The Love Substitutes uit Antwerpen bestaande uit onder anderen Craig Ward, Rudy Trouvé en Mauro Pawlowski vragen voor aanvang van het programma of wij het erg vinden als ze al tijdens het interview beginnen met hun set. Dat wil zeggen, dat ze stukjes interview ter plekke opnemen en alvast door de sampler trekken zodat de improvisatieraket die Love Substitutes heet, niet uit stand hoeft te vertrekken. Wij zijn de beroerdste niet en stemmen ermee in met als gevolg dat ik in het tweede deel van het interview steeds het gevoel heb dat ik mezelf herhaal, maar dat dan omgekeerd en soms met opeens een heel hoog stemmetje en dan weer een lage bas die ik zelfs op de woensdagavond met een biertje niet voor elkaar kan boeren. Optreden van de heren is ook impro. En daar zat voor mij een probleempje aangezien ik impro-muziek best wel trek...vermits ik me net zo concentreer als de muzikanten van dienst. En laat ik daar tijdens de presentatie van de Club nou net geen tijd voor hebben. Ik kon het dus niet helemaal volgen, maar heb gelukkig hun album en deze prachtige website om ergens dit weekend eens rustig terug te luisteren naar wat daar nou precies gebeurde. Dan de heren Edan en Insight. Twee rappers uit Boston die elkaar gevonden hebben maar ook solo hun mannetje staan. Woensdag waren ze na de soundcheck vliegensvlug verdwenen om toch echt rond de klok van tien een beetje paniek op het bord van producer Penney te strooien. Opgelucht was iedereen toen de twee toch weer inpandig bleken te zijn. De pupillen van basketbalformaat van beide rappers spraken voor zich. Na een kort interview staken ze van wal en dat viel in goede aarde in Desmet. Strakke upbeat hip hop met hier en daar een ruig randje maar vooral gestoeld op bijzonder coole drumsamples uit vervlogen jaren. Voeg daarbij de meer laidback flowende Insight en de soms hysterisch ratelende lager gestemde Mike D kloon Edan bij en je feessie is compleet. Publiek in een kring, rappers ertussen en zo konden ze nog wel even door.. En dan op het late en soms moeilijke uur de koffie met cognac. Maar dan in dit geval wel ijskouwe koffie met vitriool want The House Of Destructo heeft niets lekkers in zich, niks langzaam genieten met kleine teugjes en een bonbonnetje. Nee T.H.O.D trekt je met je bek door een rioolvloed aan brandende pleuris. Drukt je met enorme kracht met je toch al gebroken neus op de stinkende feiten en valt je opnieuw in de rug aan als je denkt dat het voorbij is. God wat is hun nieuwe album verontrustend en diepgeworteld boos. Zuiver gericht en precies als een fileermes met roest laat Vincent Koreman weten hoe het allemaal zo ver heeft kunnen komen. Hoe voor hem de muzikale dood nu in moet treden. Gewoon omdat het niet leuk meer is. Music is money, money is business. And business is as usual en dat is deze muzikale patriot helaas fataal geworden. The House Of Destructo houdt op te bestaan na een tour van nog een paar keer. Ga dat zien, ga dat meemaken, koop dat album en download al die gratis extra tracks en remixes van hun site. Het zouden wel eens hele dierbare en zeldzame schijfjes kunnen worden. Voor mij zijn ze dat al. Vince, maak er wat moois van. Volgende week even niet met mij maar JoB...Ook prettig. Ik ben daarna weer terug in deze tombola van presentatievervangingen. JaaB is nog even in z’n vrij......