - maar ook live goed te verslikken is. De NEE-twijfel was snel weg als sneeuw voor de zon. Als ik Eric Paul later op het toilet tegenkom - waar hij overigens gewoon de handen natmaakte om vervolgens zijn verhitte smoelwerk te koelen en verder niks -vraag ik of het goed ging: “Ah well..The usual....Yes and No...” was zijn antwoord. Zoals gewoonlijk...JA én NEE ......Wat nou referendum!