Deze woensdag in Da Club trappen we af met een rijzende ster aan het muzikale firmament. Want Pinkpop, Werchter, en nog honderdenéén andere festivals en valletjes staan te springen om deze man en zijn band : Gabriel Rios. Puerto Rico ontvlucht en in Gent (B) aan een schone blijven hangen is deze voormalige latijnse punkrocker weer steeds meer op de authentieke liedjes van zijn geboortecultuur gaan vallen. En zonder deze liedjes leeg te stelen en klakkeloos te kopiëren heeft de Heer Rios er een mooie, nee, werkelijk wonderschone vorm voor gevonden om de sfeer, hartslag en bloedgroep van het zuiden te combineren met onze popcultuur van recht zo die gaat en niet teveel nonsens..Mooie songs die raadsels blijven maar je toch steeds kleine hints in je oor fluisteren, je een blik op de laatste pagina gunnend terwijl je net in hoofdstuk 1 zit. Rios is groots en toch in onze intieme Club toch op z’n plaats. Omdat ie echt is, en heel erg goed. Zo voila, complimento nummero uno. Dan naar het tweede uur. Kelley Stoltz is te gast met zijn complete band. Ergens laat in de middag ontving ik een mail van Niels (producer / muziekfreak / tape-labeller / Rotterdammer en ook nog vegetarisch) dat de platenmaatschappij van Kelley vanavond verstek zal laten gaan omdat men even “genoeg” Kelley had gehad. Alle alarmbellen slaan dan aan bij een presentatietype als ik. Aha, weer zo’n onwillige, semi kunstige arthousegedoe-muzikant die het allemaal voor het proces doet en vooral wil dat er eigenlijk NIEMAND naar zijn muziek luistert omdat het kunst is, en kunst pas leuk wordt als iedereen het NIET snapt....Zoiets dus. Vooringenomen achterlijke lul die ik ben word ik in dit tweede uur geconfronteerd met een alleraardigste, cool ongeschoren, zeer voorkomende gozer uit San Francisco die meer dan genegen is, om alles wat ik maar wil weten over zijn muziek, zijn manier van componeren maar ook zijn fotokunstwerken met verkeerspilonnen als onderwerp, in rustig en goed geformuleerd Amerikaans aan mij en het publiek in Desmet en thuis uit te leggen. Vervolgens beklimt hij zijn gitaar en microfoon en speelt Kelley Stoltz een mooie set met wat breedsprakige maar zeker boeiende en intrigerende songs weg. Een beetje erg retro wordt het wel, na wat ellenlange Robbie Krieger on Acid gitaarsolo´s, maar ik ben meer dan verrast en schaam me een minuutje of tien de ogen uit de rode kop voor mijn prejudice without asking. Ook een beetje de schuld van de Lost Sounds van laatst. Die voldeden wel aan bovenstaande beschrijving. Brrrrrr.. Afijn, laatste uur. Op naar Groningen, want Jimmy Barock pretendeert uit Groningen te komen. In het interview blijkt dat ook Rotterdam en Zwolle van de partij zijn in de band en dat er soms via tapes gerepeteerd moet worden door de grote afstanden in ons land van Maduro. Uit het interview blijkt dat de heren van Jimmy een behoorlijke portie ambitie in het lijf hebben en dat we nog veel van ze gaan horen. Ik complimenteer ze dan ook met mijn tweede compliment van de avond met de kwaliteit van de opnames op hum album en daarom spijt het me om toch te moeten melden dat hun optreden me nogal tegenviel. Of het nervositeit was , een slecht podiumgeluid of daadwerkelijke onkunde werd mij niet duidelijk maar echt best was het allemaal niet en dat was spijtig.Wel meer dan top dat iedere bezoeker van Da Club woensdag naar huis is gegaan met een gratis exemplaar van het door uw presentator om de kwaliteit geroemde album van Jimmy Barock. Waarvoor namens ons allen dank en hulde..... Al met al een mooie Clubavond met vooral hoogtepunten, twee complimenten en het voornemen nooit meer te oordelen voordat de realiteit dat van mij vraagt. Volgende week meer...Peter Pan Speedrock op bezoek. Hè, gezellig, ......kom je ook ???