Muziekliefhebbers die zichzelf scharen bij de categorie ‘Serieuze indierockers’, zouden wel eens een probleem kunnen hebben met de Disque Pop van deze week, ‘So Ghost?’ van Roman. Wie van gitaarsongs houdt in de traditie van het aloude rockgenre, moet dit schijfje even terzijde leggen. En misschien ook verzuimen deze recensie te lezen. So Ghost is namelijk niets minder dan een waanzinnig goed popalbum. Het begint al met opener Saving Juno. De funky gitaar tegen de sfeervolle synths en dan die pompende, bijna Neptunes-achtige beat. Roman laat Keulen achter en verruilt het décor voor een zonovergoten Saint Tropez of Sunset Boulevard. Hij gooit er nog een vreemd, zuidelijk accent tegenaan aan het slot, waarna het roer wordt overgenomen door de tweede track, Skiver. Een kalfslederen r’n’b soul-meedeiner met koortjes voor de gevorderde eclecticus. Final Cut-pro kraakjes en weer die bonkende computerbas vormen het bed voor de uithalen van Roman. Je hoort echo’s van een David Sylvian die zijn Smokey Robinson-tribute bracht in I Second That Emotion. En dan belanden we bij het enige overbodige nummer van de cd: I Found Love is een upbeat vrolijkmakertje met trashy Atari-patterns, overladen met een uitzinnige menigte van gillende meiden in een rollercoaster. En weer zijn daar die synthesizer strijkers. Nee, aan rechttoe-rechtaan electropop moet Roman zich niet wagen. Het zijn de stemmige en sexy, haast Roxy Music-achtige ritmes die bij Roman passen als malse handschoen op lichaamstemperatuur. De track “So What” is als Roxy’s Avalon of 10cc’s I’m Not In Love, maar dan door een knip-en-plak-whizkid van deze tijd. Welk hitteam zit hierachter?, ga je je afvragen. Stel dat deze jonge artiest geadopteerd zou zijn door een slimme producer en een A&R-Manager met een saldo-overschot, dan zou het glazuur direct van je tanden springen – dat gebeurt evengoed wel, maar voor wie aandachtig zijn oorschelp tegen de warme lippen van Roman schurkt, wordt dat moment even uitgesteld. Je realiseert dat de muziek ook onheilspellend en donker is. Een slimme producer en A&R-manager zouden de songs opboenen en ze opdienen als hapklare Nokia-tunes. Maar Roman is eigenwijs. Hier en daar zijn zelfs vergelijkingen met Björk (!) waar te nemen. Cuddle For A Corpse heeft een overstuur industrieel intermezzo dat van The Faint geleend had kunnen zijn. Het is deze onrust die Roman tot iets anders maakt dan de geijkte TMF-act. Daar komt bij dat je voelt dat voor dit album geen kostbare studio’s gebruikt kunnen zijn, deze knip-en-plak-crooner weet zich uit de voeten te maken met beats en ritmes uit zijn harde schijf. In “Beat It” is die gitaar zo vals dat het wringt. Een gouden collier dat te strak om de hals zit. En hop, daar komt weer een moddervette urban jungle-georiënteerde beat en een kwikzilveren synthbas links en rechts uit je speakers. Je weet: dit is moderne popmuziek. Contrabassen, cello’s, sequencers, akoestische gitaren, piano’s, virtueel analoge synths; alles is uit de kast gehaald maar wat het meest bijblijft is Romans stem. In “True Love Owes Us Shit” zingt Roman ergens de mysterieuze zin ‘Don’t spiel me’. Dat is het enige moment dat Romans Duitse achtergrond even opduikt. Verder zou Roman niet onderdoen voor een getalenteerde crooner uit Las Vegas. Maar dan wel in een postnucleair décor. Modlitwa is een bizarre slottrack. In het Pools geeft Roman zich bloot als hogepriester in een devote song vol strijkers en gefluisterde gebeden. Modlitwa is Pools voor ‘gebed’ en daarmee heeft Roman zich bediend van een goede Amen. So Ghost? is even ongrijpbaar als fascinerend. Beluister ook (tijdelijk) het album in de 3VOOR12 Luisterpaal.