Het nieuwe album Man Made van Teenage Fanclub uit Schotland is er een om in te lijsten. Deze edelsmeden van de well-made songs kwamen gedrieeën naar de club, bewapend met zessnarige handbogen waarvanaf zij hun liefdespijlen het publiek instuurden. Teenage Fanclub....Of ze ooit zo’n fanclub gaan hebben waag ik hier en nu niet alleen hardop maar misschien wel overluid te betwijfelen, maar dat de betovering en de ban nog niet verbroken of versleten zijn, is ook na de clubwoensdagaftrap overduidelijk. Teenage Fanclub kan zo nog drie eeuwen mee, hun hart uitstortend zonder ook maar één moment te zeer persoonlijk te worden. Ouderwets?...Jazeker !!!...en Man Made. Niet ouderwets, en ook niet vernieuwend is Human Alert. Wat het wel is zal ik proberen in een paar woorden te vatten...en als ik ongelijk heb, dan hoor ik het wel weer, toch? Human Alert is plezier, muzikaal, grappen, verkleden, Nederlands, topdrummer, Amsterdamser ken-het-nie, echte liedjes, inzet, verpakte liedjes, eenvingerige gitaarsolo, overduidelijk, punk, nog nie moe, boos, melig, ego ego, standvastig, Willem, engagement, Roel, biertjes,ijzersterk, biertjes.........Spelen met de duivel op de hielen en de horizon in zicht....En nog een paar biertjes. Of je vindt het geweldig, òf je vindt het volkomen kut...maar je MOET er wel iets van vinden, daar ontkom je niet aan. Van mij mogen ze nog vaak terugkomen....die jongens van Human Alert. Neem ik biertjes mee. Dan Anderson. Klinkt als een gewone doordeweekse Scandinavische postbodefamilie als je het uitspreekt. Als je We Radio Anderson, de eerste plaat van het Nederlandse duo Anderson opzet, valt meteen op dat het weinig tot niets met onze Noorderburen van doen heeft. Anderson is warm en meeslepend. Tikkie nuffig ook soms om je dan weer bij de kladden te vatten met een song als The Day You Left, waarin een wonderschone melodie een tekst vervoert die op het clichématige af herkenbaar is, maar oh...zo...mooi. Anderson is mooie koortjes in de allerbeste traditie. Ja, ouderwets en ja, ook vooruitstrevend omdat het zo schaamteloos goed gedaan wordt. Anderson is sympathiek, waardoor je de kleine punten van kritiek snel wegslikt omdat een paar seconden later een stuk tekst of melodie je de bek snoert. Issu dan helemaal kritiekloos verknocht aan deze muziek, die in eerste instantie in’t geheel niet de uwe lijkt, Corton? Nee hoor...Live zijn er best een paar kleine hoekjes waar de schoonheid zich even in verstopt als de leadzang de tweede stem even in zuiverheid verliest en de koortjes vanaf de harde schijf een onverbiddelijke scherprechter van intonatie zijn...Maar als deze twee het voor mekaar krijgen, dat mijn armhaar omhoog gaat staan van positieve koude rillingen bij The Day You Left of een willekeurige zin als 'Kiss me in front of a crowd' me bijblijft, omdat ik em zo treffend vind, dan mag er best wat voor verbetering vatbaar zijn...Goud moet ook soms gepoetst, nietwaar? En dan onze rode draad...Een experiment...Comedy in Da Club. Misschien hadden we het publiek moeten voorbereiden, misschien ook niet. De comedians van dienst hadden een zware wedstrijd met onze clubbers die natuurlijk voor muziek kwamen en niet voor Amerikanen, die meteen van leer trekken over het eten van alle soorten 'Pussy' en de 'Mother of all Vaginas'. Een kleine schok trok door Desmet bij een furieuze Rick Shapiro in uur 1. Arj Barker in uur twee wist Desmet aardig te bekoren met een paar rake grappen over ons Nederlanders, maar Ian Edwards in het laatste uur sloeg een misse plank door uit te roepen dat zijn piemelmans wel ergens in een vrouwenmond zou eindigen deze avond. Wisselend succes dus...Wel een waardige poging en misschien zelfs wel voor herhaling vatbaar. Let us know. Tot volgende week!