Het is vijftien jaar geleden dat Vitalic, aka Pascal Arbez zich vol op het maken van elektronische muziek stortte. Tien jaar had hij nodig om zijn verleden met het heden te mixen. De in de Oekraïne geboren Fransman speelde vroeger een heel mooi houten instrument waar we het verder niet over hebben. In 2001 kwam hij met de Pony EP. Die bezorgde hem internationale erkenning. Nu is het tijd voor de volgende stap. Met zijn eerste volwaardige album Ok Cowboy verlegt Vitalic de grenzen niet wezenlijk, maar hij rekt ze wel zodanig op dat ook het grote publiek er nu echt aankan. Dat grote publiek heeft de afgelopen jaren waarschijnlijk al gedanst op een van zijn tracks. De drie bekendste, Pony Part 1 & 2 en La Rock 01, werden veelvuldig gedraaid door de populaire dj’s. Ze staan nu ook voor het eerst op cd en zijn de punten waar je als gemiddelde luisteraar kan inhaken: “Ha, die track! Is dat Vitalic??” Ja, het is hem. En hij kan meer dan herkauwen. Neem de single My Friend Dario: een keiharde alternatieve pophit. Dat geldt ook voor tracks als No Fun en Newman. Elke dansvloer - niet alleen de met electrofreaks gevulde - gaat uit zijn dak. Je hoort Dave Clarke en Chicks On Speed. Het rockt hard en blijft tegelijkertijd zo voorstuwen als alleen een strakke bonkende beat dat kan. Maar daarmee heb je nog geen album gemaakt dat uitzicht geeft op een status aparte (die van een wereldster). Daarvoor rondt Vitalic zijn debuut perfect af met tracks die niet per se naar een alles verblindende climax stomen, maar even lekker blijven hangen in een soort ‘ik ga even op de bank zitten’ ruststand. Nummers die je ook kunt draaien als je geen dj bent. Het zijn ook de plekken waar Arbez flirt met Jean Michel Jarre riedeltjes en dito klanken. Luister naar The Past en je ziet de pinguins van Michel Jarres Oxygen-clip voorbij huppelen. Het puntje op de i dat het album huiskamerproof maakt. Maar iedereen die wel eens gekookt heeft, weet dat je er niet bent met de juiste ingrediënten. Vitalic is de moeder die je moet bellen als je het even niet meer weet: “Jarre kan, maar niet te veel”, zal hij je verklappen. Ja zelfs een variatie op de platte zomerhit Played-A-Live van Safri Duo (2002) is toegestaan, “mits je er iets meer pit in gooit!” En dan doet hij het voor: afsluiter Valletta Fanfares valt op zijn plek en zal het in de extended version op de Olympische Spelen van 2008 in Beijing ongetwijfeld net zo goed doen als Traffic van onze eigen Tiësto dat vorig jaar deed.