Peter Pan Speedrock uit het altijd winnende Eindhoven (zo ook op deze woensdag waar Rotterdam het voetballende slachtoffer van werd) komt naar Desmet om een paar explosief ronkende songs van het nieuwe album Spread Eagle te spelen. Platen van Peter Pan zijn altijd een belevenis maar live blijft dit trio een bijzondere ervaring. Alsof d’n duuvel uit d’n doos geschopt wordt veranderen Bartmann, Bart en Peter van rustige mannen in een samengebalde kluwen van recht door zee gitaargeweld die de zaal op de hoeven doet trillen en de oren volspuugt met harde klappen Rock and Roll. Dikke Dennis doet zijn schepje van een luttele 120 kilo er bovenop en brult als een gefokte vulkaan, zijn uit lava gebeitelde versie van Ramones zowel de zaal als de ether in. Peter Pan is in topvorm en op weg naar jou...Gaat dat zien in d’n theaters in d’n buurt! Het is 80’s riekwest week op 3fm en ook de La Club-playlist was door mij van harte volgestort met het allerbeste (Black Flag) allerslechtste ( Flipper) en allerkaneigenlijkniet-ste ( Iron Maiden) uit de eighties. Toch en passant ook een mooie 80’s boeking gedaan door de band Dead Souls uit te nodigen. Een Joy Division coverband uit België die zich erop toelegt, de meest energieke en positieve werken van Joy Division te spelen. Naar eigen zeggen omdat iedereen Joy Division altijd maar associeert met dood en depressie terwijl dat volgens de Dead Souls absoluut niet waar is. Okee, ik weet dat Erik Satie zijn droevige pianowerken zelf als prettige dansmuziek bestempelde en dat Francis Bacon zijn bizarre schilderijen als inspiratiebron tot een mooi leven bedoelde maar ik kan me toch slecht aan de indruk onttrekken dat Joy Division en haar uiteindelijk suïcidale frontman, de muziek gewoon liet zijn wat het was: Donkere, duistere songs met al even donkere onderwerpen gekweeld door een getormenteerde jongeling met een doodsverlangen. Wel met een bijzondere energie overigens en daar hadden de Dead Souls ook te over van. De juiste bijzondere energie welteverstaan, want met je oogjes toe leek het even of Joy Division nooit opgeheven was en zichzelf tot New Order omgedoopt had, om vervolgens WEL geforceerd klinkende semi-positieve klanken te gaan vertolken.... Nee dan liever gewoon lekker zwart en uitzichtsloos. Hulde aan deze Belgen! Als laatste zijn Holly en Nicole aan de beurt. Opererend onder de naam Electrocute brengen zij een soort muziek die zij zelf als nogal speciaal betitelden. Ondanks het feit dat Nicoles amateuristisch gitaargehark, ondersteund door suffige elektronische beats van een hoog My First Sony-gehalte gecombineerd met twee valszingende vrouwenstemmen waarschijnlijk heel erg hip is op het moment, vind ik het verre van speciaal en begrijp ik er echt helemaal niets van. Ook de verkleedpartijen en bewust lullige dansjes kunnen het dan echt niet redden voor mij... laat staan op de radio.Al met al een jammere uitglijder in het laatste uur. But hey… you win some, you lose some en wie de dames Electrocute wel leuk vond, mag het me mailen natuurlijk. Volgende week is Job er weer even aangezien ikzelf lawaai moet papagaaien in Tivoli. Ook daar ben je welkom hoor, maar anders gewoon de radio aan voor LPG, White Cowbell Oklahoma en de David Gilmour Girls. Tot over twee weken....Bennik weer terug. Eric