Brakes is een leuk lefbandje uit Brighton dat geformeerd is uit een stukje British Sea Power, Electric Soft Parade en nog een paar bandjes uit de regio. Brakes Give Blood heet hun album en dat staat vol met geslepen puntige, licht azijnvilleine en soms ronduit hilarisch stekende melodieuze guitar-based anti-folksongs (jeeeezus wat een zin), die de wereld even van een Britse jongenskant laat zien. Het is de muzikantenkant, maar ook zeker een verveelde en naar verre oorden ontsnappingsgezinde Engelse schooljeugdkant, die deze plaat zo heerlijk in z’n soort maakt. Adem in bij een song als Ring A Ding Ding, en je voelt de wereld om je heen van baksteen en fabriekspijp worden, terwijl je over straat steentjes schoppend kijkt of je toevallig nog ergens wat slechte wiet kunt lenen en jezelf naar de katoenvelden kunt roken. En live....Live doen ze precies hetzelfde. Brakes neemt je ook live mee naar die straat in Brighton en probeert 'm mooier te kleuren dan 'ie eigenlijk is. Dat lukt...Bij mij wel. Dan CocoRosie. Bij binnenkomst knalt het sjaggerijn van Sierra Cassady af. Overvallen met dit optreden in de Club dachten ze vrij te zijn die avond en Sierra is naar eigen zeggen ( “Oh No, please, don’t shake my hand right now...I’m having a nervous breakdown, I think”) niet helemaal in topvorm en ik ben benieuwd wat er straks te gebeuren staat op dat kleine maar gezellige podium van Desmet. Ik hou me een beetje uit de buurt, terwijl de soundcheck best goed gaat volgens mensen die wèl naar binnen durven. En dan is het zover. Het meeste publiek is deze avond volgens mij voor deze zussen gekomen en Sierra is weer opgeknapt, terwijl Bianca het woord doet in het interview. Dan spelen.....en godgloeiendegodverdegodver: Wat was dat mooi !! Het aanwezige publiek in Desmet zat op de grond, op gelijke hoogte met de zussen en genoot met volle teugen van iets wat ik nog steeds niet goed kan omschrijven...Een totaal autonome muzikale dimensie, die pas zichtbaar en voelbaar wordt, als je je eventjes daadwerkelijk overgeeft aan de transformatie die deze klanken van je verlangen. Weg met je standaard liedjes, met je bridge en je refrein, met je drums en je baslijn, met je soepel lopende lyrics...CocoRosie zuigt je haar wereld in waar alle conventies weggeblazen worden door een geilwarme wind van verbazing en verwondering. Ik ben er nog stil van...Ik wacht Millionaire nog even af volgende week, maar dit zou wel eens mijn allermooiste Cluboptreden van dit seizoen geweest kunnen zijn...En ik voelde me een ongewassen bietenboer toen ik na het optreden Colour of Fire de ether in stuurde om met gitaargehak en tekstuele cirkelzaag de betovering te doorbreken. Dan Fury 161 uit Rotterdam. 'Recht Door Zee En De Vliegende Tering' zoals ze zelf zeggen. En dat maken ze waar. Maar dan wel hele lekkere Tering. Goeie ranzige slepende rocksongs met de intentie om je te laten stuiteren. De hele band staat stijf van hun eigen herrie en de aankleding maakt deze taart van Garage tot een verjaardagstaart van Garage. Alle leden heten Don van voren. Don Druff en Don de la Tourette, Don D’r op en Don Juan Peyote om maar even een greep te doen en ook de crew is opge-Dont. Goeie plaat, prima optreden in de Club en dat er gedanst werd kun je zelf bekijken. It’s Online......Veel plezier ! Tot de laatste Club van het seizoen alweer!